حالا دیگر در سن و دوره ای از زندگی هستم که زرد شدن یکی از برگ‌های پتوسم مرا بیشتر از رفتن آدمها به گریه می‌اندازد.

زمان که گذشت من فهمیدم آدم مهرطلبی نیستم
فقط دلیلی نمیبینم که بیخودی از آدمها ارث پدرم را طلب داشته باشم، یا ریدن بهشان ارضایم کند.
یا خرد کردن غرورشان جگرم را حال بیاورد و بهم احساس عن خاصی بودن بدهد
گذشتن و رها کردن بیشتر از فرو کردن ناخن خشکم در تخم چشم دیگران بهم دوپامین می‌دهد.

کسی که درگیر جنگ داخلیه دیگه از جنگ خارجی بیرار و فراریه.

امروز چیزهای عجیبی تست کردم
مثل لاته کدوحلوایی و دیدن فیلم صبحانه با زرافه‌ها.

کسی به شدت تو به صحره ام کوبید و من فرو رفتم
به قعر دریاها
که قعر درساها
پر از مزار من است.

با اسنپ نمیرم که پولش سیو کنم
تو مترو ۳۹۳۸۶۲۵۲۵۶۲۷۸ تومن پول قورباغه بالدار و شال نسوز و ادامس پیازی و لواشک هزار کیلو فقط ی قرون میدم و موقع حساب کردن جوراب باب اسفنجی از ایستگاه مورد نظر جا میمونم و مجبور میشم تا مقصد اسنپ بگیرم.

دگر بکوشم و مشغولِ کارِ خود باشم.

ی روزی میفهمیم حق با برونگراها بود
تو درون نریدن برامون.