© Christian Skredsvig • The Blue Living room at Fleskum, n.d.

© Paul-Émile Chabas • Young Woman with Shell, n.d.

یادگارِ شیراز.

روحِ تو.

پادشَهِ ابلهان.

اندوه زمان را از نو بازمی‌سازد؛ طولش را، جنسش را، کارکردش را: هر روز که می‌گذرد با فرداش یکی‌ست، پس چرا روزهای هفته را از هم سوا کرده‌اند و برای هر کدام اسمی جدا گذاشته‌اند؟ اندوه مکان را هم از نو بازمی‌سازد. به جغرافیای جدیدی وارد می‌شوید که علم نقشه‌برداریِ جدیدی نقشه‌اش را کشیده است. و موقعیت‌تان را از روی یکی از آن نقشه‌های تخیلیِ قرن هفدهمی تشخیص می‌دهید که پُر است از مکان‌هایی چون: «شوره‌زارِ فقدان»، «برکه‌ی (ساکنِ) بی‌تفاوتی»، «رودخانه‌ی (خشک‌شده‌ی) فلاکت»، «باتلاقِ بیچارگی» و «مغازه‌های (زیرزمینیِ) خاطره».

• عکاسی، بالون‌سواری، عشق و اندوه، جولین بارنز، ترجمه‌ی عماد مرتضوی
‌

عقرب‌ها و ارکستر.

I remember watching How Green Was My Valley
Then I was thinking
"How deep was the canyon that you came from?"

برای کریستوفر و آدریانا
کارکترهای دوست‌داشتنی سریال «سوپرانوها».

• شعر، صدا و میکس: حسین فرهادی

🪐 The Feelings