به‌خاطر کسی از خوابت نزن.
به‌خاطر کسی از ورزشت نزن.
به‌خاطر کسی از خانوادت نزن.
به‌خاطر کسی از کارت نزن.
به‌خاطر کسی از درست نزن.
به‌خاطر کسی از علایقت نزن.
به‌خاطر کسی از هیچی خودت نزن.
آدما میان و می‌رن و فقط خودتی که تهش برای خودت می‌مونی.
-دیاکو.

طبق آمار رسمی در ۲ سال اخیر ۱۱ هزار و ۵۰۰ نفر از کادر درمان مهاجرت کردند.

اندازه عرب سوری های کصشر هم خایه نداشتیم.

کیم مک میلن، نویسنده کتاب "وقتی خودم را به قدر کافی دوست داشتم" میگه :
"وقتی خودم را به‌قدر کافی دوست داشتم، شروع کردم به ترک کردن چیزهایی که سالم نبودند. یعنی آدم‌ها، مشاغل و عادات و اعتقاداتی که مرا کوچک و حقیر نگه میداشت کنار گذاشتم.
قبلاً فکر میکردم این‌ کار به معنی وفادار نبودن است ولی در واقع این معنای دوست داشتن خود است."

باید چیکار کنی؟ فقط باید ادامه بدی. به چیزی فکر نکن و فقط ادامه بده. نذار آدما و دراماهاشون و گذشته جلوتو بگیرن. خیلی به کاری که داری انجام می دی فکر نکن. بعد یروز متوجه می شی به طرز چشمگیری رشد کردی. این واقعا درسته. خب. برای رسیدن به موفقیت بعضی از مردم کاری می کنن که تو فکر کنی باید کار خیلی خاصی انجام بدی؛ اینطور نیست. فقط باید کم نیاری و ادامه بدی. ناراحت نباش اگه الان چیزی رو نمی بینی چون به روز متوجه می شی که چقدر رشد کردی.

بگذارید و بگذرید،
ببینید و دل مبندید،
چشم بیندازید و دل مبازید،
که دیر یا زود باید گذاشت و گذشت.

«گاهی زندگی تبدیل می‌شود به تقلایی کش‌دار و غم‌بار برای به‌ دست آوردن چیزهایی که زنده نگهمان می‌دارد. و اما مسئلهٔ بغرنج این است: هرچیز به‌دردبخوری قیمتی دارد و فقط با پول می‌شود آن را خرید و جهان به این ترتیب اداره می‌شود. اما روی جان انسان هیچ قیمتی گذاشته نشده، مجانی به ما داده شده است و موقع گرفتنش هم چیزی بابتش نمی‌دهند. چقدر می‌ارزد؟ اگر به دوروبرتان نگاهی بیندازید، می‌بینید که گاهی ارزش چندانی ندارد و گاهی بی‌ارزش است. بیشتر وقت‌ها با عرق‌ریزی و جان‌کندن هم اوضاع زندگی‌تان بهتر نمی‌شود و جایی در اعماق روحتان احساس می‌کنید که ارزش چندانی ندارید.

وقتی چیز دردآوری رو بیان نمی‌کنی و جلوی گریه‌ت رو می‌گیری باعث می‌شی به مرور بقیه اعضای بدنت به جای چشمات گریه کنن و درد بکشن.