‏نمیشه هم اختلاف سنیت با بچه‌ت کم باشه هم دوران مجردیت طولانی. نمیشه هم درس‌خون باشی هم دائم تو عشق و حال و تفریح. نمیشه صبح تا شب سر کار باشی، اما هر شب در حال پخت‌وپز. نمیشه همه چیز رو با هم داشت دوستان؛ متاسفانه این واقعیت زندگیه.

یادم افتاد سوم راهنمایی شیفت ظهر بودیم، امتحان میانترم آمادگی دفاعی داشتیم خیلی سخیف و زیاد بود، از صبح تا ساعت ۱۲ظهر زنگ زدم اداره و هواشناسی و اینور و اونور که عاقا هوا آلووودس ، تعطیل کنید! شما مگه خودتون بچه ندارین؟؟
و خب باید عرض کنم دقیقه نود تعطیلش کردن :|
پسر چقدر شاخ بودم خداوکیل. تا مدت‌‌تا احساس می‌کردم رییس جمهوری چیزی ام. به هرکسی ام می‌گفتم باورش نمیشد.
استمرار و پیگیری دوستان، همیشه جوابه.

کاش مُحصل بودم و از اینکه فردا بخاطر سرما و تعطیلی ، امتحان تاریخ کنسل شده، خر ذوق می‌شدم.

«عیب نداره، تجربه شد»هام داره زیاد می‌شه.

یه جا توی فیلم دوزیست بود که می‌گفت: «زیادی هم نجیب باشی، با اسب اشتباه می‌گیرنت. »

با قیافه داغون و پیژامه گل‌گلی و کاپشن کوتاه و نیم بوت رفتم بیرون به هوای اینکه صرفا تو ماشین می‌مونم.
ولی دم یه مغازه‌های پوشاک بزرگ نگه داشتیم و منم اصرار که تیپم هیچ ایرادی نداره، بریم تو.
مرسی از نوید محمد زاده و فرشته، که با انتخاب لباساشون توی جشنواره‌ها راه رو برام هموار کردن.

بعضی وقتا حاضرم نیم ساعت پلانک برم با ۵۰ تا شنا ولی دو کلمه حرف نزنم.

«زندگی: سلسله‌ای ناتمام از حماقت‌.»

به شوق آوردنم سخت شده.

این‌که یکی دوسِت داشته باشه، کلی بهت اعتماد به نفس می‌ده. انگار اون حس دوست داشتن، خود به خود توی مغزت یه انقلات راه می‌ندازه و هر چی دیدگاه منفی و تاریکی و زشتی راجع به خودت هست رو خراب می‌کنه و به جاش کلی درخت و نور و رنگین‌کمون می‌کاره.