Օծության յուղի կիրառության մասին Նոր Կտակարանում հիշատակվում է մի քանի տեղիներում:

Նորկտակարանյան պատմությունները բազմաթիվ տեղեկություններ են հաղորդում Հիսուս Քրիստոսի կատարած բժշկությունների մասին: Հիսուս բժշկում էր թե՛ խոսքով և թե՛ ձեռքի հպումով:

Առաքյալները ևս անմասն չէին Հիսուսի բժշկող առաքելությունից, որոնց նա ուղարկում էր հիվանդներին բժշկելու: Այս մասին է վկայում Մարկոսի Ավետարանը. «Նրանք բազում դևեր էին հանում, բազում հիվանդների էին յուղով օծում և բժշկում նրանց» (Մարկ. 6.13)։

Աղբյուրը` «Մյուռոնօրհնությունը Հայոց եկեղեցում», Արամայիս սարկավագ Ազիզյան, Ս. Էջմիածին, 2023:

Առաջին Թագավորաց գրքում ասվում է, թե ինչպես Սամվել մարգարեն վերցրեց յուղով լի սրվակն ու հեղեց Սավուղի գլխին՝ նրան օծելով թագավոր (Ա Թագ. 10.1)։

Սամվել մարգարեն օծել է նաև Հեսսեի որդի Դավթին. «Այդ օրվանից ի վեր Տիրոջ հոգին շարժվեց Դավթի վրա» (Ա Թագ. 16.13)։

Հին Կտակարանում կան վկայություններ նաև մարգարեների օծման վերաբերյալ։ Աստծո պատվերով Եղիան Եղիսեին մարգարե է օծում (Գ Թագ. ԺԹ 16)։

Սուրբգրային վկայությունների հիմամբ կարող ենք եզրակացնել, որ Հին Ուխտում օծության յուղը համարվում էր նյութեղեն ու տեսանելի այն միջոցը, որով մաքրագործվում, սրբագործվում էին թե՛ մարդիկ և թե՛ առարկաները:

Աղբյուրը` «Մյուռոնօրհնությունը Հայոց եկեղեցում», Արամայիս սարկավագ Ազիզյան, Ս. Էջմիածին, 2023:

Հին Ուխտում օծմամբ էին իշխանություն ստանում թագավորները, մարգարեները, քահանաները, որոնք, Աստծո Հոգով լցված, պիտի առաջնորդեին ժողովրդին:

Քահանաների պարագայում Աստված Մովսեսին պատվիրում է. «Կօծես նրանց, կնվիրագործես նրանց ձեռքերն ու կսրբագործես նրանց, որպեսզի ինձ համար քահանայություն անեն» (Ելք 28.41):

«Օծել», «օրհնել» և «սրբել» եզրերով է բնութագրվում քահանաների նվիրագործումն Աստծո ծառայության համար։ Զարեհ արք. Ազնավուրյանի դիտարկմամբ՝ քահանաների օծումը նշան էր Աստծո կողմից ընտրության, սրբագործման և Աստծո Հոգու տվչության։

Աղբյուրը` «Մյուռոնօրհնությունը Հայոց եկեղեցում», Արամայիս սարկավագ Ազիզյան, Ս. Էջմիածին, 2023: