همین چند وقت پیش فکر می‌کردم آدم‌ها عجیب و مسخره‌اند که این‌قدر اصرار دارند چیزی را باور نکنند، اعتماد نکنند، و امید نبندند. با خودم می‌گفتم مگر می‌شود کسی ته دلش نخواهد جادو وجود داشته باشد؟ مگر می‌شود نخواهد باور کند آدم‌هایی هستند که پرواز می‌کنند؟ قوری‌هایی که غولی درونشان زندگی می‌کند؟ نمی‌توانستم بفهمم چرا باید کسی امیدش به واقعی بودن این چیزها را از دست بدهد.

حالا اما می‌فهمم. همین که باور می‌کنی جایی امن هستی، همین که فکر می‌کنی می‌توانی خوشحال باشی یا حتی فقط نفس راحتی بکشی، خودش یک دروغ بزرگ است. هیچ جا امن نیست. تنهایی همه‌چیز آدم را می‌خورد. یک روز به خودت می‌آیی و می‌بینی حتی دیگر دلت نمی‌خواهد پیترپن وارد اتاقت شود، چون اگر هم باشد، فردا تو را از نورلند بیرون می‌اندازد. غول چراغ جادو؟ او هم بعد از برآورده کردن آرزوها، همه‌شان را پس می‌گیرد. می‌گوید این‌ها در حد چند روز خوشحالی بود، بیشتر از این نمی‌ارزید.

و حقیقتش؟ توی این سرمای برف، حتی پرنده‌ها هم دیگر دلشان نمی‌خواهد پرواز کنند. انگار همه‌چیز سنگین‌تر شده، شاید هم همیشه سنگین بوده، نیاز داشتی بزرگتر بشی تا متوجه بشی چقدر بهت فشار می‌آورده.

من دوست ندارم بقیه رو اذیت کنم. اما نمیتونم یه چیزی رو تو دهنم نگه دارم. شما چطوری هرچیزی که میخواید بگین رو نمیگین؟

دیگر به حالم فرقی نمی‌کند جنگ بشود، از خانه بیرونم کنند یا آه قلب کوچک مسخره‌ام بشکند، من گلیمم را از آب بیرون می‌کشم.