در قبال رنج کشیدن یک عزیز، بهترین کار چیه؟ به رنجش سرانجام ببخشیم یا اینکه از اون مراقبت کنیم مادامی که مطمئنیم علاج اون، تنها و تنها مرگه؟ اگه رنج این شخص رو پایان بدیم، در حقیقت به اون لطف کردیم یا به خودمون؟

عشق، روایتگر زندگی مرد و زنی سالخورده‌ست که معلم موسیقی هستن و زندگی تحسین‌برانگیزی در کنار هم دارن. پیمان عاشقانه‌ی این زوج، زمانی به چالش کشیده میشه که زن دچار حمله‌ی قلبی میشه و روز به روز وضعیت وخیم‌تری پیدا می‌کنه.
میشائیل هانکه، استاد سینمای آزار، حتی در یکی از لطیف‌ترین آثارش هم گوشه چشمی داره به فلسفه‌ی همیشگی خودش؛ نقطه‌ی تلاقی وجود یا عدم انسانیّت. هانکه مرز باریکی بین عشق و نفرت تعریف می‌کنه و ۱۲۰ دقیقه مخاطبش رو روی این مرز حرکت میده؛ تا جایی که تقریبا هر سرنخی برای تشخیص این دو از هم، نابود میشه. گلوله‌ی اصلی هانکه در پایان فیلم شلیک میشه و مخاطب رو با کوهی از سوالات بی‌جواب رها می‌کنه؛ گویی هانکه هم، همانند ان و ژرژ از در خانه خارج میشه و ما رو با انعکاس چهره‌ای بهت‌زده در صفحه‌ی سیاه گیرنده تنها می‌ذاره.

#عجب_فیلمی

جمع و جور بشینین میخوام کار فرهنگی کنم این محتواهای اخیرو بشوره ببره

به نظر میاد تو با من مشکل داری و نمیخوای از طریق گفتار حلش کنی?

یه لحظه "هاش مینیمال" اومد تو ذهنم و تموم شدم از خنده

دوست عزیزی که دیگه جرئت ندارم اسمتو بگم، با صراحت و قطعیت اعلام می‌کنم که گوه خوردم من سگ هنر معاصر اصلا

عه مثل اینکه نمیتونم چنل خودمو ریپورت کنم

اگه موافقی کیر تو فقر چنلشو‌ ریپورت کن?

بچه‌ها من دیگه برم کتاب تاریخ هنر تهیه و مطالعه کنم فعلا بای