چقدر دلم خواست
امروز صبح
وقتی از خواب بیدار شدم
وقتی پتو را کنار زدم
وقتی هوایِ سردِ اتاق رویِ صورتم نشست
دستم را دراز کنم و گوشی را بردارم
دوباره پتو را روی صورتم بکشم
و با چشمانی نیمه باز ببینم پیام داده‌ای،
از آن پیام‌های دستوری

که تمام کارهای امروزت را کنسل کن
که دلم می‌خواهد بعد از خوردنِ حلیم بایستیم گوشه‌ی خیابان و چایِ داغِ قند پهلو بنوشیم...
که وقتی سردم شد مچاله شوم در آغوش‌ات

تا با همان حالتِ خواب آلود
لبخند رویِ صورتم بنشیند
و به شوق بوسیدن‌ات از خانه بزنم بیرون... .

اما راستش را بخواهی
گوشی را برداشتم
پتو را هم رویِ صورتم کشیدم
اما خبری از پیامت نبود
یعنی مدت‌هاست خبری نیست
اما آدم است دیگر
دل است دیگر...

عکس‌هایت را چند باری نگاه کردم...
چند کلمه‌ای قربان صدقه‌ات رفتم
و بی‌حال و بی‌رمق و خیره...
راهیِ روز مرگی‌هایم شدم اما
انگار
یک چیزی را
در خیابان
جا گذاشته بودم...

بخشی از بداهه ی یک ذهن بیمار
@Eh9517san

boufe koor🤍

هر شب همین بساط است؛
بیدار نشستن من، پای نبودن تو.

boufe koor🤍

این روزها انقدر به تو فکر می‌کنم
که خواب‌هایم از پیش تعیین شده است!
می‌آیی
دستم را می‌گیری
شهر را قدم می‌زنیم
سینما می‌رویم
قهوه می‌نوشیم
شعر می‌خوانیم
در نگاهم زل می‌زنی
می‌خواهم ببو...
که زنگ ساعت به صدا در می‌آید!
و من می‌مانم و رویایی که در طول روز رهایم نمی‌کند!

boufe koor🤍

ولی اگه یه روز کافه چی شدم،
هیچ وقت به دو نفری که مدت طولانی و تو کافه نشستن نمیگم : وقت استفاده از میز تموم شده!!
اونا بهتر از هرکسی میدونن‌ که وقتشون تموم شده!!!
اما میترسن از پشت میز بلند شن.
شاید چون میدونن اگه از پشت این میز بلند شن و از در این کافه برن بیرون دیگه هیچوقت هم و نمیبینن و
اینقدر نزدیک کنار هم نمیشینن...
چون وقتشون تموم شده!!!!!
انصاف نیست آخرین دیدارشون و کوتاه کنم و باعث بشم
گره‌ی دستاشون باز شه ؛
که اگه این کارو کنم
تا ابد سهمم از دلتنگیاشون فقط نفرین میشه و نفرین.

boufe koor🤍

چقدر زود عادت میکنن ای اهالی
به این نشد،یکی دیگر!
نه!
من دلم را به این قانع نمیکنم
نمیخواهم تجربه باشی تا بعد ها درست تر رفتار کنم
من دلم میخواهد خودم را اصلاح کنم که تورا بهتر داشته باشم
من مردِ این نشد،یکی دیگر ها نیستم
من
پای تو
گریه میکنم
ضعیف میشوم
میشکنم
ولی خواهم ماند...

و بدست خواهم اورد

boufe koor🤍

مرد تکیه داد به زن و گفت: می‌دونی این روزا خیلی خسته‌م. زن دست‌شو دور مرد حلقه کرد، سرشو به سینه‌ش چسبوند و گفت: گوش بده، خستگی‌تو می‌بره. مرد خوابش برد.

شب بخیر رفقا
boufe koor🤍

چه‌میدونم
مثلا زنگ‌ بزن بگو نمیبنی هوا چقدر دِله

دلم فرنی داغ میخواد

«چه ارزوی محال قشنگی»

boufe koor🤍

boufe koor🤍

تا سوار شدم گفتم مدرس الان بسته‌س، فکر کنم بهتره بریم از جردن بندازیم پایین. فقط گفت چشم. جویده و آهسته گفت، طوری که کلمه‌اش لای ریش جوگندمی پرپشت گم شد. فهمیدم حوصله معاشرت ندارد، کتاب را از کوله درآوردم. سرپیشخدمت خرفت "بقایای روز" داشت مرگ پدرش را به یاد می‌آورد.

سر که بلند کردم، برای این بود که مرد هایده گذاشت و صدایش را بلند کرد وسط ترافیک کوفتی روی پل. دیدم صورتش در هم است و لبهایش را به هم می‌فشارد. شکل آدم‌هایی که دارند سکته می‌کنند. بطری آب را گرفتم سمتش، بی‌حرف. گرفت و نوشید و پس داد، بی‌حرف. ترافیک روان شد. هایده گفت من رو از تنم بگیری، تو ترانه‌هام می‌مونم. توی سرم گفتم من هیچ‌جا نمی‌مونم.

رسیدیم. در را باز کردم پیاده شوم. بعد گفتم آقا، حرف بزنیم؟ خوبید؟ بریم بالا چای‌ای چیزی؟ گفت امروز تولد پسرمه، چهار ساله ندیدمش. گفتم مهاجرت؟ گفت سال نود و هشت خودکشی کرد. ، در را بستم. گفتم یه چیزی بذار گوش کنیم. گفت چشم، باز جویده و آهسته. بعد گفت سیگار می‌کشی؟ گفتم نه، بکش.

هایده خواند سیاه‌چشمون چرا تو چشات دیگه اون همه وفا نیست. مرد سیگار کشید. من چشم‌هایم را بستم و گذاشتم پسر کوچکی باشم و گریه کنم. کوچه تاریک بود، هوا ابری، و فقط سرخی نوک سیگار مرد ثابت می‌کرد ما زنده‌ایم. آخر آهنگ گفتم تولدش مبارک.

پیاده شدم، و ایستادم تا برود، و با غم بزرگش در پیچ کوچه گم شود. صدای هایده هنوز می‌آمد.

@Eh9517san

boufe koor🤍

و من یک شب کنار مردی میخوابم که تو نیستی.
و شکنجه میشوم وقتی
اسمم را آرام صدا میکند.
و تو حتما آن لحظه از خواب پریده‌ای.
شاید به بهانه‌ی تشنگی.
اما دلیلش قطعا این است که
من اشتباهی با نام تو آن مرد را صدا کرده‌ام.

اریانا‌ -میر

boufe koor?