‏آنقدر تجربیات مهم زندگی‌اش را در تنهایی گذرانده بود که هنگام مرور خاطراتش به جای آنکه با آدم‌های مختلف مواجه شود، با تنهایی‌های گوناگون خود روبه‌رو می‌شد.

بارون گرفت، ببين ديجى كالا شريك قدم زدن داره؟

هوا ابری‌تر از اونیه که به کسی رو بدی

فامیل و دوست و دشمن برای قبل از بلوغه، آدم که قد میکشه دیگه فقط چندتا آشنا میبینه و یه عده غریبه

بچه‌تر که بودم دور و بری کم نداشتم، اما نمیدونستم خیلی از حرفارو چجوری باید بهشون بگم، زبونم نمی‌کشید، ینی لغت پیدا نمی‌کرد، بزرگتر که شدم یاد گرفتم چجوری بگم اما اینبار کسی نبود که بخواد بشنوه، الانه هم بلدم چجوری بگم هم هستند کسایی که بشنون، ولی راستش دیگه خیلی مطمئن نیستم گفتنش کمکی بکنه، تو یه دوره‌ای از زندگی فراموشی بیشتر از حرف‌زدن به کار آدم میاد

قدیم‌ترا رسم دنیا این نبود، شبا به عشق این می‌خوابیدیم که زودتر صبح‌شه، هر وقت گشنه بودیم غذا می‌خوردیم، هر جا خسته می‌شدیم می‌خوابیدیم، تا دلمون می‌گرفت گریه می‌کردیم، هیچی وقت نداشت، زمان یه گوشه نشسته بود و تماشامون می‌کرد، شایدم منتظر بود، که قد بکشیم و بهمون بگه بسه، حالا شماها بشینید و تماشام کنید

از کجا میفهمی کار از دستت دررفته؟ از پاک‌کردن هرعکسی که دیگه حس و حال اون موقعش رو به یاد نمیاری؟ یا اون وقتی که میبینی دیگه هیچ آهنگی درباره‌ی احوال تو نیست؟ یا شایدم همون موقعی که حس میکنی شدی استثنایی به همه‌ی قوانین روزگار؟

امروز از کنار یه‌ غریبه رد شدم اما خیلی عجیب بود!
من تاریخ تولدشو می‌دونستم، فامیلیش، اهنگ مورد علاقه‌ش،‌ غذای مورد علاقه‌ش، ترس‌هایی که داشت و حتی بزرگ‌ترین راز‌هاش،
اما اون فقط یه غریبه بود..

خیالت همیشه هست
اما امروز دلم خودت را خواست
نه خیالت را