من ؛ دهکده ای دورم و تو مثل قطاری
تنها هیجانم شده ای ، گاه-گُداری

لب های تو کشفِ همه ٔجاذبه ها بود
وقتی که به لبخند تو افتاد ، اناری

در معرض ِلبخند تو بسیار شبیه است
احوال ِدل ِدلهره_دارم به شکاری

تقدیرِ منِ طعمه و تمثیلِ زمان است؛
معصومیتِ جوجه در اندیشهٔ ماری

رفتار زمان با منِ متروکه ٔخاموش؛
بادی که گذر می کند از روی مزاری

حس می کنم این خانه مرا می خورد آخر
مثل بشرِ عصرِ حَجَر ، در دلِ غاری

زایندهٔ زاری شده طبعی که طَرَب داشت
این قابِلِه بعد از تو شده "خاک-سپاری"

وقتی که نباشی گذر ِعمر به چشمم
هرچند غنیمت ، نمی ارزد دو هزاری

در هر مطبی رأیِ پزشکان من این بود ؛
دلتنگ ِبه دیوانگی ِمحض ، دچاری

تنهاییِ من، مشکلِ فقدانِ بشر نیست
گفتم به همه خیر ، که گویم به تو آری .

#سیروس_عبدی

حنجرهٔ لال را قوّت ِ آواز نیست
روح من آزرده، پس؛ مشکل از این ساز نیست

نیست سزاوارِ من؛ سنگ، خطابم کنی
حس به تو دارم ولی، جرأت ِ ابراز نیست

لنگ شد از فاصله، پایِ طی الارض من 
بالی اگر بود هم، قدرت ِ پرواز نیست

با تو معاصر شده شعرِ من امّا چه سود
دورهٔ ما دورهٔ سعدیِ شیراز نیست!

روحِ تو زیباتر از رویِ دل انگیزِ توست
حیف بر آن منظره، پنجره ای باز نیست

در کشش ِ عشق شد؛ کشتۀ کوشش؛ شهید
بیش تر از نقدِ جان، مشتریِ ناز نیست.
#سیروس_عبدی

می نشینم به سرآشیبِ غم-انگیزِ غروب
به تماشای عذاب-آورِ خورشیدِ جنوب

با وجودی که غم و شعر ، قرابت دارند
لعنتِ هر چه دلِ تنگ ، به هنگامِ غروب

ما روایتگرِ دردیم که شاعر شده ایم
مثل پیراهنِ سرخی که سرود از یعقوب

عشق ، کالای عجیبی است که در توصیفش
هر کسی از بدی اش گفت ، نشد نامرغوب

از تو ای عشق ! فقط تجربه ام؛ سوختن است
ظاهراً خلقتم از نوعِ بشر بوده نه چوب !

سرکشی های تو ای جاذبهٔ نافرجام !
چاره ، آن است که خاموش شود با سرکوب

شوقِ پنهانِ تو بودم که تبی سوزنده
جانِ جوشانِ مرا ساخت به کامت ، مشروب

عطر موهای تو بودم که نسیمی سرمست
در هوا منتشرم کرد و شدم ؛ شهر-آشوب
#سیروس_عبدی

از لحظهٔ ممکن-شدنِ عالَمِ امکان
از حس شدنِ نبضِ نخستین نَفَسِ جان

نه ماه و نه باران و نه پاییز و نه دریا
با جاذبهٔ چشم تو شاعر شده انسان

از خواب ِعدم ، خاک تو بیدار شد و گفت :
تبریک ، به گلها و سلامی به درختان

سرشار شد از شوق تو هر ذرّهٔ این خاک
ای هر قدمِ آمدنت؛ قطرهٔ باران

تو ؛ نقطهٔ توحیدیِ اضدادِ جهانی
شادیّ و غم و روز و شب و باغ و بیابان

صحرایی و آفاق تو عشق ست که در تو
اسبانِ نجابت نرسیدند به پایان

دریایی و آغوش تو گرم ست که آن برف
از کوه ، سرازیر شد افتاده به جریان

این عشقِ اصیل ست ، چه می فهمد ازین عشق ؟!
انسانِ مسخّر-شده در خواب و خیابان

در جاذبهٔ چشم تو خوشبختیِ محض ست
با یادِ همین جاذبه ، شاعر شده انسان.

#سیروس_عبدی

بر روی دلت اندوه، چون کوه، تلنبار است
دندان به جگر بگذار هرچند که دشوار است

انگار که از سابق، در، این وسطِ مشرق
همسایه شدن با مرگ؛ دیوار به دیوار است!

سنگ ِ لَحَدِ قبر است، این سقف ِ سرای ما
با زلزله و موشک، آبستنِ آوار است

یا ابرِ ستم ریزد یا موجِ بلا خیزد
بیچاره در این دوران؛ انسانِ گرفتار است

دردا و هزار افسوس؛ بمب اتم و ویروس
سازنده ی این کابوس، انسانِ خود آزار است

ای کاش که می ماندیم در نکبت ِ نادانی
تا دولت ِ دانایی، مستخدم ِ کُشتار است

آباد کن از مهرت؛  ویرانه ی دل ها را
ای آنکه وجودِ تو؛ بخشنده ی بسیار است.
#سیروس_عبدی

لالایی بی خوابیِ طفلان به متل ها
مفهوم ِ غنابخش ِ مضامینِ غزل ها

روشن تر از آن ظهر عطش بود حقیقت
در چشم تو - دور از همه ی بحث و جدل ها -

خاصیّتِ خون تو مگر چیست ؟ که تا هست -
حیران تواند اَنفُس و آفاق و اجل ها

ای سر که سفرکرده ترین از تنِ خویشی
ای سر که فدای تو هزاران، سرِ یل ها

سرهای یلان نه ؛ "بِأبي أنتَ و أُمّي"
ای بیرقِ سر-نیزه نشین ، روی جمل ها

ما تشنه ی یک جرعه عنایات شماییم
بخشیدنِ معنای اصالت به بدل ها

هم جلوه ی جانانی و هم جنبشِ هر جان
ای نقطه ی توحیدیِ آمال و عمل ها .
#سیروس_عبدی

مرغی ست به آشیانه بر می گردد
موجی ست که از کرانه بر می گردد

با لقمهٔ نانی و تبسّم، هر شب؛
دلتنگیِ من به خانه بر می گردد.
#سیروس_عبدی