من نیاز دارم با یه کسی که توی تیمارستان بستریه حرف بزنم تا ببینم چطور شد که به اینجا رسید.
من نیاز دارم با یه کسی که تا ته دینو بلده حرف بزنم ببینم این جهان با چه نظمی میچرخه
من نیاز دارم با یه فیلسوف حرف بزنم که تعصبی رو هیچ چیز نداره و فقط با علم و درایت خودش جلو میره و تا ته علمو بلده حرف بزنم تا ببینم این جهان مبنی بر چیه
من نیاز دارم با یه قاتل حرف بزنم ببینن چطوری میتونه انقدر بی رحم باشه
من نیاز دارم با یه آدمی که از مرگ برگشته صحبت کنم،تا ببینم چیا دیده
من نیاز دارم با شاعر خیلی احساسی حرف بزنم تا ببینم چقدر باخت داده سر این همه احساسات.
من نیاز دارم با کسی حرف بزنم که فقط با عقلش تصمیم میگیره و چقدر تو زندگیش با عقل تصمیم گرفته و برای تصمیمش خون گریه کرده
من نیاز دارم با پیر زن و پیر مرد هایی که ته دنیارو دیدن و موفقن صحبت کنم
من نیاز دارم با کسی مثل خودم صحبت کنم...

گُنده مال فکره،وگرنه هیکل گنده که تو خرسم بود.

که جهان رنج بزرگیست،نگارا تو بخند...

تو بانوی غم‌های عمیقی؛
شعرهای غمگین،
کلمات جانگداز،
باچشمانت، می‌توان عزاداری کرد.

زندگی شاید یک خیابان درازست که هر روز زنی با زنبیلی از آن می‌گذرد. زندگی شاید ریسمانی‌ست که مردی با آن خود را از شاخه می‌آویزد. زندگی شاید طفلیست که از مدرسه بر می‌گردد. زندگی شاید افروختن سیگاری باشد، در فاصلهٔ رخوتناک دو هم آغوشی یا عبور گیج رهگذری باشد که کلاه از سر بر می دارد و به یک رهگذر دیگر با لبخندی بی معنی می گوید صبح بخیر. زندگی شاید آن لحظهٔ مسدودیست که نگاه من، در نی نی چشمان تو خود را ویران می سازد.
_تولدی دیگر

حقیقتش تو هدف بزرگی برای بدترکیب بودن داری...

Te metiste autogol por torpe...

لحظه‌هایی هست که تنهای تنها می‌شوی و به آخر هر چیزی که ممکن است برایت اتفاق بیفتد می‌رسی. این آخر دنیاست. خود غصه. غصه‌ی تو دیگر جوابگویت نیست و باید به عقب برگردی، وسط آدم‌ها، هر که می‌خواهد باشد. در این جور لحظه‌ها به خودت سخت نمی‌گیری، چون حتی به خاطر اشک ریختن هم باید به آغاز هر چیز برگردی، به جایی که همه‌ی دیگران هستند.

هیچ وقت علاقه بشر رو به تولید مثل درک نکردم
مثلا تو واسه جامعه یا زندگی خودت چه کار مفیدی انجام دادی که میخوای یکی دیگه رو مثل خودت تکثیر کنی بَشَر!؟