دگر شب آمد و کِی بی تو روز خواهد بود.

- سعدی

اگر تو گاه‌به‌گاهی حماقتی کردی
رئيس مکتب افکار احمقانه منم.

ــــ سیدتقی سیدی.

من و تمامی تنهایی‌ام،‌ تمامیِ دردم
من و تمامی این روزها که گریه نکردم.

ــــ حامد ابراهیم‌پور.

چها با جان خود دور از رخ جانان خود کردم
مگر دشمن کند این‌ها که من با جان خود کردم

طبیبم گفت درمانی ندارد درد مهجوری
غلط می‌گفت خود را کشتم و درمان خود کردم.

- وحشی بافقی.

کجاست عشق، که در مانده‌ام به چارهٔ دل.

- صائب تبریزی.

نه ذوق بودن و نه روی بازگردیدن
چو خنده بر لب ماتم‌رسیده حیرانم.

ــــ صائب تبریزی.

گویند به هم مردم عالم گلهٔ خویش
پیش که روم من که ز عالم گله دارم؟

- صائب تبریزی.

تشنهٔ یک های‌های گریهٔ مستانه‌ام.

- صائب تبریزی.

مرد مصاف در همه جا یافت می‌شود
در هیچ عرصه مرد تحمل ندیده‌ام.

- صائب تبریزی.

اگر تو فارغی از حال دوستان یارا
فراغت از تو میسر نمی‌شود ما را

تو را در آینه دیدن جمال طلعت خویش
بیان کند که چه بودست ناشکیبا را

شمایلی که در اوصاف حسن ترکیبش
مجال نطق نماند زبان گویا را

که گفت در رخ زیبا نظر خطا باشد
خطا بود که نبینند روی زیبا را

به دوستی که اگر زهر باشد از دستت
چنان به ذوق ارادت خورم که حلوا را

هنوز با همه دردم امید درمان‌ست
که آخری بود آخر شبان یلدا را.

- سعدی.