روزی مریض شدم
همه خوابیدند، جز مادرم…

آرزو می‌کنم در یاد و قلب هر کسی که دوستش می‌دارید، ماندگار باشید. ماندگاری زیباست.

آرزو می‌کنم در یاد و قلب هر کسی که دوستش می‌دارید، ماندگار باشید.
ماندگاری زیباست.

چند ماه پیش که درس می‌خوندم، حتی توی پانسیون، زمان‌هایی که می‌خواستم بین دو بازه‌ی درسی یا بعد از ناهار، یک چرت کوتاه داشته باشم، فقط کافی بود که دراز بکشم و چشمهام رو ببندم تا به خواب عمیقی فرو برم و خستگی از تن و ذهنم دور شه؛ حالا با قلب و ذهنی آشفته، در خواب‌آلودگی دست و پا می‌زنم و خواب به این چشم‌ها نمیاد که نمیاد!

یادت نره زندگی، یه وقت یادت نره زنده‌ای!

سال‌ها پیش، وقتی احساساتم خلوص بیشتری داشتند و درکی از پیچیدگی روابط میان انسان‌ها و حتی آنچه که درون خود من انفاق می‌افتاد نداشتم، کینه رو مثل پیاز گندیده و بدبویی می‌دونستم که قلب رو به کثافت می‌کشونه. حالا اون دختری نیستم که خلوص رو مثل یک موهبت همچنان داشته باشم و ناخواسته -و حتی شاید در مواردی خواسته- بذر کینه و کدورت رو در قلب و وجودم نگه‌داری و پرورش میدم؛ بی‌تفاوت به اینکه ثمره‌ی این بذر چه خواهد بود. البته اغلب هم وقتی از سمت اشخاصی، بدی و رنج رو متحمل می‌شم، درنهایت به خاطر آرامش و راحتیِ ذهن خودم، بخشش رو انتخاب می‌کنم؛ گاهی در کنار حذف‌کردن و گاهی هم با فرصت مجدد دادن. اما اینکه کینه و شاید حتی نفرت رو ریشه‌کن کنم؟ نه دیگه. همیشه الزامی بر گذشت و روی خوش نشون دادن نیست، گاهی هم باید فقط دور ایستاد و آرامش داشت. و من اینکار رو می‌کنم، و مهم نیست که "کی" و "چطور" خطاب می‌شم.

دلتنگِ حضور و بودنِ پرستوام، خیلی زیاد.
دختر بیا دیگه!

سریوس خیلی زیبا می‌گه که عزیزان ما همیشه زنده‌ان؛ حتی بعد از مرگ جسم و پیکرشون. من هم دوست دارم اینطور فکر کنم؛ و البته که همین احساس رو هم در دل دارم. برای من، شما و دیگران، حتی با وجود فقدان فراق از عزیز ترین آدم‌های زندگی‌مون، اونها زنده و همیشگی هستن؛ چرا که ما اونها رو در قلب و ذهن خودمون خواهیم داشت!