📚 #معرفی_کتاب
کتاب معماریِ دیوید لینچ وظیفۀ دشوارِ ساختاربخشی به خوانش‌های فضایی از آثار لینچ را برعهده گرفته است.

پنج فصل کتاب -شهرهای بزرگ و کوچک، خانه، جاده، صحنه و اتاق- بر جنبه‌های مهم معماری مرتبط با فیلم‌شناسی لینچ تمرکز دارند و تحلیل لوکیشن‌ها بر بینش معمارانی چون لوکوربوزیه، آدولف لوس و ژان نوول، و نظریه‌پردازان شهری نظیر جین جیکوبز و ادوارد سوجا استوار است؛ از صحنه‌پردازی خانگیِ فضای داخلی به سبک آدولف لوس گرفته تا بینش رابرت ونتوری به بزرگراه‌های آمریکا.

مفاهیم روانی-جغرافیاییِ چندوجهیِ شهرسازی و حرکت عابر پیاده در تضاد با انزوای حومه‌های وسیع آمریکا سبب می‌شود تا ایدۀ اضطراب جمعی در کل آثار لینچ نفوذ یابد. به‌خصوص نحوه برخورد لینچ با مفهوم همسایگی، که اسطوره آمریکای محافظه‌کار دربارۀ شهرهای کوچک آمریکایی را در هم می‌شکند. در سطح وسیع‌تر، عبور از آستانه‌ها و تجاوزات فضایی از قوی‌ترین موتیف‌های لینچ هستند. انحلال مرز عمومی و خصوصی، جایی جلوه می‌یابد که تنش بین سطوح راه‌پله‌ها، راهروها و اتاق‌خواب‌ها، فضاهای آشنا را به مکان‌هایی آسیب‌پذیر به‌ویژه در «مرزهای نامتعارف» تبدیل می‌کند.
@PoeticsofSpace‌

📚📖 #معرفی_کتاب
نسخۀ زبان اصلی کتاب «معماریِ دیوید لینچ»، نوشتۀ ریچارد مارتین.
این کتاب نشان می‌دهد که چگونه فیلم‌های لینچ، درک عمیق‌تری از مکان‌ها و فضاهایی را به تصویر می‌کشند که در آنها زندگی می‌کنیم.
📕 The Architecture of David Lynch
🔶 Author: Richard Martin
◻️ Year: 2014
◼️Publisher: Bloomsbury Academic
@PoeticsofSpace‌ | بوطیقای فضا

◼️ ‏از لینچ به‌عنوان «کارگردان رؤیاها» یاد می‌کنند، چراکه به عقیدهٔ او، مشاهدهٔ هر اثر هنری به معنای واردشدن به دنیای رؤیاهای یک انسان دیگر است.

دیوید لینچ کارگردان بزرگ سینما، تصویرگرِ توأمانِ رؤیاها و کابوس‌های بشری، در ۷۸ سالگی درگذشت.

لینچ با سبک منحصربه‌فرد خود، ترکیبی از سوررئالیسم، رؤیا و کابوس را در فیلم‌هایش به تصویر می‌کشید و مخاطبان را به دنیایی پرابهام و معمایی می‌برد. با آثار تحسین شده‌ای چون:
Mulholland Drive
Twin Peaks
Blue Velvet
Lost Highway
The Elephant Man
Wild at Heart
مجموعه‌ای از گفته‌ها و تجارب لینچ در باب خلاقیت و فراروندِ ایده‌یابی، در در کتابِ صید ماهی بزرگ جمع‌آوری شده است.
@PoeticsofSpace

? دیاگرام تبارشناسی فیلسوفان و معماران مرتبط با Speculative Realism و هستی‌شناسیِ شیء‌محور (Object-Oriented Ontology)

? برگرفته از سخنرانی سال گذشتۀ گراهام هارمن (Graham Harman) استاد برجستهٔ فلسفه در سای-آرک لس‌آنجلس.

*?روز جهانی معماری مبارک باد?***

نخستین دوشنبۀ اکتبر هر سال، از سوی اتحادیه بین‌المللی معماران (UIA) به‌عنوان «روز جهانی معماری» نام‌گذاری شده است.

? معماری برای نسل آینده:
موضوع و شعار روز جهانی معماری ۲۰۲۴ از سوی اتحادیه بین‌المللی معماران، با عنوان «توانمندسازی نسل بعدی برای مشارکت در طراحی شهری» انتخاب شده و نقش مهم معماران جوان در طراحی شهرهای آینده و سهمشان در تحولات شهری را برجسته می‌کند.

شعار امسال بر اهمیت آماده‌سازی نسل آینده برای رویارویی با چالش‌های شهری زمان ما تأکید می‌کند. با تمرکز بر مباحث کلیدی مثل بهره‌وری انرژی، مدیریت زباله، استفاده از مصالح پایدار و ارتقای پویایی شهری، هدف روشن است: طراحی شهرهای سبزتر و دوستدار محیط زیست و در عین حال، ترویج رشد اقتصادی پایدار.
@PoeticsofSpace

⭕️ تنوع سطح در خانه را از چه زمانی باختیم؟
برای خلق تایپولوژی‌های معاصر چطور میشه بازتولیدش کرد؟

محمدرضا حائری یک دیاگرام خوب داره.

از توییتر Aref Baranian
@PoeticsofSpace

⭕️ * #لویی_کان:
اکنون فضاهای مدارس نه برانگیزاننده‌اند و نه الهام‌بخش، بلکه قراردادی و تکراری هستند. بی‌تردید، معمار مطابق با خواستِ مؤسسات، کلاس‌های یک‌شکل، راهروهای محاط با کمدهای دیواری و دیگر عرصه‌ها و تجهیزاتِ به‌اصطلاح «عملکردی» را به تبعیت از محدودیت‌های بودجه، انتظام می‌دهد. این مدرسه‌ها به‌ظاهر خوب هستند ولی ازنظر معماری کم‌مایه‌اند، زیرا از روح آن «مردِ زیر درخت» بهره‌ای ندارند.

به‌نظر من، معمار باید جوهر وجودیِ مدرسه را در طرحش منعکس کند تا از هر طراحِ صِرفْ متمایز شود. [در این صورت،] سرسرای مدرسه به فضای گشوده‌ای همچون پانتئون تبدیل می‌شود که برای ورود مناسب است. راهروها با وسیع‌شدن و ایجاد گوشه‌های دنجی مشرف‌به باغ، به دانشجویان تعلق می‌گیرند.

راهرو به مکانی تبدیل می‌شود که در آن پسری، دختری را ملاقات می‌کند یا دانشجویی دربارۀ عملکرد استاد با همکلاسی‌اش مباحثه می‌کند. ارتقای این فضا از گذرگاهی میان کلاس‌های درس به فضایی برای کلاس، آن را از راهروی صِرف به مکانِ ملاقات تبدیل می‌کند؛ مکانی برای بروز فرصت‌هایی برای خودآموزی.

کلاس‌ها نباید تابع تشابهاتِ کمّی و سربازگونۀ معمول باشند. استاد یا شاگردی که در فضایی صمیمی با بخاری دیواری همراه با تعداد اندکی گردآمده است، با زمانی که در فضایی بزرگ و مرتفع با بسیاری دیگر همراه می‌شوند، یکسان نیستند. آیا به این دلیل که مدت‌زمانِ حضور در کافه کوتاه است، باید حتماً در زیرزمینِ مدرسه قرار گیرد؟ آیا زمان استراحتِ حین غذاخوردن نیز بخشی از یادگیری نیست؟

▪️ــ برگرفته از کتابِ «لویی کان، متون اصلی»، رابرت تومبلی، ترجمۀ محمدرضا رحیم‌زاده و دیگران.
@PoeticsofSpace