آدما حق دارن از مسائل مختلف غر بزنن و شاکی باشن. لازم نیست بهشون بگیم نه تو داری ناشکری میکنی، مورد بدتر از تو زیاده، تو فلان چیز رو داری پس ساکت باش. اجازه بدیم خالی بشن یا حداقل چیزی نگیم. هرکس در حد خودش در حال تلاش و سختی کشیدنه. با خوار شمردن رنج دیگری تاج روی سر ما نمیذارن.

یه عمره منتظرم ترم سبک بشه و نمیدونم چرا نمیشه. یعنی ۱۲ واحد میخوام بردارم، به خاطر تداخل ساعت‌ کلاس و امتحان مجبورم درس هایی رو بردارم که همشون سنگینن.

از این که تو بات بهم پیام میدین و حرف می‌زنیم خوشم میاد.

هفته دیگه امتحان هیدرولیک دارم. تا الان هیچچچی نخوندم. حال و حوصله هم معلوم نیست کجا رفته. نظری ندارم چقدر درس سنگینه. ولی خب کم‌کم باید لای کتاب رو باز کنم ببینم چه خبره.?

باور دارم ما باید از حق و حقوقمون آگاه باشیم و آن‌ها رو مطالبه کنیم. شاید بگید این‌جا کسی گوش نمیده یا این طوری هر روز باید در حال بحث باشیم. اما من میگم حتی اگه برای یک مورد هم اعتراض کنی قدم مثبتی برداشتی. حداقل نشون میده بی‌تفاوت نبودی. در نقش شهروند این جامعه، همسایه، دانشجو، کارمند، مشتری ما یه سری حقوق داریم و خودمون باید دنبالش باشیم. چرا؟ چون ارزشمندیم و لایق دریافت رفتار و خدمات درست هستیم.
این بار که راننده اسنپ تند می‌رفت، داخل غذای سلف مو بود، تو صف صندوق کسی بدون نوبت جلو اومد، آرایشگر حاضر نشد تیغ رو جلوی چشمت عوض کنه اعتراض کن. محترمانه، قاطعانه و با آرامش بگو. حتی اگه فایده‌ای نداشته باشه حداقل تو خودت حس ارزشمندی و مهم بودن رو داری.

یک) جلسه سوم روان‌درمانی، فضای تاریکی برام تداعی شد که تنها و وحشت زده دنبال پیدا کردن کلید و در خروجی می‌گشتم. خانم 'ز' با لحن خنثی همیشگی جمله‌ای گفت که مفهومش در حافظه‌ام جا خشک کرد. "شاید اگر به جای هر دری زدن کمی آروم‌تر باشی بتونی در دیگری برای فرار ببینی که هنگام تقلای زیاد از دستش میدی."

دو) سر کلاس طرح هندسی راه استاد بهمون گفت: بسیاری از پروژه‌ها صرفه اقتصادی، اجتماعی و محیط زیستی ندارن، با توجه به منابع و زمانی که بهشون تخصیص داده میشه نمیتونن چندان از ترافیک کم کنند. برخی اوقات چالش حقوقی و فنی پروژه بسیار سنگینه. اینجا به یه گزینه توجه کنید: می‌توانید هیچ کاری نکنید. لازم نیست تمام طرح‌ها و پروژه‌ها انجام بشن صرفا به خاطر این که خودتون رو اثبات کنید، میتونید انجام ندید.

سه) تو دنیایی که از هر طرف بهمون میگن سرسخت باش و انجامش بده جایی برای هیچ کاری نکردن باقی نمونده. شعار به هر قیمتی که شده انجامش بده فرصت ترمز، خروج، سنجیدن رو از ما گرفته. با این حال به نظر میرسه آهسته رفتن باعث میشه بالاخره در خروج رو از یه راه دیگه پیدا کنی، یا با شروع نکردن یه پروژه از هدر رفتن میلیاردها تومان و چندین سال زمان جلوگیری کنی تا در جای بهتر استفاده کنی. یادمون باشه گاهی آروم پیش رفتن یا کاری نکردن خودش یه عمل بزرگه.

این زندگی هم نمیذاره یه امتحان تموم بشه بعد بره سراغ یکی دیگه. فقط وسطش یه استراحت میده. دوباره برمیگردی به ادامه همون امتحان به علاوه یه دونه تازه.

خیلی از دردها و درمان‌های زندگی به جای بخیه می‌مانند. اول که جای زخم رو می‌بندند هیچی حس نمیکنیم، بعد کم‌کم درد شروع می‌شود، عادت به آن وضع نداریم. کمی که می‌گذرد دقیقا همان زمان که ترمیم بافت آغاز می‌شود سوزش تمام وجودمان را پر می‌کند. تاب آوردن خارش طاقت فرساست. دوست داریم با ناخن‌های بلند به بخش زخمی حمله‌ور شویم تا خود را از آن ناراحتی خاص کنیم. می‌دانیم اگر چنین کاری از ما سر بزند ممکن است به یکباره همان زخم عمیق و قدیمی سر باز کند و با فواره‌ای از خون روند بهبودی را به تاخیر بيندازد. در عوض صبر می‌کنیم تا آهسته آهسته ترمیم شود، سلول‌های جدید پوستی با آن جایگزین شوند. پس از چندی دیگر نه از ناراحتی خبری هست نه از سوزش. صرفا جای زخم یا برش دکتر به صورت کمرنگ بر روی پوست ما باقی می‌ماند.
حکایت دردها و آسیب‌های زندگانی ما هم همین است. تا بخواهد ترمیم شود از دلتنگی و سوگ و غم می‌خواهیم هزار بار به همان وضع سابق برگردیم غافل از آن که برگشتن چیزی جز بیشتر زخمی شدن نیست.

معلوم نیست در کدام مرحله تکامل و تاریخ ماها به چنین موجودات ایده‌آل‌گرا و ناراضی تبدیل شدیم. هزاران کار و برنامه برای خودمون ترتیب می‌دهیم، از صبح تا شب به دنبال تیک زدن لیست می‌دویم و باز هم احساس ناکافی بودن داریم.
انتظار داریم یه جوری کار کنیم انگار درس نداریم و طوری درس بخونیم انگار تمام زمان مختص به درسه. یه جوری در تلاش باشیم که وقت سر خاراندن نداشته باشیم و طوری به خودمون برسیم انگار مهم‌ترین کار دنیا همینه. در کنارش ورزش کنیم، خونه و زندگی مرتب داشته باشیم، کتاب بخونیم، حواسمون به تغذیه باشه، به خانواده و دوستان اهمیت بدیم، به کنسرت و تئاتر و محافل ادبی برسیم، هنر رو ادامه بدیم، خواب کافی داشته باشیم، در زمینه‌های مختلف آگاهی کسب کنیم، سفر بریم و...
حالا اگه به یه کدوم نرسیم حس میکنیم به اندازه کافی خوب نیستیم، عقب موندیم. به کارایی که پیش بردیم فکر نمیکنیم فقط نگاه میکنیم چی انجام نشده. آخر سر با تنی خسته و ذهنی ملول لیست بزرگی از دستاوردها داریم ولی رضایت هیچی.

تفاوتم با پارسال همین موقع اینه که الان تلاش میکنم خودم رو سرپا نگه دارم. حتی یه کوچولو هم که شده برای زندگی و خودم وقت بذارم. خودم رو به جبر شرایط نبازم. بدون سرزنش و اجبار قدم‌های کوچولو و رضایت بخش بردارم. چیزهایی که به چشم نمیان ولی به من حس سرزندگی میدن.