I’m leavin’ a piece of my soul

اما راستش رو بخوای خوشحالم، از اینکه خاطره ساختم با افرادی که حتی اگر توی آینده نباشن بخشی از روح من باقی میمونن. گمونم در نهایت همین مهم باشه، بخشی از روح باقی موندن.
_یادداشت های او_

«میدونی، بعضی روز ها توی تقویم و ساعت میگذره اما توی دل من همونجوری باقی می مونه.»
_یادداشت های او_

می‌دونی مشکل کجاست؟ تو داستانی که نویسندش خودتی نقش فرعی بازی میکنی. هر قدمت رو اندازه میگیری، هر حرفت رو میسنجی، انگار داری با خط‌کش مینویسی.
شاید فکر میکنی خاصی، چون کسی مثل تو نیست. اما خاص بودن کافیه؟ وقتی هر تصمیمت یه واکنش به دنیای بیرونه، آیا واقعاً برای خودت زندگی میکنی یا فقط مشغول پاک کردن ردپای بقیه‌ای؟ داری میبری یا فقط نمیبازی؟
بذار یه سوال بپرسم. تا حالا شده از خودت فرار کنی؟ دقیقا از خودت؟ چون این کار ترسناکه، نه؟ جایی که میری هم چیزی نیست جز خودت. خالص و بی‌واسطه.
و شاید واسه همینه که انقدر به این صداها چسبیدی. این صفحه، این فکرا، این سوالا. چون وقتی سکوت میکنی، یه چیزی توی تاریکی حرکت میکنه. شاید ازش میترسی.
حالا برگرد. یه بار دیگه از اول نگاه کن. این همه دویدن برای چیه؟

امید های صبح در بعدازظهر دفن می شوند.
_فرانتس کافکا_

احساسی چون سوختن و خاکستر شدن. و چه عذاب آور است که حتی نمی توانم بگویم «دارم زجر می کشم.»
_شایو_

جایی نوشته بود: « انسان ها وقتی دوست داشته می شن زیباتر به نظر می رسن.»

داشتم فکر می کردم که چطور با یک لبخند ساده همه چیز می تونه تغییر کنه؟!