"و قسم به آسمان که دارای برج هاست"

اصبغ‌بن‌نباته گوید: از ابن‌عبّاس رحمة الله علیه شنیدم که می‌گفت: پیامبر فرمود: ذکر خدا [و یاد او] عبادت است و یاد من عبادت است، و یاد علی (علیه السلام) و یاد امامان از فرزندان او [نیز] عبادت است. و سوگند به آن که مرا به پیغمبری برانگیخته و بهترین مردمان قرارم داده، وصیّ من بهترین اوصیاء است، و به‌درستی‌که او حجّت خدا بر بندگانش است، و خلیفه‌ی او بر خلقش می‌باشد و امامان راهنمای پس از من از فرزندان او هستند، به خاطر آن‌ها خداوند عذاب را از اهل زمین باز می‌دارد، و به‌وجود ایشان آسمان را نگه می‌دارد از اینکه جز به اذن او بر زمین فرود آید، و نگه می‌دارد به سبب آن‌ها کوه‌ها را از اینکه مردم را به اضطراب اندازد نگهدارد، و به برکت آن‌ها خلقش را به‌وسیله‌ِی باران سیراب کند، و به‌واسطه‌ی ایشان گیاه را می‌رویاند، اینان به‌راستی اولیای خدا و به‌درستی جانشینان من هستند، شماره‌ی آن‌ها شماره‌ی ماه‌هاست که دوازده ماه است و عددشان به عدد نقیبان موسی‌بن‌عمران (علیه السلام) است، سپس حضرت این آیه را تلاوت فرمود: سوگند به آسمان‌هایی که دارای برج‌ها است. (بروج/۱) آنگاه فرمود: «ای پسر عبّاس! آیا می‌پنداری که خداوند به آسمانِ دارای برج‌ها سوگند یاد فرموده و مقصودش همین آسمان‌ها و برج‌ها است»؟ عرض کردم: «ای رسول خدا پس مقصودش چیست»؟ فرمود: «آسمان منم، و برج‌ها امامان پس از من هستند که اوّلی آن‌ها علی - علیه السلام - و آخرشان مهدی (عجل الله تعالی فرجه الشریف ) است».‌

📗تفسیر اهل بیت علیهم السلام ج۱۰، ص۴۶۰
الإختصاص، ص۲۲۴

"کدامیک از این دو در نماز افضل است؟"

بُرَید عجلی گوید: به امام باقر علیه السلام عرض کردم: «کدامیک از این دو در نماز افضل است. بیشتر قرآن خواندن، یا طول‌دادن رکوع و سجود». حضرت فرمود: «بسیار درنگ‌کردن در رکوع و سجود. مگر کلام خداوند متعال را نشنیده‌ای که می‌فرماید: پس به‌اندازه‌ای که برای شما ممکن است از آن تلاوت کنید و نماز را بر پا دارید. (مزمّل/۲۰) قطعاً مقصود خداوند از «به‌پا داشتن» نماز بسیار درنگ‌کردن در رکوع و سجود و طول‌دادن آن دو است».

عرض کردم: «کدامیک از این دو افضل است: قرائت قرآن بسیار یا دعای بسیار»؟ حضرت فرمود: «دعای بیشتر! مگر فرمایش خداوند متعال را نشنیده‌ای که می‌فرماید: قُلْ ما یَعْبَؤُا بِکُمْ رَبِّی لَوْ لا دُعاؤُکُمْ» (فرقان - 77)

📗بحارالأنوار، ج۸۲، ص۱۱۷/
وسایل الشیعة، ج۶، ص۳۳۳
مستدرک الوسایل، ج۴، ص

ابوموسی یک بار جانشین فرمانده سپاهی شد که پیامبر(ص) در شوال سال ۸ قمری برای سرکوب دوباره قبایل هوازن فرستاد. و پس از شهادت فرمانده، ابوموسی نبرد را تا پیروزی رهبری کرد. در همین سال او و معاذ بن جبل از سوی پیامبر(ص) مامور تعلیم قرآن و احکام به مکیان شدند. ابوموسی در ۱۰ قمری پیش از حجة الوداع از سوی پیامبر(ص) والی بخشی از یمن شد.

