بُکُش زارم چه دایم حرف از آزار می‌گویی
تو خود آزار من کن از چه با اغیار می‌گویی

رقیبان سد سخن گویند و یک یک را کنی تحسین
چو من یک حرف گویم، گوییم بسیار می‌گویی

تغافل می‌زنی گر یک سخن سد بار می‌گویم
وگر گویی جوابی روی بر دیوار می‌گویی

حدیث غیر گویی تا ز غیرت زودتر میرم
پس از عمری که حرفی با من بیمار می‌گویی

نگفتی حال خود تا بود یارای سخن وحشی
مگر وقتی که نبود قوت گفتار می‌گویی

#وحشی_بافقی

ای که نزدیک‌تر از جانی و پنهان ز نگه
هجر تو خوش‌ترم آید ز وصال دگران

تا چند گرد کعبه بگردم به بوی دل؟
تا کی به سینه سنگ زنم ز آرزوی دل؟

ساحل ز جوش سینهٔ دریاست بی خبر
با زاهدان خشک مکن گفتگوی دل

در دیده تجرید بزرگی به نَسَب نیست
عیسی به فلک دوخت سر بی پدری را

بگشای و تربت ام را بعد از
وفات و بنگر

کز آتش درونم دود از کفن
بر آید

پرده‌پرده آن قدر از هم دریدم خویش را
تا که تصویری ورای خویش دیدم خویش را
خویشِ خویشِ من مرا و هرچه من‌ها بود سوخت
کُشتم آن خویش وُ زِ خاکش پروریدم خویش را
خویشِ خویشِ من هم اینک از درِ صلح آمده است
بس که گوش از غیر بستم تا شنیدم خویش را
معنی این خویش را از خویشِ خویشِ خود بپرس
خویش‌بینی را گَزیدم تا گُزیدم خویش را
مِی‌ شدم، ساقی شدم، ساغر شدم، مستی شدم
تا ز تاکستان هستی خوشه چیدم خویش را
سردی کاشانه را با آه...! گرمی داده‌ام
راه را بر خورشید بستم تا دمیدم خویش را
اشک و من با یک ترازو قدر هم بشناختیم
ارزش من بین که با گوهر کشیدم خویش را
بزم‌سازانِ جهان مِی از سبوی پُر خورند
من تُهی‌پیمانه بودم سرکشیدم خویش را
برده‌داران زمان‌ها چوب حراجم زدند
دست اول تا برآمد خود خریدم خویش را
شمعم و با سوختن تا آخرین دم زنده‌ام
قطره‌قطره سوختم تا آفریدم خویش را
هُوی‌هُوی بزمِ درویشانِ کرمنشه خوش است
چون به دالاهو رسیدم، وارسیدم خویش را

رَشک می‌آید مرا از جامه بر اندام تو

با تو ای گل جای در یک پیرهن باید مرا...

به چین زلف تو دل‌ها اسیر افتاده
به ناز چشم تو صدها فقیر افتاده
به لطف و حسن تو خورشید رشک می‌برد
که نور روی تو در هر مسیر افتاده

حق خود را بس که بخشیدیم بی حساب
خلق باور کرده مادامش بدهکاریم ما...