من هیچ وقت بغلت نکردم ، هیچ وقت دستاتو نگرفتم ، هیچ وقت دست کشیدن لای موهاتو حس نکردم ، هیچ وقت بوست نکردم ، هیچ وقت عکسی کنارت نداشتم و .. ولی اندازه تمام روزهایی که ازت دور بودم دوستت دارم ، اندازه تمام ثانیه هایی که دلم می‌خواست کنارت باشم و نبودم دل‌تنگتم ، من فقط دلم تورو می‌خواد. تو از پشت چت یه حسی بهم می‌دی که صدتا از این آدمای دورم نمی‌تونن.

از الان برای فردایی که نیومده خستم.

دلتنگِ‌ بوییدن‌ عطر‌ موهایِ نم‌دارت

از توصیف آدم ها خسته ام ولی شاید چند خط تعریف این موجودات عجیب یادِ کسی را در ذهن شما زنده کند. هر یک از آنها نقطه ای سفید در تخته سفید اند،دیده نمی‌شوند و مبهم اند. زبان هایشان چون زبان مار نیست اما گه گاهی نیشش از نیش مار بدتر است،از هزاران تازیانه بدتر است که اینگونه روح را زخمی می‌کند. قضاوت هایشان کوه نیست اما کمر زیر بار آن خم میشود. محبت هایشان،آخ از محبت هایشان که بوی مرگِ نیلوفرِ درون مرداب را می‌دهد و چون گریه ای بعدِ خنده چشیدنش تلخ است. در زیر پوستِ هایشان و آن ظاهر متین و آرامشان شاید موج های خشم و نفرت تازیانه می‌زنند. پشتِ آن صدای آرام و گوش نوازششان،گرگ هایی درنده زوزه می‌کشند.

به این فکر میکردم که
بین همه‌ چیزهای ناکافی..تو چقدر کافی بودی.

عمر ددش

آنچان زر و زیور به خود آویخته اند که باورم شود پشت آن ظاهر آرام، باطنی آرام نیز میلولد.ساده لوح اند و گمان می‌کنند هرچه آسمان ریسمان ببافند باورم می‌شود که این زیبایی گِروی این رنگ و لعاب ها بیش نیست. چون دلقک هایی مرموز خود را به آب و آتیش می‌زنند که باورشان کنم؛ اما منکه‌ می‌دانم اینان خودخواهانه و زیرکانه پشت نقاب هایشان به انتظار هوایِ گرگ و میش نشسته اند تا دام های خود را تور کنند و پنجه هایشان را به قلب هایشان بکشند.