بسنجید با نخستین عبارتِ کتابِ اخلاقِ نیکوماخوسیِ ارسطو:

πᾶσα τέχνη καὶ πᾶσα μέθοδος, ὁμοίως δὲ πρᾶξίς τε καὶ προαίρεσις, ἀγαθοῦ τινὸς ἐφίεσθαι δοκεῖ.

چنین می‌نماید که هر هُنری و هر روشِ [پژوهشي]، و به همین‌سان، [هر] کُنشي و [هر] بَرگُزینشی، یک خیر را می‌جوید.

(ارسطو، اخلاقِ نیکوماخوسی، 1:1094a)

Join Link↘️
🆔 @Pooria_mgh1844

ἔφη, οὕτω ποιεῖν: θάπτωμεν δέ σε τίνα τρόπον;
ὅπως ἄν, ἔφη, βούλησθε, ἐάνπερ γε λάβητέ με καὶ μὴ ἐκφύγω ὑμᾶς. γελάσας δὲ ἅμα ἡσυχῇ καὶ πρὸς ἡμᾶς ἀποβλέψας εἶπεν: οὐ πείθω, ὦ ἄνδρες, Κρίτωνα, ὡς ἐγώ εἰμι οὗτος Σωκράτης, ὁ νυνὶ διαλεγόμενος καὶ διατάττων ἕκαστον τῶν λεγομένων, ἀλλ᾽ οἴεταί με ἐκεῖνον εἶναι ὃν ὄψεται ὀλίγον ὕστερον νεκρόν, καὶ ἐρωτᾷ δὴ πῶς με θάπτῃ.

و [کریتون] گفت: امّا به چه سان به خاکت سپاریم [ای سقراط]؟
[سقراط] گفت: هرطور که می‌خواهید؛ البتّه، اگر [بتوانید] مرا به چنگ آرید و از دستِ‌تان نگریزم! و با لبخندي آرام، در حالي که به ما نگاه می‌کرد، گفت: ای مردان! [نتوانستم] کریتون را قانع کنم که من همین سقراط هستم که هم‌اینک با شما گفت‌وگو می‌کند و هرکدام از سخن‌ها [و استدلال‌ها] را می‌آراید، در عوض، [کریتون] می‌پندارد که من همان چیزي هستم که اندکي بعد، [چونان] پیکري بی‌جان خواهد دید؛ به همین خاطر است که می‌پرسد چگونه باید به خاکم بسپارد.

(افلاطون، فایدون، 115c-d)

پ. ن: فیلسوف، به‌مثابه‌یِ آراینده‌یِ سخنان و استدلال‌ها، تعبیرِ بسیار جالبي است!

Join Link↘️
🆔 @Pooria_mgh1844

دردي ست غیرِ مُردن آن را دَوا نباشد،
پس من چه‌گونه گویم کاین درد را دَوا کُن؟!

(مولانا)

انگار باید هم‌نوایِ افلاطون/سقراط، فلسفه را «تمرینِ مُرده‌بودن» (در معنایِ معرفت‌شناختی و احیاناً اخلاقی) بدانیم! البته، اگر سَروکلّه‌یِ نیچه و تبارشناسی‌اش پیدا نشود!

(ملّاصدرا، مفاتیح الغیب، ویراسته‌یِ محمّدِ خواجوی)

Join Link↘️
? @Pooria_mgh1844

ابنِ‌خفیف، رساله‌یِ فضل التصوّف علی سایر المذاهب

Join Link↘️
? @Pooria_mgh1844

[سقراط] گفت که تفاوتي نیست؛ امّا نخست باید بپاییم تا مبادا به یک بَلا دچار شویم.
من گفتم کدام [بَلا]؟
گفت مقصودم این است که مبادا سخن‌ستیز (= لوگوس‌ستیز) گَردیم، چنانکه [برخي کَسان] انسان‌ستیز می‌گَردند. زیرا هیچ بلایي بَدتر از این نیست که با سخن بستیزی. چه، بدین‌سان [افزونِ بر] سخن‌ستیزی، انسان‌ستیزی پدید خواهد آمد.

(#افلاطون، فایدون، 89c-d)

پ. ن: چنین می‌نماید که ἐκ τοῦ αὐτοῦ τρόπου (از همین شیوه، به همین‌سان) بر پیوندِ مستقیمِ سخن‌ستیزی و انسان‌ستیزی پافشاری می‌کند.

