"و قسم به آسمان که دارای برج هاست"

اصبغ‌بن‌نباته گوید: از ابن‌عبّاس رحمة الله علیه شنیدم که می‌گفت: پیامبر فرمود: ذکر خدا [و یاد او] عبادت است و یاد من عبادت است، و یاد علی (علیه السلام) و یاد امامان از فرزندان او [نیز] عبادت است. و سوگند به آن که مرا به پیغمبری برانگیخته و بهترین مردمان قرارم داده، وصیّ من بهترین اوصیاء است، و به‌درستی‌که او حجّت خدا بر بندگانش است، و خلیفه‌ی او بر خلقش می‌باشد و امامان راهنمای پس از من از فرزندان او هستند، به خاطر آن‌ها خداوند عذاب را از اهل زمین باز می‌دارد، و به‌وجود ایشان آسمان را نگه می‌دارد از اینکه جز به اذن او بر زمین فرود آید، و نگه می‌دارد به سبب آن‌ها کوه‌ها را از اینکه مردم را به اضطراب اندازد نگهدارد، و به برکت آن‌ها خلقش را به‌وسیله‌ِی باران سیراب کند، و به‌واسطه‌ی ایشان گیاه را می‌رویاند، اینان به‌راستی اولیای خدا و به‌درستی جانشینان من هستند، شماره‌ی آن‌ها شماره‌ی ماه‌هاست که دوازده ماه است و عددشان به عدد نقیبان موسی‌بن‌عمران (علیه السلام) است، سپس حضرت این آیه را تلاوت فرمود: سوگند به آسمان‌هایی که دارای برج‌ها است. (بروج/۱) آنگاه فرمود: «ای پسر عبّاس! آیا می‌پنداری که خداوند به آسمانِ دارای برج‌ها سوگند یاد فرموده و مقصودش همین آسمان‌ها و برج‌ها است»؟ عرض کردم: «ای رسول خدا پس مقصودش چیست»؟ فرمود: «آسمان منم، و برج‌ها امامان پس از من هستند که اوّلی آن‌ها علی - علیه السلام - و آخرشان مهدی (عجل الله تعالی فرجه الشریف ) است».‌

?تفسیر اهل بیت علیهم السلام ج۱۰، ص۴۶۰
الإختصاص، ص۲۲۴

"کدامیک از این دو در نماز افضل است؟"

بُرَید عجلی گوید: به امام باقر علیه السلام عرض کردم: «کدامیک از این دو در نماز افضل است. بیشتر قرآن خواندن، یا طول‌دادن رکوع و سجود». حضرت فرمود: «بسیار درنگ‌کردن در رکوع و سجود. مگر کلام خداوند متعال را نشنیده‌ای که می‌فرماید: پس به‌اندازه‌ای که برای شما ممکن است از آن تلاوت کنید و نماز را بر پا دارید. (مزمّل/۲۰) قطعاً مقصود خداوند از «به‌پا داشتن» نماز بسیار درنگ‌کردن در رکوع و سجود و طول‌دادن آن دو است».

عرض کردم: «کدامیک از این دو افضل است: قرائت قرآن بسیار یا دعای بسیار»؟ حضرت فرمود: «دعای بیشتر! مگر فرمایش خداوند متعال را نشنیده‌ای که می‌فرماید: قُلْ ما یَعْبَؤُا بِکُمْ رَبِّی لَوْ لا دُعاؤُکُمْ» (فرقان - 77)

?بحارالأنوار، ج۸۲، ص۱۱۷/
وسایل الشیعة، ج۶، ص۳۳۳
مستدرک الوسایل، ج۴، ص

ابوموسی یک بار جانشین فرمانده سپاهی شد که پیامبر(ص) در شوال سال ۸ قمری برای سرکوب دوباره قبایل هوازن فرستاد. و پس از شهادت فرمانده، ابوموسی نبرد را تا پیروزی رهبری کرد. در همین سال او و معاذ بن جبل از سوی پیامبر(ص) مامور تعلیم قرآن و احکام به مکیان شدند. ابوموسی در ۱۰ قمری پیش از حجة الوداع از سوی پیامبر(ص) والی بخشی از یمن شد.

برای مطالعه بیشتر

انتخاب ابوموسی، ناشی از چند عامل بود:

۹.۱ - عامل اول
یکی از آن‌ها وجهه اجتماعی او نزد اهل کوفه بود؛ زیرا او مدت زیادی فرمان‌روای این شهر بود.

۹.۲ - عامل دوم
عامل دیگر انتخاب ابوموسی، تعصبات قومی و قبیله‌ای بود؛ زیرا بسیاری از آنان، از جمله اشعث بن قیس، همانند ابوموسی یمنی بودند. اصرار اهل یمن بود که حکم باید یمنی باشد.