برای مطالعه بیشتر

انتخاب ابوموسی، ناشی از چند عامل بود:

۹.۱ - عامل اول
یکی از آن‌ها وجهه اجتماعی او نزد اهل کوفه بود؛ زیرا او مدت زیادی فرمان‌روای این شهر بود.

۹.۲ - عامل دوم
عامل دیگر انتخاب ابوموسی، تعصبات قومی و قبیله‌ای بود؛ زیرا بسیاری از آنان، از جمله اشعث بن قیس، همانند ابوموسی یمنی بودند. اصرار اهل یمن بود که حکم باید یمنی باشد. 

"شياطين بر این افراد نازل میشوند"
هَلْ أُنَبِّئُكُمْ عَلى‏ مَنْ تَنَزَّلُ الشَّياطِينُ؟ تَنَزَّلُ عَلى‏ كُلِّ أَفَّاكٍ أَثِيمٍ
آيا شما را خبر دهم که شياطين بر چه کسانی فرود می‌آیند؟ نازل می‌شوند بر هر دروغ پرداز گنه پیشه

أفاك (كه صيغه مبالغه آن است) به معنای كسی است كه بسيار اخبار را برعکس کرده و تبدیل به کذب می‌كند و انها را از طرف راستش به طرف دروغ بر می‌گرداند. و كلمه" اثيم" به معنای كننده كار زشت است. / تفسیر المیزان

✅ تفاسیر آیات سوره شمس در کانال سوالات شیعی گذاشته شده که لینک اونها در ادامه آورده میشه :

آیات اول تا سوم ~

آیات چهارم تا هشتم ~

آیات نهم و دهم ~

آیات یازدهم و دوازدهم ~

آیات سیزدهم تا پانزدهم ~

التماس دعا ?

《1688》
امام صادق (علیه السلام)- هر چیز دارای قلّه‌ای است و قلّه‌ی قرآن، آیة‌الکرسی است؛ هرکس که آن را یک‌بار بخواند، خداوند هزار بدی را از بدی‌های دنیا و هزار بدی را از بدی‌های آخرت، از او دور می‌سازد؛ کوچک‌ترین بدی دنیا، فقر و کوچک‌ترین بدی آخرت، عذاب قبر می‌باشد. و من از آن برای بالارفتن درجه (مراتب معنوی)، یاری می‌جویم.

?تفسیر اهل بیت علیهم السلام ج۲، ص۲۹۲ - وسایل الشیعه، ج۱۱، ص۳۹۶/ البرهان

زیارتنامه امام جعفرصادق علیه‌السلام :