Join Link↘️
? @Pooria_mgh1844

تأمّلي بر مهاجرتِ افغان‌ها (طرحِ مسئله):
✍ پوریا معقولی

فارغ از دلایلِ تاریخی و کنکاشِ در عللِ جلایِ وطنِ افغان‌ها، پیرامونِ افزایشِ مهاجرتِ آن‌ها، دو دیدگاهِ کلّی وجود دارد: گروهي بر پذیرشِ همه‌جانبه‌یِ سیلِ عظیمِ مهاجران تأکید می‌کنند و بر این باورند که رَوا نیست این انسان‌هایِ بی‌گناه و آواره را از ایران بیرون انداخت. امّا گروهي دیگر، نگرانی‌هایي موجّه را برای عدمِ پذیرشِ مهاجران ابراز می‌کنند و معتقدند که تضادِ فرهنگیِ ایجادشده، تاب‌آوردنی نیست؛ تأمینِ بهداشت و امکاناتِ رفاهی و تحصیلیِ افغان‌ها، در توانِ اقتصادِ راکِد و شکست‌خورده‌یِ ایران نیست. و بسیاري نگرانی‌هایِ دیگر.
در این میان، نادان‌تر از همه آنانند که با توسّلِ به ریشه‌یابی‌هایِ خنده‌آورِ تاریخی، به تبارِ مشترکِ ایرانی و افغانی اشاره کرده و از آن دست‌مایه‌اي برای پذیرشِ بی‌چون‌وچرایِ آن‌ها می‌سازند؛ و دیگراني که افغان‌ها را قاتلانِ زنجیره‌ایِ آموزش‌دیده قلمداد می‌کنند و به همین بهانه، هرگونه خشونت را علیهِ این مردمِ بی‌پناه رَوا می‌اِنگارند. آشکار است که هر دو موضعِ مذکور، سویه‌هایِ پُررنگِ نژادپرستی دارند: در موضعِ نخست، افغان‌ها خوبند، زیرا با ما هم‌نژاد و دارایِ تاریخِ مشترک هستند؛ موضعِ دوّم نیز، ایرانی را در جایگاهي فَرادست قرار داده و با اَنیرانی [= ناایرانی] می‌ستیزد. ناگفته پیدا ست که این دو موضعِ نژادپرستانه، چه اندازه به ذائقه‌یِ دیگر–ستیزِ نژادپرستان خوش می‌آید! درکِ حضورِ این سویه‌هایِ بیمارگونِ حُب‌الوطن (!) در افواه و اذهانِ مردم و دولت، اصلاً کارِ دشواري نیست.
امّا، باید دانست که این مسئله را نمی‌توان با شعارهایِ احساسی و توخالیِ افغان‌دوستی یا افغان‌ستیزی سامان بخشید. من می‌دانم که راندنِ بیچارگاني که در مملکتِ خودشان، سلبِ حیات و رفاه شده‌اند، دور از جوانمردی و انسانیّت است؛ امّا به این نیز وقوف دارم که فرهنگِ بیمار و تباه‌شده‌یِ ایرانی، نمی‌تواند، همچون کشورهایِ مهاجرپذیرِ اروپایی، تکثّرِ فرهنگ را در خود ببلعد و هضم کند. من از بی‌پناهیِ این قومِ ستم‌دیده آگاهم؛ امّا نیک می‌دانم که این سیلِ گسترده‌یِ مهاجرت، می‌تواند موجباتِ بی‌کاریِ بسیاري از کارگرانِ ایرانی را فراهم نماید. من نگرانیِ موجّهِ پدر و مادرهایِ ایرانی را از اینکه فرزندِشان باید هم‌درس و هم‌کلاسِ قومي با فرهنگ و تربیّتِ متفاوت باشد، درک می‌کنم؛ امّا، هم‌هنگام، دلم به حالِ این کودکانِ بی‌پناهِ رانده‌شده می‌سوزد!
در پایان، عمیقاً باور دارم که یک دولتِ کارآمد [که ایرانِ ما قرن‌ها ست از داشتنِ آن محروم مانده است!]، باید بتواند این تضادها را رفع کند و این مسائل را با کمکِ کارشناسانِ زبده‌یِ علومِ انسانی، حلّ و فصل نماید.

Join Link↘️
? @Pooria_mgh1844

چنین می‌نماید که با نظر به ظهور و گسترشِ همه‌جانبه‌یِ توهّمِ «خود–فیلسوف‌پنداری»، عجالتاً نیازمندِ تعریفي دوباره از فلسفه و فیلسوف باشیم. این تعریف، اگر هم جامعِ اصحاب نشد، دستِ‌کم، باید مانعِ این اغیارِ متوهّم باشد
رواست اگر بپرسیم نسلِ کنونیِ پژوهشگرانِ فلسفه، چه فضل و نقطه‌یِ قوّتي نسبتِ به "شرف‌الدّینِ خراسانی"، "محسنِ جهانگیری"، "ادیب‌سلطانی" و... دارند که تواضعِ این استادانِ راستین را وانهاده و جامه‌یِ تبختُر و تفرعني مشمئزکننده را به تن کرده‌اند؟
این هم از عجایبِ روزگارِ غریبِ ما ست!

Join Link↘️
? @Pooria_mgh1844

تا نشاني زِ تو اندر دلِ ما پیدا شد،
عقل زایل شد و اجزایِ تنم شیدا شد.

در تمنّایِ تو دستِ طلبم گشت دراز؛
ناگهان مُرغِ دلم در طلبِ عَنقا شد.

عابدي خانه‌نشین بودم و آبم همه رفت؛
جرعه‌اي باده چنین توشه‌یِ این رسوا شد.

جز حدیثِ غمِ عشقت سخني نیست مرا؛
از ازل کار چنین رفت و چنین املا شد.

آنکه بر ساحلِ آسودگی و عیش نشست،
کِی بدانست که دل غرقه‌یِ آن دریا شد؟

صحبتِ یوسف اگر قسمتِ یعقوب نشد،
از بویِ پیرهنش چشمِ پدر بینا شد.

شیخِ ما دعویِ بسیار بکردی و کنون،
خرقه آتش زد و اندر پیِ آن بُرنا شد.

#پوریا_معقولی
(دومِ اَمُردادِ سوّمین سال)

Join Link↘️
? @Pooria_mgh1844