کمی دیر شده عزیزم. جنون من بالا زده، بالاتر از گردن بلندت، روی سقف خونه نشسته و شب‌ها از دلتنگی زوزه میکشه.

و زخمم به جای‌ یک رد کهنه، خونریزی ابدی رو تجربه کرد، عفونت کرد و هیچوقت از بین نرفت.

بچه ها معلممون پرنسس تریتمنت داره. امروز برای دفاع از فمنیسم دو بار پسره رو که وسط حرفم می‌پرید ساکت کرد و بهش گفت، wait, she's talking اونا ساکت شدن و اره خلاصه هنوزم ادم درست و حسابی با درک مرک بالا پیدا میشه.

حالا جای ساندویچ، از من احساساتم و روحم و لبخندم و زندگیم داره دزدیده میشه.

کلاس شیشم ابتدایی رویا صمدی و نسا نریمانی از من یک ساندویچ رو ساعت 12:15 دقیقه ظهر موقع خوردن زنگ مدرسه دزدیدن. دلم برای اون ساندویچ تنگ شده.

کاش بفهمم که با سردرد گرفتن من چه مشکلی از خدا حل می‌شه که دهنمو سرویس کرده.

جدال اصلی هیچوقت بین من و دیگران نبود، جدال اصلی قرص و سیگار نبود، جدال اصلی من و تویی که رهاش کردی نبود، جدال اصلی احساسات شکست خورده و ناموفق نبود،
جدال اصلی نفر دوم بودن و لیوان نیمه پر نبود،
جدال اصلی بحران هویت و کتابای روی هم تلنبار شده نبود، جدال اصلی اصلا به هیچ اضافه دنیا نزدیک هم نشد،
جدال اصلی بین من و آینه بود،
جدال اصلی خود من بودم.

جفرسون عزیزم، ستاره ها مردن.