با ترفنداش بدنم بوی عطر گرفته🍎

برگااام دهنم بوی گل محمدی میده😝😍

‏من آدم دل‌بستن به جزئیاتم. برام کیت‌کت می‌خری؟ کاغذشو نگه می‌دارم. یه تکست قشنگ میدی؟ فیوریتش می‌کنم. آهنگی که دوست داری رو می‌گی؟ میره تو پلی‌لیستم. این جزئیات قشنگن، اما جدایی رو سخت می‌کنن. چون هرجا نگاه کنی، یه یادگاری ازشون هست.

می‌خواستم برای غمی که از طرف تو بهم رسیده، گریه کنم. ولی همه ی اشکام رو قبلاً استفاده کرده بودی. خشک شدن.
می‌خواستم ببخشمت، بهانه هام برای قانع کردن مغزم که تورو ببخشه ته‌کشیده بودن. نشد.
می‌خواستم برای داشتنت تلاش کنم، همه ی امیدی که برای خودم و تو داشتم رو کشتی؛ نوری برای به سمتش دوییدن پیدا نکردم.
می‌خواستم بیام بغلت کنم، صورتتو بگیرم توی دستام، توی چشمات نگاه کنم و بهت بگم بیشتر از همه چی دوستت دارم و تا همیشه کنارت می‌مونم. احساسی برام باقی نذاشته بودی.
می‌خواستم بهت بگم منو داری، درست می‌شه. ولی تا کوچک ترین تصور خوب راجع به خودتو توی ذهنم خراب کرده بودی.
نپرس چرا بی هیچ حرفی رفتم. چاره ای به جز رها کردن چیزی که از بنیاد خورد و نابود شده نداشتم.
-دیاکو.

من معمولا خانواده‌ام رو در جریان مشکلات زندگیم قرار نمیدم چون کاری از دستشون برنمیاد و راستش رو بگم مدل همدردی کردنشون هم استرس دادنه جای راهنمایی یا چه میدونم حرف مثبت، بعد الان اینطوریه که چون در جریان نیستن فکر میکنن همه چیز گل و بلبله و عکس العملم به ناراحتی‌هاشون به اندازه کافی و دلخواهشون نیست، در حالیکه واقعا توان ذهنیم الان همینقدره، کشش درد و ناراحتی و غر و درامای بیشتر رو ندارم و این هم نمیتونم بگم.

دلم میخواد صبح پاشم ، مسواک بزنم برم نون بربری داغ بخرم بیام نون پنیر با یه چای شیرین بخورم و بعدش به گلدونام آب بدم ، کتاب بخونم و برای خودم نهار درست کنم ، عصر برم گردش و یه دور توی شهر بزنم یه بستنی بخرم و با دوستام تو کافه قهوه و با یه کیک نسکافه ای بخورم و آخر شب برگردم خونه و بیخیال خوردن شام بشم و برم توی تخت و بخوابم ، اما تنها کاری که توی روز انجام میدم فقط خوابیدن رو تخته و فکر کردن به این قضیه است.

در “کلی درس دارم ولی دارم با عذاب وجدان سریال می بینم، حوصلم سر رفت انقدر تو خونه موندم ولی حال ندارم برم بیرون، دلم برای دوستام تنگ شده ولی تو مود دیدنشون نیستم، آهنگام تکراری شده ولی نمی خوام آهنگای جدید گوش کنم، گشنمه ولی حال ندارم غذا درست کنم، زیاد خوابیدم ولی هنوز خستم، ۱۲۳۴۵ تا عکس گرفتم ولی هیچ کدوم خوب نشده، دلم مسافرت دسته جمعی می خواد ولی حوصله‌ی بقیه رو ندارم” ترین حالت ممکنم.
-ن.

‏ولی زمان هیچگاه دردی را دوا نکرد. این ما بودیم که به مرور، به دردها عادت کردیم.

اگر قرار باشه هر محیطی که آزارم می‌ده رو ترک کنم؛ باید از این شهر، از این کشور، یا حتی این جهان برم.
از شما چه پنهون، زندگی درون این کالبد هم گه‌گاه آزارم می‌ده.

یکی از دلایلی که دلم می‌خواد رابطه‌ی بعدیم دائمی باشه اینه که این بیرون واقعا اوضاع آدما خیلی خرابه، روابطِ واقعی و رویکرد آدما به رابطه خیلی عجیب و به اصطلاح اپن‌ماینده. کاش یکی منو نجات بده و پیش خودش نگهداره من دیگه نمیخوام با هیولای جدیدی آشنا بشم.