ماه‌هاست که زندگی‌ام در دو چیز خلاصه شده:
«کار» و «نوشتن».
مغز و جسمم هر دو خسته‌اند. اما از این خستگی بینهایت لذت می‌برم. شانه‌هایم از سختی کار خمیده شده و گردنم درد می‌کند. پاهایم گز گز می‌کند و گودی کمرم شبیه به دره‌ای عمیق شده است که رنج در آن جا خوش کرده. با اینحال خوشحالم. خوشحالم که زندگی‌ام را کلمه می‌کنم. خوشحالم که بودنم معنایی دارد. بی اغراق می‌گویم، کلمات را در نوک انگشتانم می‌بینم که چطور روی کاغذ پاشیده می‌شوند و معنا می‌یابند. رمانی که مشغول نوشتنش هستم روز به روز کامل‌تر می‌شود و سامان می‌یابد. نامش را «آینه‌باز» گذاشته‌ام. امشب فصل اول آن را با استادم بازخوانی و ویرایش زبانی کردیم.
تمام این حال خوش را مدیون ادبیات هستم. تا به امروز به این حد احساس زنده بودن نداشتم. با دوری کردن از دیگران به خودم نزدیک شدم. خودم را دوست دارم. به نوک انگشتانم بوسه می‌زنم.
.
رضا داداشی

می‌آیی؟

Harakiri?

سهم من بوسه گل نیست
سهم من زخم یه خاره

شاهکاری از محسن مخملباف با بازیِ محمود شکرالهی.