یادی از «فریده لاشایی» در سالگرد درگذشتش
@kanoondastanchaharshanbehrasht

@kanoondastanchaharshanbehrasht

ویلهلم هاینریش اتو دیکس، معروف به Otto Dix، سال ۱۸۹۱ در آلمان به دنیا آمد. این نقاش بیشتر به دلیل ترسیم بی‌پروا و واقع‌گرایانه‌ی جامعه‌ی شکست‌خورده‌ی جمهوری وایمار و خشونت‌های جنگ شهرت دارد. پس از به قدرت رسیدن نازی‌ها آثار وی از مصادیق «هنر فاسد» شناخته شد و کرسی استادی هنرستان هنرهای زیبا را از دست داد.
اتو دیکس برای یادگیری بهتر نقاشی و هنر به شهر «درسدن» رفت و تحت تأثیر جریان‌های هنری و فکری روز قرار گرفت.
در سال ۱۹۱۸ جنبشی در اروپا شکل گرفت که با نام «عینت نو» شناخته و نخستین بار در ۱۹۲۵ با برپایی نمایشگاهی در شهر «مانهایم» معرفی شد.
در این نمایشگاه آثار اتو دیکس برای اولین‌بار به نمایش درآمد. او واقعیت را به گونه‌ای ناپخته و حتی زننده در آثارش ارائه می‌کند، آثاری که در برخی موارد بسیار عکس‌گونه‌اند و جنبه‌های دراماتیک دوران زندگی دیکس را نشان می‌دهند.
اتو دیکس گفته بود: «نقاش، چشم جهان است.» او نگاهی ژرف داشت و در دوران جمهوری وایمار، از اعماق جامعه تصاویری پدید آورد که سردمداران را به وحشت انداخت. او در ۷۷ سالگی و به سال ۱۹۶۹ در شهر «زینگن» آلمان درگذشت.
@kanoondastanchaharshanbehrasht

تبریک به نویسندگان
کانون داستان چهارشنبه رشت
بابت برگزیده‌شدن در مرحله‌ی نخست نهمین دوسالانه‌ی داستان‌کوتاه نارنج.

خانم‌ها و آقایان:
شکوفه آروین، نوشین اخترطالع، راحله ثابت‌نیا، مرتضی حاجی‌عباسی، اسماعیل سالاری، مینا عارفی‌دوست، صنم فاضل، فرزانه نوری.

و دوستان جلسات اینترنتی:
هانیه رئیسی، رها عسکری، حمیده علیزاده.
@kanoondastanchaharshanbehrasht

شعری از کتاب
«و نمی‌دانی که چقدر نیستی»
سروده امیرعباس مهندس

زندگی بدون تو
سیگار به انتها رسیده است
وقتی نیستی
و نمی‌دانی که چقدر نیستی
در اتاق کوچک سه در چهار
با تلفنی که سال‌هاست
از خفگی دق کرده
و بالشی که مکرر اسم تو
گل‌های همیشه بهارش شده
با نعره‌های پلنگ بیدار پتو
گوش‌هایم مثل صدایم
خفه شده

زندگی بدون تو
یعنی خیرگی به در
منتظر خبر گرفتن از پنجره
و انتظار معجزه
از دیوار جرم گرفته‌ با دود سیگار

زندگی بدون تو
کارتن خوابی‌ست
و امید تو را داشتن
در نشئگی بعدی

زندگی بدون تو
یعنی بزدلی نخوردن سی‌وپنج قرص حل شده
در لیوان آب روی میز

زندگی بدون تو
اسمش زندگی‌است...
@kanoondastanchaharshanbehrasht

ای رفیق عشق
امشب پنجره‌هامان را محکم بستیم
نه از بیم صدای گلوله
که از بیم آن ماهِ پَست که ناگهان تابید و بی‌رحمانه بر زخم‌هامان نور پاشید
و به یادمان آورد روزگار تو و انگشتان و زمانه‌ات را
زمانۀ جنگل و باد و پروانه
زمانۀ پرتاب سنگ به قعر دره
و فضاهای لایتناهی
و آواز خواندن بی‌آن‌که صحنه‌ای در کار باشد یا تشویق‌کنندگانی جز گربه‌ها و مارمولک‌ها و خرگوش‌ها.
امشب پنجره‌هامان را محکم بستیم
تا رخنه نکند یاد تو
ای که از این شهر خون‌بار هجرت کردی
ای رفیق عشق!

از کتابِ «کابوس‌های بیروت»
نوشتۀ غادة‌السمان
ترجمۀ احسان موسوی خلخالی
@kanoondastanchaharshanbehrasht

مارکس هنگام فروریزی کمونیسم
زوال سیاست و روشنفکر؟
نوشته: یوسف اسحاق‌پور
ترجمه: ویدا حاجبی تبریزی
@kanoondastanchaharshanbehrasht