مولانا خطاب به شمس👇

جانا به غریبستان چندین به چه
میمانی؟
باز آی از آن غربت تا چند پریشانی؟
صد نامه فرستادم،صد راه نشان دادم
یا راه نمیدانی یا نامه نمیخوانی
گر نامه نمیخوانی ، خود نامه تورا خواند
گر راه نمیدانی ، در پنجه ره دانی.

@maikada

راز نگهدار خلق__باشی در جهان افسانه ایی...

ما حاصل میوه های نارسیده زندگی هستیم
گاهی خزان،گاهی آفت، گاهی علف هرز...
باغبان خوب این زندگی دیگر پیر شده است
و درخت چیکار میتوانست بکند؟
غیر ازینکه تنومند شود.

بی مطلب ندیدم کسی شود یار کسی

تا گرم بود بازارت هر کس است خریدارت

عاشق بی زبان‌ها باش
شیرین زبان‌ها
پُر از مکر اند..

یک نسل پر از بغض و پر از حرف نگفته
در خنده‌ی مان قصه‌ی صد درد نهفته

نسلی که قدم می‌زند از صبح خیابان
با فکر و خیالی که شب از غصه نخفته

سیلی زده بر صورت مان گردش گردون
خون گشته دل از رنج غروری که شکسته

سیلی زده بر لاله و ریحان علفی هرز
زین هرزه علف گشته گلان پرپر و خسته

تاریک‌تر از قصه‌ی دیروزه شد امروز
خورشید گمانم که در این غمکده خفته..

چسپ زخم ها بعد از خوب کردن زخم ، دور انداخته میشن.

راندی ز نظر چشم بلا دیده‌ی ما را
این چشم کجا بود ز تو دیده‌ی ما را

سنگی نفتد این طرف از گوشه‌ی آن بام
این بخت نباشد سر شوریده‌ی ما را

مردیم به آن چشمه‌ی حیوان که رساند
شرح عطش سینه‌ی تفسیده‌ی ما را

فریاد ز بد بازی دوری که برافشاند
این عرصه‌ی شترنج فرو چیده‌ی ما را

هجران کسی، کرد به یک سیلی غم کور
چشم دل از تیغ نترسیده‌ی ما را

ما شعله‌ی شوق تو به سد حیله نشاندیم
دامن مزن این آتش پوشیده‌ی ما را

ناگاه به باغ تو خزانی بفرستند
خرسند کن از خود دل رنجیده‌ی ما را

با اشک فرو ریخت ستمهای تو وحشی
پاشید نمک، جان خراشیده‌ی ما را