📸 ⁨به یاد کیانوش سنجری؛ زندگی یک وطن به او بدهکار بود⁩‎
‎
🔹 کاریکاتور از مانا نیستانی

#کیانوش_سنجری

@Farsi_Iranwire

کلینیک ترک بی حجابی ایده بسیار خطرناکی است، نیاز نیست شعبه های متعدد داشته باشد و قرار هم نیست که همه مخالفان حجاب را در آن بستری کنند، مسلم است که بستری کردن میلیون ها زن ایرانی جوک است اما این ایده، شوخی و جوک نیست: مریض پنداری موافقان پوشاک اختیاری و مخالفان حجاب اجباری می تواند قدمی باشد برای سرکوب و فشار بیشتر بر فعالان سیاسی اجتماعی زن یا هر زنی که به اعتراض ترک حجاب کرده و در فضاهای مجازی به چشم همگان آمده است. حتی اگر یک کلینیک با عنوان «ترک بد حجابی» افتتاح شود بعد از آن حکومت می‌تواند زحمت جرم‌پنداری و تشکیل پرونده و زندان افکندن زن معترض را به خود ندهد و بعنوان بیمار بستری‌ش کند و معلوم نیست در کلینیک (!) با نام «درمان» چه بر سرش بیاورد. تمام قد در برابر چنین ایده های قرون وسطایی و نازیستی باید ایستاد

می‌آیی ناامید شوی، اعصابت بریزد بهم، فکر کنی هیچ چیزی پیش نمی‌رود، هیچ اتفاق امیدبخشی نمی افتد، جز یاوه‌های آدم‌های نظام و خبر اعدام و سرکوب و سرکوب و سرکوب، انگار چیزی نیست، ناگهان لحظه ای زیبا شکل می‌گیرد، دلت را گرم می‌کند، توان به دست و پایت برمی‌گردد تا بلند شوی و ادامه بدهی، تا اگر زده ای به جاده خاکی، به مسیر ناامیدی و نق زدن ، برگردی دوباره به راه، پیش بروی. دو روز پیش که تکواندو‌کار برنزی ایران مدال المپیکش را تقدیم ملت و آقا امام زمان کرد تا بلکه در عوض از طریق نایبان برحق(!) کارش را راه بیندازد و بی کنکور بفرستدش به دانشگاه ، احساس می‌کردی که انگار سیاهی افتاده روی همه چیز. روی تمام جنبش و حرکت تزویرستیز و آزادگی‌خواه «زن زندگی آزادی»، قدرت رسانه است دیگر و آنچه که دوربین ها اجازه ثبتش را می‌دهد و بعد ضرب می‌شود در ده ها هزار پست و بازنشر، انگار که همه جامعه ما دیگر همین لحظه و همین نفر و همین عمل باشد. توی دلت فحش می‌دهی، نق می‌زنی، در سیاهی فرو می‌روی، شاید حتی حمله کنی به دخترک، انگار که عامل سیاهی و تباهی و تزویر اوست. بعد به خودت می‌آیی، منطقی‌تر می‌اندیشی؛ دخترک فقط نوزده سال دارد، کم سن است، کم تجربه است، بله، سیاوش، نیکا و سارینا و یلدا هم کم‌سن بودند. شاید الگوهای بهتری داشتند. شاید بهتر یادشان داده، یاد گرفته بودند. دخترک تکواندو‌کار لابد امثال دبیرها، رضازاده‌ها و ترابی ها را دیده که چطور خود را بالا کشیده‌اند، لابد فکر کرده بزرگترها که چنین کرده اند و جاومقام گرفته‌اند چرا او نکند؟
او هنوز فرصت دارد و می‌تواند راهش را پیدا کند، شاید اگر الگوهای بهتر بیشتری دوروبرش ببیند. برای همین صداوسیما آغوش کشیدن ناهید و کیمیا، دو رقیب، دو دوست قدیم را حذف می‌کند تا دیده و الگو نشوند، دو هموطن که روزگار ، تو بخوان حکومت، نه تنها آنها را زیر دو پرچم به مصاف هم فرستاد که سعی کرد آنها را دشمن هم به نمایش بگذارد، یکی نماینده نظام و دیگری معاند… دیدی گزارشگر صداوسیما چگونه مبارزه‌شان را گزارش می‌کرد؟ جبهه گیری حکومتی ها را ، دوگانه‌سازی ها را دیدی؟
آغوش کشیدن دو دوست، یکی از همان لحظه های زیبا، امیدبخش، دلگرم کننده بود. امید به این که حکومت تفرقه افکن و جداساز با تمام امکانات و ابزار و صداوسیمایش نتوانسته قلب ماها را خارج و داخل ایران از هم جدا کند. این که ما حرف و دلمان یکیست حتی اگر زیر فشار چماق و سرنیزه سکوت کنیم، ناشی از رضا و باور به تبلیغات حکومت نیست. ناهید و کیمیا، با خلق این صحنه زیبا به الگوهایی تبدیل شدند و مطمئنم که دخترک تکواندو‌کار هم، با دیدن این بخش روشن جامعه ما تاثیری خوب خواهد گرفت و آینده اش را با آزادگی و راستی خواهد ساخت تا در آینده، خودش یکی از الگوهای جوانان ما بشود، او هنوز خیلی فرصت دارد.

این طرح را بدون امکانات درست و حسابی میانه سفرم کشیدم.

اعدام شد.