در عالم کودکی به مادرم قول دادم
که تا همیشه هیچ کس را بیشتر از او دوست نداشته باشم.
مادرم مرا بوسید.
و گفت : نمی توانی عزیزم !
گفتم : می توانم ، من تو را از پدرم و خواهر و برادرم بیشتر دوست دارم .
مادر گفت : یکی می آید که نمی توانی مرا بیشتر از او دوست داشته باشی .
نوجوان که شدم دوستی عزیز داشتم
ولی خوب که فکر می کردم مادرم را دوست داشتم .
معلمی داشتم که شیفته اش بودم ولی نه به اندازه مادرم !
بزرگتر که شدم عاشق شدم ، خیال کردم نمی توانم به قول کودکی ام عمل کنم .
ولی وقتی پیش خودم گفتم ؛
کدامیک را بیشتر دوست داری باز در ته دلم این مادر بود ، که انتخاب شد.
سالها گذشت و یکی آمد ، یکی که تمام جان من بود .
همانروز مادرم با شادمانی خندید و گفت دیدی نتوانستی !
من هرچه فکر کردم او را از مادرم و از تمام دنیا بیشتر می خواستم ،
او با آمدنش سلطان قلب من شده بود .
من نمی خواستم و نمی توانستم به قول دوران کودکیم عمل کنم .
آخر من خودم مادر شده بودم

?سیمین بهبهانی

و در انتها به یک‌ نکته اشاره کنم
دوستی فرمودند که ای کاش عرب پرست نباشیم
من هم با این دوست هم داستان هستم
ولی برای شادی هر بهانه ای برای ما حکم یک کام اکسیژن را دارد در این روزگاران بی همه چیزی!
حال این بهانه یلدای آریایی باشد
روز مادر مذهبی باشد
یا کریسمس مسیحی و ولنتاین غربی
من با همه این آهنگ های زیبا می رقصم

به مادر سلام میکنم و دستانش را می‌بوسم??

#ارثیه_بابا
@mossbatplus

@mossbatplus

زندگی شاید یک فیلم باشد ...
یک فیلم بلند یا کوتاه...
فیلمی که زمانش مهم نیست، کیفیتش
مهم است...
از همان روز تولد شروع می کنیم به بازی!
بعضی از بازیگر ها از پیش انتخاب شده اند..
اما بعضی دیگر را خودمان  انتخاب می کنیم...
در انتخاب نقش های مهم باید دقت کنیم ..
چون ممکن است داستان فیلم را عوض کنند، فیلم را خراب کنند!
بماند که بعضی ها فقط سیاه لشکرند؛ بود و نبودشان فرقی ندارد...
نقش اصلی و قهرمان فیلم خود ما هستیم ...
بعضی سکانس ها سخت هستند...
هزار بار کات می شوند و هزار بار از نو باید آن را بازی کنیم...
گاهی فیلم زندگیمان خسته کننده و تکراریست و گاهی پر از اتفاق و هیجان...
پایان فیلم میتواند تلخ باشد یا شیرین فقط کاش فیلم زندگیمان بی معنی تمام نشود...
کاش تمام ما انسان ها در زندگیمان فیلمی بسازیم که اسمش ماندگار شود...

✍حسین حائریان
‌‎‌‌‎‌
‌‎‌‎
@mossbatplus

"ای آزادی?، کاش با تو زندگی میکردم، با تو جان می‌دادم، کاش در تو می‌دیدم، در تو دم می‌زدم، در تو می‌خفتم، بیدار می‌شدم، می‌نوشتم، می‌گفتم، حس میکردم، بودم .

ای آزادی ?من از ستم بیزارم، از بند بیزارم، از زنجیر بیزارم، از زندان بیزارم، از حکومت بیزارم، از باید بیزارم، از هرچه و هر که تو را در بند میکشد بیزارم .

ای آزادی،? مرغک پر شکسته زیبای من، کاش میتوانستم تو را از چنگ پاسداران وحشت، سازندگان شب و تاریکی و سرما، سازندگان دیوارها و مرزها و زندان‌ها و قلعه‌ها رهایت کنم، کاش قفست را می‌شکستم و در هوای پاک بی‌ابر و بی‌غبار بامدادی پروازت می‌دادم.

