فراخوان کارتون و طرح

دی‌ماه ۱۴۰۱ در مراسم چهلمین روز کشته شدن حدیث نجفی در کرج یک بسیجی کشته شد.

دکتر حمید قره‌حسنلو رادیولوژیست خوشنام،خیر مدرسه‌ساز و همسرش فرزانه قره‌حسنلو کارشناس علوم آزمایشگاهی هم جزو کسانی بودند که به اتهام فساد فی الارض از طریق قتل بسیجی در مقابل چشمان دختر ده ساله‌شان با ضرب و شتم بازداشت می‌شوند.
در حالی که این زوج در حال امداد آسیب دیدگان بودند همراه با ۱۳ نفر دیگر بازداشت شدند.

امروز که دو سال از این اتهام و حکم سنگین ۱۵ سال حبس و نفی بلد برای دکتر حمید قره‌حسنلو و ۵ سال حبس و نفی بلد برای همسرش فرزانه می‌گذرد بر آن شدیم تا با یادآوری نام این زوج و دادگاه فرمایشی که زندگی آنها را زیرو رو کرد در آثار شما همراهان بار دیگر اهمیت ایستادگی و مقاومت آزادیخواهان در زندانهای رژیم جمهوری اسلامی را متذکر شویم.

تا تاریخ ۲۵ بهمن منتظر ارسال کارتون و طرح های شما در ارتباط با این زوج زندانی هستم، می توانید آثار خود را به صفحه اینستاگرام من بفرستید.

با دیدن خبر قتل ناموسی دختر هفده ساله شوشتری به ضرب گلوله پدر و برادر یاد این طرح قدیمی ام افتادم
@mananey
مانا نیستانی

منوچهر بختیاری

۲۵ آبان ۱۳۹۸ دومین روز اعتراضات گسترده مردم به گرانی بنزین پویا بختیاری مهندس ۲۷ ساله جوان و ایران‌دوست به میان مردم معترض کرج می‌رود در حالی که فیلمی از خود ضبط کرده و استوری می‌کند، مردم را به شهامت فراخوانده و می‌گوید: «من هم پسر کسی هستم! می‌دونید اومدم اینجا جونم رو به خطر گذاشتم، مادرا، پدرا شما هم بچه‌هاتون رو بگید بیان بیرون!
یکبار برای همیشه این رژیم فاسد و تبهکار رو که چهل ساله مردم عزیز ایران رو بدبخت کرده، از بین ببریم! مردم این فرصت رو از دست ندید.»

دقایقی بعد از ملحق شدن پویا به جمعیت معترض در مقابل چشمان مادرش ناهید شیربیشه با تیری که به سرش اصابت کرد بر زمین می‌افتد.

برای خانواده بختیاری زندگی از ۲۵ آبان ۱۳۹۸ به بعد یک معنا داشت: دادخواهی.

پدر پویا نگذاشت پرچم محبوب فرزندش که آن را درفش حقیقی ایران می دانست بر زمین بیفتد، هر جایی پا می گذاشت به نام پویا به مردم پرچم شیر و خورشید می بخشید.

منوچهر بختیاری کارزار بین‌المللی برای دادخواهی جان فرزندش و کلیهٔ جان‌باختگان نظام جمهوری اسلامی را به راه می‌اندازد و لحظه ای از پا فرو نمی‌نشیند.

او در چهلمین روز مرگ فرزندش با نوشتن نامه‌ای به میشل باشله کمیسر عالی حقوق بشر سازمان ملل از مرگ فرزند جوان خود و آزارهایی که کل خانواده بختیاری از بازداشت تا بیکاری و تهدید متحمل شدند باخبر نمود.

وقتی در دی ماه ۱۳۹۸ با زور و تهدید منوچهر بختیاری و برادرش مهرداد را به تشیع جنازه قاسم سلیمانی بردند در پیامی ویدئویی قاسم سلیمانی را «مزدور و آلت‌دست ملاها» نامید و حضور خود را از سر اجبار و با تهدید نیروهای امنیتی اعلام نمود.

منوچهر بختیاری هم اکنون در زندان محکوم به ۳ سال و نیم حبس و ۲ سال و نیم تبعید و ۲ سال ممنوعیت خروج از کشور «به جرم دادخواهی» و پیگیری پرونده کشته شدن پسرش
است، او این حکم را «ناعادلانه» می‌داند و تأکید کرده است که در جریان رسیدگی به پرونده خود از داشتن وکیل بی‌بهره بوده و هیچ گاه از زمان برگزاری جلسات نیز اطلاعی نداشته است، او در آبان ۱۴۰۳ به دنبال وخامت بیماری و عدم دریافت امکانات پزشکی اعتصاب غذا نمود که به درخواست شاهزاده رضا پهلوی بعد از ۹ روز به اعتصاب پایان داد.
منوچهر بختیاری پدری دادخواه است که رژیم جمهوری اسلامی از هیچ شکنجه و آسیبی در حق او و خانواده اش دریغ ننموده، امروز وظیفه خود می دانیم او را به یاد آوریم و مقاومتش در برابر بیداد جمهوری اسلامی را ارج بگذاریم، تا روز آزادی او و همه‌ی دادخواهان.

