تاریکیِ مطلقی چرا زندگی‌ام؟
دندانِ کج و لقی چرا زندگی‌ام؟
در مرگ، معلّقی چرا زندگی‌ام؟
از شانه‌ی خون‌مُرده‌ی من دست بکش!

#لیلا_کریمی

تبعیدی‌ام میان جهنّم‌ها
وصل است زندگیم به ماتم‌ها
راهی به تیغ و قرص‌تر از سم‌ها
لبخندِ در محاصره‌ی غم‌ها
دست مرا بگیر که می‌ترسم
می‌ترسم از تمامی آدم‌ها...
-مهدی موسوی.

«بغلم کن که جهان کوچک و غمگین نشود...»

گفت: مرا یادت هست؟ دویدم و در راه فکر کردم که من چه یادی دارم، چرا یادم به وسعت همه‌ی تاریخ است؟ و چرا آدمها در یاد من زندگی می‌کنند و من در یاد هیچکس نیستم؟
-عباس معروفی.

پرواز را تکانده‌ام از کولم
پر بسته‌ام؛ سقوط کنم با تو
لب‌‌بسته‌‌ بر لبان تو می‌خواهم
شب تا سحر سکوت کنم با تو

می‌خواهم آسمان بشوم گاهی
تا تن کنم حریرِ هوایت را
هم‌اشکِ چشم‌های تَرَت باشم
وقتی که خواب برده خدایت را

می‌خواهم آشیانه‌‌ترین باشم
وقتی که خسته از وزشِ دردی
هرجا کشاند جسم تو را طوفان
سویم دوباره سرزده برگردی

هر روز روی تکه‌ای از رویا
آرام با خیال تو می‌رقصم
تکرار می‌کنم که چه می‌خواهم
می‌خوانمت به گریه و می‌رقصم...

می‌بارد از دریچه‌ی شب انگار
اندوه روی سینه‌ی سنگینم
خالی‌ست جای همهمه‌ی دستت
در دست‌های ساکتِ غمگینم...
•
تا لحظه‌لحظه در بغلت باشم
می‌خواستم که پیرهنت باشم
می‌خواستم فرار کنم از خود
یک شب فقط به جای زنت باشم...
•
ای بودنت چکیده‌ی خوشبختی‌!
آرامشِ لطیفِ پس از سختی!
دیرم برای داشتنت، امّا
گاهی ببار روی سرم لَختی...

گاهی میان غرق شدن در او
یادی کن‌ از تباهیِ این مرداب
نیلوفرِ نشسته به دریاچه!
می‌بوسمت دوباره تو را در خواب...

#لیلا_کریمی

می‌بوسمت دوباره تو را در خواب...

در اين خاک
دیگر گلی نمی‌روید که لگدمالش کنند
پنجره‌ای که با ما برادر بود، مُرده
و مَردم
با نگاه
با حرف
با خنده
حتی با نوازش
غمگين‌مان می‌كنند

ما دونفر
خام و كوچک بوديم
و بايد سخت می‌گذشت به ما
تا بالغ شويم و به هم برسيم

از میان ما دو نفر
تنها تويی که هر روز
به حمل تابوت من می‌آيی
و زيبابودن
تنها به تو می‌آيد
وقتی برای گل‌های زندانی
و برای خاورميانه
دعا می‌كنی
زيبا!
وثيقه برايم دستمالی بياور
كه زندان من گريه است
به پهنای صورت...

-حسین صفا.

تاریکم اسماعیل... اما مگر نه این‌که زندگی تقلایی طولانی در تاریکی‌ست؟
-رضا براهنی.

امید روشن ما
به دستِ سنگیِ غم
شبانه می‌شکند...

شاخه‌ها در باد تکان می‌خورند
و آزادی؛ در کلمه‌اش
کسی از روبه‌رو نمی‌آید
و مرگ همیشه از پشت می‌رسد

وطنم هر شب
دهانش را با صدای دری کهنه باز می‌کند...

-غلامرضا بروسان.