آخ مادر. آخ. آخ که نمیدونستم وقتی بهم میگی
پیر شی مادر به معنای عمر طولانی، زندگی خوبو
با کیفیت نیست. از اولشم قرار بود به دستای
خودت تو همین سن تو اوج جوونی پیر و داغون شم.

ازهمه چیز نفرت انگیز تر اینه که الان توی اتاق
روبروییم داره نماز میخونه و باخودم گفتم
واقعن اگر خدای واحدی هست قبول نباشه.
از اعماق وجودم میگم که قبول نباشه.
نمازم میخونی؟یحتمل خداشم عین خودشه
خدایی فضول، نادون، بی رحم.

اگه خانواده ی محدودگری دارید
و بقیه بابتش مسخرتون کردن
یا بهتون لقب متوهم رو دادن
و گفتن: (نه اینجوریام که تو فکر میکنی نیست،
باهاشون حرف بزن، خیلی جدی گرفتی، کاری به کارت ندارن فقط خودت گنده و عجیب غریبش کردی) و از این دست حرف‌های بی ارزش...
حتمن بزنید تو دهنشونو بگید که گوه نخور!
وقتی یچیزیو نمیدونی وقتی خونواده ی منو
بیشتر از خودم نمیشناسی وقتی توی شرایط من
زندگی نکردی وقتی ثانیه ای جای من نبودی
گوه نخور! گوه نخور! گوه نخور بیشرف!

سلام. این یه نامه‌ ست به تو که دوری و اینو نمی‌خونی:
بابت تمام روز و شب‌هایی که دوستت داشتم برای خودم
متاسفم.

ملت یچیزی یادگرفتن دیگه مدام به هر داستانی میرسن
و یکی یه سوال ازشون میپرسه اینجورین که "عین این
می‌مونه از بچه بپرسی باباتو بیشتر دوست داری یا
مامانتو". مامانتو. خوب شد حالا؟راضی؟ بسه دیگه
خفه شید گندش دراومد. آدم اینقد چسونه واویلا.

این بیتربیتای خدا نشناس کین که از فاک دادن
دست برنمیدارن‌. اععع ولم کن من اصن دیگه
چیزی نمیگم. دست به یکی کردین?

دلم میخواد ذهنم رو از هرچیز اضافی آزاد کنم.
ماگمو پر کنم از نسکافه. برم بشینم بالاترین نقطه‌ی شهر
از اونجا پایین رو نگاه کنم. آسمون رو. ابرها...
نفس عمیق بکشم. بارون نم‌نم بباره.
موزیکی که دوست دارم رو پلی کنم و آروم شم.
آروم شم. آرامش. واژه ای که این روزها
کمتر لابلای شب و روزم میشه پیداش کرد.

اما فکر و خیال دست از سرم برنمیداره
خستم ازش ولی نمیتونم جلوشو بگیرم
دلم میخواد یدونه جاروبرقی ببرم تو مغزم
هرچی که هستو بکشه تو و از بین ببره.
دلم میخواد پوست، گوشت، ذهن و روحمو
همشو بندازم سطل زباله.
کلا یه چیز دیگه از خودم بسازم.
یه چیز محکم، یه آدم جدید
از اینی که هستم خیلی خستم.
انگار این جسم و روح بازیافت شده اس اصلن.
انگاری قبلن متعلق به یکی دیگه بوده
دست دو بهمون انداختن داداش.

چقدر زیبا، آرامش بخش، امن و نجات دهنده است.
او را می‌گویم.

برای امشب :
همیشه فکر می‌کردم وقتی به این سن برسم
تولدم خیلی قراره رویایی برگزار شه
با کلی دوست. توی ی باغ و تا صبح کنار هم
برقصیم و آواز بخونیم. اما نه دوستی دارم
نه تولد توی باغ و نه تا صبح قراره با عده ای
از دوستای نداشته ام برقصم...
خیلی چیزا اونجوری که فکر می‌کنیم پیش نمیره
اما وقتی صدرا محکم لپمو بوسید و
بعدش با صدای بلند گفت هاااانی تولدت مبارککک
همین باعث شد که خوشحال بشم.?