اما.... دستهای مرا نیز شکسته‌اند، زبانم را بریده‌اند، پاهایم را غل و زنجیر کرده‌اند و چشمانم را نیز بسته‌اند.... و گرنه، مرا با تو سرشته‌اند،"?

?امشب و در ادامه این آزادی نامه زیبای شریعتی، دعوتید به شنیدن پادکست

-صبح آزادی?

? تنظیم اختصاصی مجله هنری اغما
? با صدای علیرضا قربانی // هوشنگ ابتهاج

#ارثیه_بابا
@mossbatplus

هيچ کس سرش آنقدر شلوغ نيست که زمان از دستش در برود و تو را از ياد ببرد، همه چيز برمی‌گردد به اولويت‌های ذهن آن آدم

اگر کسی به هر دليلی تو را از یاد بُرد فقط يک دليل دارد : تو جزء اولويت‌هايش نيستی.

✍️پائولو کوئیلو

@missbatplus

بدون عشق؛
تمام عبادت ها، تنها یک عادت‌اند.
تمام رقصیدن ها، تنها یک نرمش ا‌ند.
و تمام موسیقی ها، سر و صدایی بیش نیستند.

@mossbatplus

?روزی استاد شهریار نامه‌ای دریافت می‌کند بی آنکه روی پاکت آن آدرسی از فرستنده آن باشد. متن نامه اما به روشنی نشان می‌داد که این نامه از سوی ثریا معشوق دوران جوانی شهریار است. معشوقی که شهریار هرگز نتوانست وصال او را بچشد. مضمون نامه بدین قرار بود:

شهریار عکست را در مجله ای دیدم خیلی شکسته شده ای، سخت متاثر شدم. گفتم: خدای من این چهره ی دلداده من است؟ این همان شهریار است؟ این قیافه ی نجیب و دوست داشتنی دانشجوی چهل سال پیش مدرسه دار الفنون است؟ نه من خواب می‌بینم. سخت اشک ریختم. طوری که دختر کوچکم سهیلا علت دگرگونیم را پرسید. به او گفتم: عزیزم، برای جوانی از دست رفته و خاطرات فراموش نشدنی آن دوران گریه می‌کنم. به یاد آن شبی افتادم که می خواستی مرا به خانه مان برسانی، همان که به در خانه رسیدیم گفتم نمی گذارم تنها برگردی. وقتی تو را به نزدیک منزلت رساندم تو گفتی صحیح نیست یک دختر در این دل شب تنها برود و دوباره برگشتیم و آنقدر رفتیم و آمدیم که سپیده دمیده بود... یادت هست که والدینم چه نگران شده بودند؟ آیا یادت هست به ییلاقمان پیاده آمده بودی و من در اتاق به تمرین سه تاری که بمن یاد داده بودی مشغول بودم؟ اکنون نیز گهگاه سه تار را بدست می گیرم و غزل زیر ترا زمزمه می کنم:

گذشته من و جانان به سینما ماند
خدا ستاره ی این سینما نگه دارد

و روز بعد استاد پاسخ نامه دوست جوانیش را که پری خطاب می کرد چنین سرود:

پیر اگر باشم چه غم، عشقم جوان است ای پری
وین جوانی هم هنوزش عنفوان است ای پری

هر چه عاشق پیر تر عشقش جوانتر ای عجب
دل دهد تاوان اگر تن ناتوان است ای پری

پیل ماه و سال را پهلو نمی کردم تهی
با غمت پهلو زدم، غم پهلوان است ای پری

هر کتاب تازه ای کز ناز داری خود بخوان
من حریفی کهنه ام درسم روان است ای پری

یاد ایامی که دل ها بود لبریز امید
آن اوان هم عمر بود این هم اوان است ای پری

روح سهراب جوان از آسمان ها هم گذشت
نوشدارویش، هنوز از پی دوان است ای پری

با نواهای جـرس گاهی به فریادم برس
کین ز راه افتاده هم از کاروان است ای پری

کام درویشان نداده خدمت پیران چه سود
پیر را گو شهریار از شبروان است ای پری

در سالگرد شهریار شعر...
به ماه سلام می کنیم?

#ارثیه_بابا
@mossbatplus