عمرم همه رفت و آرزوی تو نرفت...

-مولانا-

00:00

:)🚬

قسمت آخر بخش داستانی غمدان
در تلگرام برای دوستانی که به کستباکس دسترسی ندارد منتشر شد…

https://t.me/ghamdan_archive/38

Telegram

بایگانی پادکست غمدان

بیست قسمت داستانی غمدان نوشته ها و داستانی برآمده از روزهای تلخ گاها با رگه های واقعیت به همراه خیال پردازی امشب به پایان میرسد.. امشب، شاید زمان خداحافظی با برادر جان و دیگر شخصیت هاست… از همتون خیلی ممنونم بابت حمایتی که کردید و شرمنده اگه بخاطر این روند…

:))))))

هنوز خییییلی مونده تا پاییز…
پس چرا ما اینقدر دلمون تنگه؟ :)))))

چقدر خودمون، احساساتمون، غم‌هایی که داشتیم، ورژن های مختلفمون، عادت ها، باور هامون و کلی چیزای دیگه‌ای که داشتیم رو با دست خودمون خاک کردیم…!

برادرجانِ توی غمدان هیچوقت یک شخصیت داستانی نبوده
هیچوقت حرف ها و رفتار هایش زاده‌ی ذهن نبوده
اون منم، تویی یا هر کسی که بهش توجه نشده، احترام ندیده، همیشه مقصر بوده و اینقدر توی لجن فرو رفته که به مرز جنون و توهم میرسه و فکر میکنه همه‌ی دنیا دشمن شدن باهاش و در نهایت اینو قبول میکنه که آدم خوب و دوست داشتنی‌ای نیست و در نهایت به لب دیوار میرسه و میپره.
هیچکسی رو نداره در عین حال که شاید خانواده داشته
تنهاست در عین حال که رفیق زیاد داره
تنهاست در عین حال که یکی رو صادقانه دوست داره
عصبی و بد اخلاقه در عین حال که فقط بهش تلقین کردن
داستان برادر جان، داستان من و تو و خیلی از ماست….

برای غریبه ترین روز آشنای من..?
سی و یک اردیبهشت یک هزار و چهارصد و سه..
سال قبل سایه‌ی مرگ عزیزان، دوستان، خواهران و برادران روی تک تک روز هایم افتاده بود و دل و دماغی برای شادی اندک هم نمانده بود..
در سالی که به سر شد از میان تمام غم های خاک خورده‌ی گوشه ی قلبم غمدانی متولد شد بتوسط اشک ها و سیگار های مداوم که داستانش مسیر زندگی ام را عوض کرد و اکنون که در حال نوشتن هستم با احترام به همه‌ی عزیزان از دست رفته، شادی عجیبی در زندگی ام پیچیده، نون از تمام (نمی‌شود)ها پاک شد، امید به جایش سبز شد، اشک ها مملو از شادی شدند و دندان هایم پدیدار شد…
در خاطرات گذشته هرچه میگردم، هیچ ۳۱ اردیبهشت شادی را نمیابم جز همین امروز…
برای شروع زیبای سیصد و شصت و پنج روز جدید زندگی‌ام شوق عجیبی دارم…

سال نو مبارککککککککتووووون