Composer : @Miladhsml
@Agonist

@Agonist

Composer : @Miladhsml
@Agonist

سال ۵۶ به دنیا بیای، از بچگی جاه طلب باشی، با رویاهای بزرگ، مدرسه ی تیزهوشان فرزانگان، مدال های المپیاد جهانی ریاضی و دانشگاه صنعتی شریف و ... بعد یهو سال ۷۶ اتوبوست به ته دره سقوط کنه و فقط تو و ۲ ۳ نفر دیگه نجات پیدا کنی که انگار قراره باشی و قراره از مسیر دیگه ای به خواسته هات برسی و بعد بری هاروارد و اونجا phd بگیری و بعد تو استنفورد پژوهشگر ریاضیات بشی و تو پرینستون درس بدی و مدال فیلدز بگیری و با یکی از دانشجوهات ازدواج کنی و صاحب یه دختر بشی، که سال ۹۶ وسط تمام این اتفاق های خوب از دنیا بری؟؟؟
این پایان هیچ نابغه ای نباید باشه...
بعد از مرور زندگی تو دیگه چه جوری میشه از باور و امید صحبت کرد؟
تعجب میکنم از آدم هایی که معادلات پیچیده ی زندگی رو ساده میکنند و بهش جواب های کوتاه میدن، چه جوابی برای این تراژدی دارید؟
به قول یک عارف مسیحی میان انسان و خداوند برای همیشه ابرهای ندانستن وجود دارد و این ابرها هیچگاه کنار نخواهند رفت و انسان هیچگاه نخواهد دانست که خدا کیست و این زندگی چه معادلات پیچیده ای دارد، او میگوید تنها راه نجات انسان این است که میان ابرهای ندانستن با "نوک تیز پیکان عشق کور" حرکت کند.