بسْمِ اللّهِ الرَّحْمـَنِ الرَّحِیمِ

الَسَّـلامُ عَلَیْکَ اَیُّهَا الإمامُ الصّادِقُ،
الَسَّـلامُ عَلَیْکَ اَیُّهَا الْوَصِیُّ النّاطِقُ،
 الَسَّـلامُ عَلَیْکَ اَیُّهَا الْفائِقُ الرّائِقُ،
الَسَّـلامُ عَلَیْکَ اَیُّهَا السَّنامُ الاَعْظَمُ،
الَسَّـلامُ عَلَیْکَ اَیُّهَا الصِّراطُ الاَقْوَمُ،
الَسَّـلامُ عَلَیْکَ یا مِصْباحَ الظُّلُماتِ،
 الَسَّـلامُ عَلَیْکَ یا دافِعَ المُعْضِلاتِ،
الَسَّـلامُ عَلَیْکَ یا مِفْتاحَ الخَیْراتِ،
 الَسَّـلامُ عَلَیْکَ یا مَعْدِنَ الْبَرَکاتِ،
الَسَّـلامُ عَلَیْکَ یا صاحِبَ الحُجَجِ وَالدَّلالاتِ،
الَسَّـلامُ عَلَیْکَ یا صاحِبَ الْبَراهِینَ الْواضِحاتِ،
الَسَّـلامُ عَلَیْکَ یا ناصِرَ دِینِ اللّهِ، 
الَسَّـلامُ عَلَیْکَ یا نَاشِرَ حُکْمِ اللّهِ،
الَسَّـلامُ عَلَیْکَ یا فاصِلَ الخِطاباتِ،
 الَسَّـلامُ عَلَیْکَ یا کاشِفَ الکُرُباتِ،
الَسَّـلامُ عَلَیْکَ یا عَمِیدَ الصّادِقِینَ،
 الَسَّـلامُ عَلَیْکَ یا لِسانَ النّاطِقِینَ،
الَسَّـلامُ عَلَیْکَ یا خَلفَ الخائِفِینَ،
الَسَّـلامُ عَلَیْکَ یا زَعِیمَ الصّادِقِینَ الصّالِحِینَ،
الَسَّـلامُ عَلَیْکَ یا هادِیَ الْمُضِلِّینَ،
الَسَّـلامُ عَلَیْکَ یا سَکَنَ الطّائِعِینَ،
اَشْهَدُ یامَوْلایَ اَنَّکَ عَلَى الهُدى،
وَالعُرْوَهُ الوُثْقى، وَشَمْسُ الضُّحى،
وَبَحْرُ الْمَدى، وَکَهْفُ الْوَرَى،
وَالْمَثَلُ الاَْعْلى،
صَلَّى اللّهُ عَلى رُوحِکَ وَبَدَنِکَ،
والسَّلامُ عَلَیْکَ وَعَلى العَبّاسِ عَمِّ رَسُولِ اللّهِ،
صَلَّى اللّهُ عَلَیْهِ وَآلِـهِ وَسَلَّمَ وَرَحْمَهُ اللّهِ وَبَرَکاتُهُ.
*?@imam_sadegh_a *|م‍ـ‌ـ‌ـ‌ک‍ت‍ـ‍‌‍‌‍‌ب جعف‍‌ری‍ـ‌ـ?****

"جنگ احد "

