خدایش بیامرزاد

همه رفتن ممرضا دراز کشیده :)

چقدر مانده که مانده به کاروان برسد؟
به آخرین صفِ عشاقِ بی‌نشان برسد

که جان به لب شدم از جست‌وجو و ناکامی
به جای جان به لب این بار لب به جان برسد

هوا* به میوه‌ی ممنوعه می‌کُِشد دل را
روا بدار که یک بار هم به آن برسد

چه حکمتی‌ست در این امتناع این حرمان
چه می‌شود مَگَرَم گاهِ اِمتنان برسد؟

نگاه می‌کنم آفاق را و می‌پرسم:
"کجا بناست که دستم به آن کران برسد؟"

هنوز طاقتِ طاقی برای من باقی‌ست
که پلّکان کنم آهم به آسمان برسد

که خواست ظرف وسیع کویر را عطشان؟
که خواست کثرتِ دریا به استکان برسد؟

من استکان نی‌ام آری کویرم آه ای عشق!
بخواه جرعه‌‌ای از تو به لایقان برسد

بخواه در خمِ این کوچه‌باغ، این تشنه
در آستانه‌ی باران به ناودان برسد

《شعر: #رضا_باباخانی》
بامداد ۲۰ و عصر ۲۱ و ظهر ۲۲ فروردین ۱۴۰۳
#غزل

*یا: هوس

عزیز جان، منظور این نیست که اگر شکستی، پس ساخته می‌شوی. هر شکستنی، ساخته شدن نیست.
بلکه منظور این است که هر ساخته شدنی با شکستنی آغاز می‌شود. راهِ ساخته شدن، از شکستن می‌گذرد.

با شکستن ساخته می‌شوی

سبیلِ کِلکِ خیالیم و بی‌خیالِ جهان
مسافریم در این وادی از دهان به دهان

چنان خوشیم و رهاییم از همه عالم
که وقع می‌نگذاریم هم به پادشَهان!

به من یکی که خوشم با رهایی از همه چیز؛
یکی‌ست خرد و بزرگ‌‌‌ش همه عیان و نهان

از این ره است فَراخای رستگاری ما
تو هم چو ما بشو ای دوست! خویشتن بِرَهان!

#رضا_باباخانی

من و امینی و نیما و انور و باقر*
مُرَجَّح است یکی‌مان به شاعران همگی

کلام هم نه، که یک کلْمه از یکی از ما
بس است بر زِرِ زَردِ معاصران همگی

#رضا_باباخانی

*یا: من و فضیلت و طاها و اکبر و محسن
یا: من و امینی و مولایی و نوید و وحید
یا: من و امیری و (یزدانی/کاشانی) و (صبور/مبین) و عرب

دارم می‌بینم که ویژگیِ سبکیِ خیلی از شاعران معاصر، استفاده از قافیه‌‌های درونی‌ست. دوستان! این نکته را فراموش نکنید که قافیه‌های درونی، هرچقدر هم متعدد، ضعفِ زبان را پوشش نمی‌دهد.

شاعران را می‌بینم که شعرشان چندان تعریفی ندارد اما با اجرای پر تب و تاب و پراحساس، هیجان حضار را برمی‌انگیزند و تشویق‌ش را می‌گیرند و به همین سبب خیال می‌کنند که شاعر خوبی شده‌اند. عزیزان من! فراموش نکنید که این‌ها باد است.

انسان بر طیفی‌ست دوسر: خلوتیان و جلوتیان.

#دکلمه