? ⁨به یاد کیانوش سنجری؛ زندگی یک وطن به او بدهکار بود⁩‎
‎
? کاریکاتور از مانا نیستانی

#کیانوش_سنجری

@Farsi_Iranwire

کلینیک ترک بی حجابی ایده بسیار خطرناکی است، نیاز نیست شعبه های متعدد داشته باشد و قرار هم نیست که همه مخالفان حجاب را در آن بستری کنند، مسلم است که بستری کردن میلیون ها زن ایرانی جوک است اما این ایده، شوخی و جوک نیست: مریض پنداری موافقان پوشاک اختیاری و مخالفان حجاب اجباری می تواند قدمی باشد برای سرکوب و فشار بیشتر بر فعالان سیاسی اجتماعی زن یا هر زنی که به اعتراض ترک حجاب کرده و در فضاهای مجازی به چشم همگان آمده است. حتی اگر یک کلینیک با عنوان «ترک بد حجابی» افتتاح شود بعد از آن حکومت می‌تواند زحمت جرم‌پنداری و تشکیل پرونده و زندان افکندن زن معترض را به خود ندهد و بعنوان بیمار بستری‌ش کند و معلوم نیست در کلینیک (!) با نام «درمان» چه بر سرش بیاورد. تمام قد در برابر چنین ایده های قرون وسطایی و نازیستی باید ایستاد

می‌آیی ناامید شوی، اعصابت بریزد بهم، فکر کنی هیچ چیزی پیش نمی‌رود، هیچ اتفاق امیدبخشی نمی افتد، جز یاوه‌های آدم‌های نظام و خبر اعدام و سرکوب و سرکوب و سرکوب، انگار چیزی نیست، ناگهان لحظه ای زیبا شکل می‌گیرد، دلت را گرم می‌کند، توان به دست و پایت برمی‌گردد تا بلند شوی و ادامه بدهی، تا اگر زده ای به جاده خاکی، به مسیر ناامیدی و نق زدن ، برگردی دوباره به راه، پیش بروی. دو روز پیش که تکواندو‌کار برنزی ایران مدال المپیکش را تقدیم ملت و آقا امام زمان کرد تا بلکه در عوض از طریق نایبان برحق(!) کارش را راه بیندازد و بی کنکور بفرستدش به دانشگاه ، احساس می‌کردی که انگار سیاهی افتاده روی همه چیز. روی تمام جنبش و حرکت تزویرستیز و آزادگی‌خواه «زن زندگی آزادی»، قدرت رسانه است دیگر و آنچه که دوربین ها اجازه ثبتش را می‌دهد و بعد ضرب می‌شود در ده ها هزار پست و بازنشر، انگار که همه جامعه ما دیگر همین لحظه و همین نفر و همین عمل باشد. توی دلت فحش می‌دهی، نق می‌زنی، در سیاهی فرو می‌روی، شاید حتی حمله کنی به دخترک، انگار که عامل سیاهی و تباهی و تزویر اوست. بعد به خودت می‌آیی، منطقی‌تر می‌اندیشی؛ دخترک فقط نوزده سال دارد، کم سن است، کم تجربه است، بله، سیاوش، نیکا و سارینا و یلدا هم کم‌سن بودند. شاید الگوهای بهتری داشتند. شاید بهتر یادشان داده، یاد گرفته بودند. دخترک تکواندو‌کار لابد امثال دبیرها، رضازاده‌ها و ترابی ها را دیده که چطور خود را بالا کشیده‌اند، لابد فکر کرده بزرگترها که چنین کرده اند و جاومقام گرفته‌اند چرا او نکند؟
او هنوز فرصت دارد و می‌تواند راهش را پیدا کند، شاید اگر الگوهای بهتر بیشتری دوروبرش ببیند. برای همین صداوسیما آغوش کشیدن ناهید و کیمیا، دو رقیب، دو دوست قدیم را حذف می‌کند تا دیده و الگو نشوند، دو هموطن که روزگار ، تو بخوان حکومت، نه تنها آنها را زیر دو پرچم به مصاف هم فرستاد که سعی کرد آنها را دشمن هم به نمایش بگذارد، یکی نماینده نظام و دیگری معاند… دیدی گزارشگر صداوسیما چگونه مبارزه‌شان را گزارش می‌کرد؟ جبهه گیری حکومتی ها را ، دوگانه‌سازی ها را دیدی؟
آغوش کشیدن دو دوست، یکی از همان لحظه های زیبا، امیدبخش، دلگرم کننده بود. امید به این که حکومت تفرقه افکن و جداساز با تمام امکانات و ابزار و صداوسیمایش نتوانسته قلب ماها را خارج و داخل ایران از هم جدا کند. این که ما حرف و دلمان یکیست حتی اگر زیر فشار چماق و سرنیزه سکوت کنیم، ناشی از رضا و باور به تبلیغات حکومت نیست. ناهید و کیمیا، با خلق این صحنه زیبا به الگوهایی تبدیل شدند و مطمئنم که دخترک تکواندو‌کار هم، با دیدن این بخش روشن جامعه ما تاثیری خوب خواهد گرفت و آینده اش را با آزادگی و راستی خواهد ساخت تا در آینده، خودش یکی از الگوهای جوانان ما بشود، او هنوز خیلی فرصت دارد.

این طرح را بدون امکانات درست و حسابی میانه سفرم کشیدم.