در جنگ احد امیرالمؤمنین تمامی پرچمداران قریش را که مبارز طلبیدند از میان برداشتند و مسلمانان تقریبا به پیروزی رسیده بودند
و پی در پی در حال پیشروی بودند
اما به جای دنبال کردن مشرکین و کسب پیروزی کامل، به فکر جمع اوری غنيمت افتادند و پراکنده شدند، جمعی از 50 نفر افرادی که پیامبر ایشان را بالای کوه احد برای نگهبانی گذاشته و به ایشان گفته بودند حتی اگر دیدید ما کشته شدیم این مکان را رها نکنید (چون تمام سپاه میتوانست شکست بخورد)، حدودا 40 نفر آن نقطه حساس را ترک کرده و به دنبال غنيمت رفتند، مشرکان نیز وقتی از این ماجرا آگاه شدند به آن قسمت حمله کرده و ده نفری که انجا بودند را کشتند و از پشت سر به مسلمانان حمله کردند، از طرفی دیگر یکی از افراد سپاه مشرکین کسی که از پیامبر محافظت می‌کرد را به شهادت رساند و گمان کرد پیامبر را کشته، فریاد زد من محمد را کشتم، و بنابر نقلی، ابلیس از بالای کوه اُحُد با صدای بلند گفت:محمّد کشته شد.
انتشار قتل پیامبر (صلی‌الله‌علیه‌وآله‌وسلم) به همان اندازه که به بت‌پرستان روحیّه داد، در مسلمانان تزلزل ایجاد کرد و سبب شد که از میدان جنگ بگریزند و علّت سستی و فرارشان را شایعه قتل رسول‌خدا بیان کنند و حتّی بعضی از آنان به فکر بازگشت به دین پیشین خود و گرفتن امان‌نامه از ابوسفیان بودند. خداوند در پاسخ به آن‌ها فرمود: «و‌ما مُحَمَّدٌ اِلاّ رَسولٌ قَد خَلَت مِن قَبلِهِ الرُّسُلُ اَفَاِن ماتَ اَو قُتِلَ انقَلَبتُم عَلی اَعقبِکُم؛ محمّد هم‌چون پیامبران گذشته‌ است. آیا اگر او بمیرد یا کشته شود، از عقیده خود بازمی‌گردید؟
انس بن نضر، آنان را که از جنگ دست کشیده بودند، خطاب کرد که اگر محمّد کشته شده، خدای‌محمد که کشته نشده‌است. برای هدفی که او جنگید، بجنگید و خود جنگید تا به شهادت رسید.
آشفتگی در سپاه اسلام به‌گونه‌ای بود که محمد بن‌ مسلمه می‌گوید: با چشم خود دیدم و با‌گوشم شنیدم که رسول خدا فلان شخص و فلان شخص را که از کوه بالا می‌رفتند، صدا‌ می‌زد که من محمد هستم؛ امّا آن‌ها به او توجّه نکردند. «اِذ تُصعِدونَ و لا‌تَلوونَ عَلی اَحَد والرَّسولُ یَدعوکُم فِی اُخرکُم.» پیامبر (صلی‌الله‌علیه‌وآله‌وسلم) که خود در این پیکار به شدیدترین وجه با دشمن می‌جنگید، و در‌حالی‌که مجروح بود و خون از صورتش می‌ریخت، می‌فرمود: چگونه رستگار شوند مردمی که صورت پیامبرشان را به خون آغشتند؛ در‌حالی‌که او آن‌ها را به خدا دعوت می‌کند. در جنگ احد بود که امیرالمؤمنین 70 زخم برداشتند و بسیار مجروح شدند.

"زمین کربلا و آب فرات"

صفوان جمّال از امام صادق علیه السلام نقل کرده است: «خداوند تبارک‌وتعالی برخی از زمین و آب‌ها را بر بعضی دیگر برتری داد، پاره‌ای تفاخر و تکبّر نموده و تعدادی از آن‌ها ستم و تعدّی نمودند. از این رو آب و زمینی نماند مگر آنکه به خاطر ترک فروتنی وخشوع در برابر خدای متعال مورد عتاب و خطاب الهی واقع شد. تا آنجا که خدای متعال مشرکین را بر کعبه مسلّط کرد و به زمزم آبی شور وارد نمود تا طعمش فاسد گردید. ولی زمین کربلا و آب فرات اوّلین زمین و اوّلین آبی هستند که خداوند متعال آن‌ها را مقدّس و پاکیزه نمود و برکت به آن‌ها داد و سپس به آن زمین فرمود: «سخن بگو! به آنچه خدا تو را به آن فضیلت داده که همه‌ی زمین‌ها وآب‌ها بر یکدیگر فخرفروشی و تکبّر کردند. در این هنگام زمین کربلا به سخن آمد و گفت: «من همان زمین مقدّس الهی هستم که خدای متعال آن را مبارک گردانیده و شفا را در تربت و آب من قرار داد، هیچ فخری نکرده بلکه در مقابل آن کس که این فضیلت را به من داده فروتن و ذلیل می‌باشم، چنانچه بر زمین‌های دون خود نیز فخر نمی‌کنم بلکه خدا را شکر و سپاس می‌کنم». پس خداوند متعال به‌واسطه‌ی امام حسین علیه السلام و اصحابش آن سرزمین را مورد اکرام قرار داد و در تواضع و فروتنی و شکرش افزود». سپس امام صادق علیه السلام فرمود: «کسی که برای خدا تواضع و فروتنی کند حق تعالی او را بلند می‌کند و کسی که تکبّر نماید وی را پست و ذلیل خواهد نمود».‌

کامل الزیارت، ص۲۷۱