بعضی وقتا که با فاطی از مستقل شدن، جدا از خانواده تو یه شهر دور زندگی کردن و یا به صورت کلی انقدر تلاش کردن برای زندگی صحبت می‌کنیم، فاطی میگه ولی من هنوز حس می‌کنم گولمون زدن!
همیشه می‌خندم به این حرفش. اما الان که پشت میز‌ کارم به خانوادم، رابطه عاطفیم، قسطام، چاله چوله‌های روانیم، راه‌های کسب درآمد بیشتر، لسن پلنی که باید بنویسم و و و ... فکر می‌کنم و از صبح اشک تو چشمامه، می‌فهمم که نه فاطی می‌دونه این حرفش جدیه یا شوخی، نه من می‌دونم.
کی می‌دونه؟ شاید واقعا گولمون زدن.

دقیقا ۶ روز پیش ۲۳ سالگیم کامل شد و وارد ۲۴امین مرحله این زندگی شدم.
سالی که گذشت، خودم رو واقعا شگفت‌زده کردم.
بخوام یه خلاصه بگم، فارغ‌التحصیل شدم و برگشتم شهرستان. اما در عرض ۵ روز تصمیم گرفتم بار و بندیلمو جمع کنم و برای همیشه (حداقل تا وقتی که شرایط جای بهتر زندگی کردن رو پیدا کنم) بیام تهران.
یادمه با ۳ میلیون و‌ ۳۰۰ تو کارتم اومدم تهران. و فقط هزینه خوابگاه ماه اولم ۳ میلیون شد. رفتم سر کار و با همون ۳۰۰ تومنی که برام مونده بود سر کردم تا اولین حقوقم رو گرفتم.
بسیار سخت بود. الان که دارم دربارش مینویسم گریه‌های شبونه‌م میاد جلو چشمام.
من اولین بارم نبود که از خانواده دور می‌شدم. دانشگاهی که من تو دوران کارشناسی انتخاب کرده بودم تقریبا ۱۲ ساعت با خونه‌مون، با خوزستان فاصله داشت.
اما این دفعه همه‌چیز فرق میکرد.
حس نمیکردم تنهام. حس می‌کردم تنها «موندم». غریب موندم!
این زندگی حتی ذره‌ای شباهت به زندگی دانشجویی نداشت.

تو خوابگاه‌های اینجا کسی باهات «رفاقت» نمیکنه. دوست میشنا؛ اما رفاقت اصلا.
کلا روابط -چه عاطفی چه دوستانه- تو‌ تهران عجیبه.
و اگه آدم یاد نگیره چجوری باید تو هر شرایطی رفتار کنه، احتمالا آسیب میبینه.
یادمه قبل از اینکه بیام، یکی از اساتیدم بهم گفت پاشو بیا تهران از جامعه چارتا سیلی بخوری بفهمی زندگی یعنی چی!!

خلاصه که گذشت. و‌ صد البته که من حمایت شدم؛ بسیار! مخصوصا از سمت خانواده. بارها صدای گریه‌م رو از پشت تلفن شنیدن اما حتی یکبار نگفتن خب برگرد تو‌ که نمیتونی!
فقط رو به جلو تشویقم کردن.

۲۳ سالگیم بهم ثابت کرد اگه از پس قدم اول بربیام، برای بقیه‌ش تموم‌ وجودمو ‌می‌ذارم.
همچنین نشونم داد چه دوست‌ها و همراه‌های باارزشی دارم.
درسته واقعا سال عجیب و‌ سختی بود، اما از سال قبلترش خیلی بهتر بود:)))
امیدوارم ۲۴ سالگی هم پربار باشه نتیجه چیزایی که استارتشون رو زدم رو ببینم.

دیر می‌فهمم که کسی دارد با من بدرفتاری می‌کند.
همیشه جا می‌خورم؛
انگار شر به نظرم غیرواقعیست.
-ادوارد لو

She lives the poetry she can not write.