من استاد سخن گفتن در سکوتم. در تمام زندگی‌ام با سکوت سخن گفتم و سرتاسر تراژدیهای زندگی‌ام را ساکت زیسته‌ام.

نمیدونم عشقی که تو دل آدم کاشته میشه برای یسریا از چه نوعی ایه که زودم فراموش میشه ولی من…
من!؟ من نمیدونم چرا دم شیشه تو ماشین بخار زده ی هوایِ بارونی نشستم یهو اسم تو میاد تو ذهنم که باید رو شیشه بنویسمش..
یا اونجایی که تو پاساژ با اون حال خوبم دنبال لباس خاص خودم میگردم ، آهنگی پلی میشه که منو یاد تو میندازه بعدم انگار تموم کشتیام غرق میشه..
شماهایی که همچی زود یادتون میره واقعا زندگی براتون چه شکلیه؟
من یادمه یبار عروسکمو گم کرده بودم تا یه ماه نمیتونستم شبا بخوابم ، تازه با عروسک دیگه ای هم قانع نبودم فقط همون..
بعد یسریا..
آخ امان از یسریا
عشقی سست ، ناپایدار ، سطحی

نمی‌فهمم،
هم نمی خوای برم
هم نمی خوای باهات باشم

من از اونجایی که تو فکر میکنی میتونی بهم برگردی، خیلی وقته رفتم.

نامه ایی نوشتم و ان را مچاله کردمو ، انداختم بالای میز
« کجایی؟ ، افتاب از سه کنج خانه رفته ها، غروب آمد و هزاران دریا و ساحل نارنجی را از دست داده ایم.. ارام ارام گذشت و گذشت تا که شب شد ، شب را میخواهی چه کنی.. انجا که دلتنگی بر خانه دلت چنگ میزند و یاد خنده های از ته دل میفتی یا شایدم حتی نه.. شب را میخواهی چه کنی؟ یعنی تو میخواهی بگویی مهتاب و این ستاره ها که آسمان دل را هم دلگیر میکند …درست آنجا که این حال بی حال با ترآنه درهم امیخته و تورا بی آنکه بخواهی پرت میکنند در گوشه ایی از خاطرات دلتنگ نمیشوی؟..بیا دیگر ، دارد دیر میشود.. اتوبوسی که ایستگاه آخر به مقصد عشق مسافرین خودش را پیاده میکند سالهاست به منزل میرسد اما رنگ من تو را به همانند گذشته به خود ندید ، این چه به منزل رسیدن است؟ گیرم که صبح را با سه تیغ آفتاب سر کردی.. گیرم که ظهر شد و با باران بهاری هم به یاد من نیافتادی.. گیرم که غروب گذشتو این رنگ تو را در آن کلبه دوستی همیشگی یاداور نکرد .. با شب چه میکنی؟»

بین غرورم و تو ؛ تو رو انتخاب کردم
از کارمم اولش پشیمون نبودم
بعدشم پشیمون نبودم
چون تو برام با ارزش ترین چیزی بودی که اون لحظه دلم میخواست از دستش ندم …
راستش حتی الانم پشیمون نیستم
چون اون موقع فکر میکردم دارایی زندگی من تویی ،
اتفاقا خوشحالم که برای چیزی که دوسش داشتم یه زمانی نهایت تلاشمو کردم.
اما الان اگه الماسم بشی ، غرورمو ترجیح میدم‌،
میدونی چرا ؟
چون تازه فهمیدم هیچ ارزشی نداشتی.
- نیلوفر

من هنوزم قلق چشماتو بلدم.

چشام میدید دلم باور نمیکرد.

خب بسه دیگه خسته شدم از تظاهر کردن.
عمیقا حوصله ندارم.