از خودم بیشتر از این یارو عنم گرفته که چرا تمرکزم و فکرم درگیر همچین داستانی شده. یعنی میزان بدبختی رو ببین که حتی تو شرایطی که حق با منه، باز دارم خودم رو تنبیه میکنم؛ و قطعا تا آخر عمرم خاطره‌ی مزخرف این خرید برام میمونه و من رو میخوره ?

این هم آخرش معلوم نشد چیشد. تازه خانم شاکی هم شده که پولت خوردن نداره و من بسته‌ات رو فرستادم، اگه صبر کنی میاد. انگار من خوشم میاد هر روز پیام بدم، بگم خانمم این بسته‌ی من کو! نه کد رهگیری میده نه هیچی، شاکی هم هست برا من ?

میترسم

بچها
وقتی جایی مهمان هستید، لطفا بدون اجازه روی تختخواب نشینید. تخت یه حریم خیلی شخصی و بهداشتیه؛ من واقعا خوشم نمیاد کسی با لباس بیرون، بیاد روی تختم بشینه.
حتی اگر لباسهاتون تمیزه هم قبلش اجازه بگیرید.

متاسفانه الگوی ممه‌هام تو زندگی، کیرا نایتلی بوده ?

کی فکرش رو میکرد که الگوی باسنم تو زندگی، ماتحت سیدنی سوئینی باشه :)

کلاس تمام شده امّا استاد هنوز در حال صحبت است. مطالب گفته شده را جمع‌بندی میکند. بی‌توجه به پیامهای "خسته نباشید" بچه‌ها، با تلفن همراهم پیام میفرستم. صدا از پشت میکروفن لحظه‌ای مکث میکند و بعد ارتعاش خفیف خنده‌ای به گوش میرسد.
"عذر میخوام بچه‌ها، یه لحظه حواسم پرت شد. داشتم میگفتم..."
کلاس تمام میشود. جلسه را قطع میکنم. لپتاپ را میبندم. به بدنم کش و قوس میدهم.
بلند میشوم و راهرو را طی میکنم. پذیرایی با نور خفیف چراغ آشپزخانه روشن شده است. کلید برق را میزنم
"تمام این دو ساعت تو تاریکی نشسته بودی؟"
"اولش تاریک نبود. بعد دیگه حوصله‌ام نکشید خبر بدم"
کنارش مینشینم و خودم را در بغلش مچاله میکنم. بلافاصله انگشتانش توی موهایم فرو میرود و شروع به نوازش میکند.
"از کی تا حالا وسط کلاس برای من بوس میفرستی؟"
"میخوای ازم نمره کم کنی؟"

یچیزی دارم برای گفتن، ولی دلم نمیخواد بگم. به کسی هم نگفتم تا الان... نمیدونم چرا دلم میخواد برا خودم نگهش دارم.
امیدوارم اگر روزی در موردش حرف زدم، کسی بابت توداریِ الان ازم ناراحت نشه. چون هرکاری میکنم، کیسه‌ی آب مغزم پاره نمیشه تا این فکر نو متولد بشه.

پوف...خوابم نمیبره ?