من در تجربهٔ درمانم با ویلفرد بیون یک چیز را آموختم:
بیون به من آموخت که به خودم گوش دهم و از حواشی و شایعات بپرهیزم: به عبارتی از احکام و عقاید مردم.
حتی زمانی که تفسیری به من می‌داد و به او می‌گفتم چقدر این تفسیر زیبایی بود! می‌گفت تفسیر زیبای من تنها با تداعی‌های زیبای تو امکان‌پذیر شد. اما به نظر می‌رسد تو‌ آنقدر مشتاق گوش دادن به من هستی، هنگامی که اینجا در جلسهٔ درمانت با من حرف می‌زنی از گوش دادن به خودت غافلی!

James Grotstein

شفا از فراموشی حاصل نمی شود،
از یادآوری بدون احساس درد حاصل می شود.
این یک فرآیند است.

بیون میگه که ما باید به عنوان روانکاو میل به فهمیدن را کنار بگذاریم و در عوض تا حد امکان درگیر تجربه‌ی بودن با بیمار شویم.
«ما باید اجتناب دقیق از حافظه را در خود تقویت کنیم» (بیون، ۱۹۶۷) چراکه حافظه آن چیزیست که ما فکر میکنیم میدانیم و بر مبنای آن چیزیست که دیگر وجود ندارد و دیگر قابل فهم نیست (مربوط به گذشته است). به علاوه، ما باید از اشتیاق مان به نتایج درمان و حتی فهمیدن دست بکشیم.
هم به یادآوردن آنچه فکر میکنیم میدانیم و هم اشتیاق به فهمیدن آنچه هنوز روی نداده (و در نتیجه غیر قابل فهم است) «بر سر راه شهود روانکاو از واقعیتی (از آنچه در لحظه‌ی فعلی در جلسه روی میدهد) که باید با آن یکی باشد» مانع ایجاد میکند .
این نوع تفکر هستی شناختی بیون است.
بودن جای فهمیدن را گرفته است؛ روانکاو واقعیت آنچه در جلسه روی میدهد را از آن آگاه نمیشود.
او «از راه شهود» به آن میرسد با آن یکی می شود او در تجربه لحظه حال کاملاً حاضر است.

فروید در مقاله "روانکاوی ناشیانه" از روانپزشکی که به عنوان مداوا به بیمارش راه‌حل پیشنهاد کرده بود، انتقاد می‌کند.

فِرِد بوش در راستای این واقعه به تمثیل زیبایی اشاره میکنه:
اگر آگاهی داشتن درباره ناهشیار، آن‌طور که افراد ناآشنا با روانکاوی می‌اندیشند برای بیمار این همه اهمیت داشته باشد باید تصور کنیم که گوش کردن به سخنرانی یا خواندن چند کتاب برای درمان کافی است.
این اقدامات همان‌قدر بر نشانه‌های بیماری روانی اثر دارند که پخش منوی غذا در هنگام قحطی بر گرسنگی.

?اما واقعاً التیام چگونه حاصل می‌شه؟
آیا التیام نتیجه‌ کشف و رسیدن به اطلاعات جدیده؟

باید بدونیم موضوع، فراتر از چنین تصوری است.
می‌شه گفت التیام، نتیجه‌ی بودن در جهانی‌است که دیگری حضور داره؛ حضوری معنابخش.
یعنی من برای اینکه به حال خوبی برسم نیاز به اضافه شدن چیزی به خودم ندارم(مثلاً اطلاعات) بلکه بالعکس نیاز به هضم آنچه که هست دارم.

فرایند معنابخشی(چیزی که بیون بهش می‌گفت alpha function) نوعی هضم واقعیته.
واقعیت اگه هضم نشه (به معنا بدل نشه) مثل غذایی که بجای رفع گرسنگی، منجر به دل درد و آسیب می‌شه، عمل خواهد کرد.

خَلقِ معنا، زایشی در خلال رابطه هست.
رابطه‌ ماهیتی سیال و پویا داره که لحظه‌ها در اون ساخته و معنا می‌شوند و معانی التیام‌بخش، جراحات وارده از جانب واقعیت اند. هر قدر در این مسیر به سمت معنادهی بیشتر حرکت کنیم، ذهن ماهیتی پویاتر و خلّاق‌تر پیدا خواهد کرد ماهیتی که دردها رو هضم می‌کنه و باعث کاستن رنج‌ها می‌ شه.

درسگفتار خودکشی (Suicide)
قسمت هفتم

دکتر آذرخش مکری

کانال پویایی روان