که ما زاده‌ی دیواریم؛ لیک حقِ مادریِ‌مان را آوارها بر گردن دارند!

و به آفتابِ فردا بیندیش که بی‌ تو،
چه غریبانه غروب خواهد کرد..!

دست‌کشیدن، ملال‌آور است و طاقت‌فرسا؛
خصوصاً آن تدریجی‌ها..

شهوت‌ها را هر قدر که سیرآب کنی، تشنه‌تر می‌گردند؛ تا جایی که دیگر چیزی آن‌ها را کام‌یاب نخواهد ساخت و در همین حال، خوی حیوانیِ انسان، بیش از پیش در درون‌ش زبانه کشیده و لحظه‌ای رهایش نمی‌کند. در این صورت است که تعدادِ گناهانِ خام، بی‌اندازه شده و این آدمک‌های
در حالِ غرق‌شدن در دریای آلودگی–که خود، ذات‌شان از لجن، فاسدتر است–به هر طنابِ پوسیده‌ای چنگ می‌زنند تا تاجِ شهوت‌شان،
لحظه‌ای از سر نیفتد!
این‌جاست که نه توانند این حیوانِ سرکش را رام‌کردن؛ نه پذیرفتنِ چنین خوی‌ای! پس هم‌چنان، خواهند راند این توسنِ هوسِ سیرنشدنی‌ را.

کام‌جویی‌هایی در ما نهادینه شده‌اند که برای رسیدن به اوجِ آن‌ها، از کوچک‌ترین حرکت‌ای باز نمی‌مانیم؛ در شهوت‌رانی‌ها غرق شده و لحظه‌ای از راندنِ این اسبِ وحشی و سرکشِ بی‌سوارکار، نمی‌ایستیم!
لیک چونان احوالاتِ اطراف‌مان را نامطلوب و رذل برآورد می‌کنیم که گویی این‌جا، پایین‌ترین طبقه‌ی دوزخ است و ما فرشتگان؛ که می‌بایست با تمامِ توان، به‌سوی بهشتِ برین بشتابیم؛ غافل از آن‌که چنان در دریای گناهان فرو رفته‌ایم که جلیقه‌نجاتِ اخلاق‌گرایی‌ِمان نیز پاسخ‌گو نخواهد بود!

هر کدام به‌دنبالِ ارضای شهوت‌های بی‌پایان، به درهایی می‌زنیم و در عینِ‌ حال، پنجره‌های گشوده رو به رضایتِ دیگری را پست و غیرانسانی تلقی می‌کنیم و در شگفت‌ایم از کردارِ این خوک‌صفتان که با [به‌ظاهر] پاکیِ طبیعتِ ما منافات دارد!

گوش‌ها را بر جای‌جایِ تن‌م می‌پیوندم و لب‌ها و پلک‌ها را بر هم می‌دوزم!

- Forward this to your public channels and I'll give you an interesting location (most of them are creepy and weird)

گویی که این چشمان، از آنِ من نیستند؛
دو گویِ خون‌آلودِ حیوان‌ای درنده، خشمگین و گرسنه‌اند!

دست‌ت مرگ‌ است؛ اما برعکس‌ش!