‏من ⁧ #سعید_مرادی⁩ هستم. من کشته شدم در تاریخ ۲۴ آبان ماه ۱۴۰۱. فقط ۱۸ سالم بود، متولد ؟؟. پدر و مادرم هر دو از دنیا رفته بودن. من اهل و ساکن روستای پالنگان از توابع کامیاران بودم.

‏بعد از کشته شدن مهسا ژینا امینی در کامیاران هم اعتراضات گسترده ای شروع شد، مامورای سرکوبگر از همون روزهای اول در کردستان با گلوله های جنگی به مردم معترض شلیک میکردن، شب ۲۴ آبان منم به خیزش مردمی پیوستم که ناگهان گلوله ای به سینه من شلیک شد. مردم منو به بیمارستان سینا در کامیاران رسوندن ولی وضعيتم خیلی وخیم بود و نهایتا تاب نیاوردم و در اثر جراحات زیاد از دنیا رفتم...

‏در مورد من هیچ اطلاعات دیگه ای در دسترس نیست مظلومانه چشم از دنیا بستم برای آزادی و آینده بهتر جنگیدم و جان شیرینم رو نثار کردم به یادم باش و راهمو ادامه بده...?
‏⁧ #مهسا_امينی⁩
‏⁧ #علیه_فراموشی⁩

الان که دستم از دنیا کوتاهه نوبت تو هست که جامو پر کنی و از حق خودت و دیگران دفاع کنی. نذار خون به ناحق ریخته شده من به هدر بره، با ظالم بجنگ و روز پیروزی از منم یاد کن که در اوج مظلومیت زیر خروارها خاک سرد آرمیدم…?
#علیه_فراموشی

من #حسین_مهدی‌پور هستم. من کشته شدم، در تاریخ ۱۴ اردیبهشت ماه ۱۴۰۲. بیست و شش سالم بود، متولد ۱۳۷۶. اهل زابل در استان سیستان و بلوچستان و ساکن شهرستان دشتیاری بودم. مجرد و پدر و مادر پیری داشتم که از نظر مالی تأمینشون میکردم. دبیر جامعه شناسی تو دو دبیرستان دشتیاری و فعال صنفی فرهنگیا بودم. مدیریت کانال تلگرامی «مطالبات فرهنگیان» مرتبط با فعالیتهای صنفی معلما رو به عهده داشتم و ادمین صفحه اینستاگرام «مطالبه فرهنگی۱۴۰۰» بودم.

من که فعال صنفی و از معترضای سرسخت به عدم تصویب و اجرای طرح رتبه بندی معلما بودم، در پاییز و زمستون ۱۴۰۰ که معلما اعتراضات مستمری جلوی ادارات آموزش و پرورش شهرستانها و مجلس برگزار میکردن شرکت میکردم و در جریان رتبه بندی بازوی اصلی مطالبه گری بودم و طرح همسان سازی رو به شدت پیگیری میکردم. هر هفته با اتوبوس هزاران کیلومتر راه رو از زابل تا تهران به مدت ۲۴ ساعت طی میکردم تا به تجمع جلوی مجلس برسم و بتونیم اعتصاب و تجمع مفصلتری برگزار کنیم. بارها سخنرانی کردم و هر بار تریبون رو ازم میگرفتن! دفعه آخر نیروی انتظامی میخواست دستگیرم کنه ولی معلما دورمو گرفتن و فراریم دادن تا توی مترو. اونروز نتونستن دستگیرم کنن.

مامورای امنیتی دست از سرم برنمیداشتن، ولی من و تعدادی دیگه از معلما همچنان پیگیر مطالبات صنفی فرهنگیا بودیم و برای تصویب قانون رتبه بندی فرهنگیا براساس سند تحول بنیادین نظام آموزشی که اسفند ماه ۱۴۰۰ تو مجلس تصویب شد تلاش زیادی کردیم. ماهها برای بهبود معیشت معلما دست به اعتراضات گسترده زده بودیم. توی این راه دهها معلم و فعال صنفی توسط حکومت بازداشت شدن و بعضیهاشون با زندانهای طولانی مدت مواجه شدن. افزایش مختصر حقوق معلما و تصویب هرچند ناقص اون قانون بخاطر تلاش بی وقفه ما بود.

اسفند ماه ۱۴۰۰ بود که من بازداشت شدم، تا مدتی کسی خبری ازم نداشت. نیروهای امنیتی حسابی تهدیدم کردن که
دیگه حق ندارم فعالیت صنفی بکنم و منو تحت فشار گذاشتن که باید کانال تلگرام و صفحه اینستاگرامم رو ببندم! بعد که آزاد شدم بخاطر ادامه فعالیتام چندین بار به اداره اطلاعات چابهار احضار شدم. بعد از فراخوان کانون صنفی در ۱۱ اردیبهشت ماه ۱۴۰۱ دوباره بازداشت شدم و تا مدتها خانوادم از محل بازداشت و علتش بیخبر بودن. موبایلم در دوران بازداشت ضبط شد ولی وقتی آزاد شدم اونو بهم تحویل ندادن. تابستون ۱۴۰۱ دوبار شعبه ۶ بازپرسی دادسرای عمومی و انقلاب زاهدان به اطلاعات سپاه نامه نوشت و ازشون خواست که موبایلمو تحویل بدن. خودمم توی کانال تلگرام و صفحه اینستاگرام تصویر اون نامه قضایی رو منتشر کردم و نوشتم: «صرفا جهت اطلاع این برای بار دومه که این درخواست رو دادم! معیشت معلم به شکلی هست که اگه بخواد یه موبایل بخره باید دو سه ماه حقوقشو کامل بذاره کنار».

روز ۱۲ اردیبهشت ماه ۱۴۰۲ مصادف با روز معلم بود، اونروز هم مثل چندین دفعه قبل برای پاسخ به احضار مامورای امنیتی راهی چابهار شدم.

سوار یه ماشین شدم و تو دوراهی عورکی پیاده شدم و منتظر رسیدن یه ماشین دیگه موندم، ناگهان یه موتور سیکلت بهم نزدیک شد که سرنشیناش صورتشونو پوشونده بودن، یکیشون اسلحه رو درآورد و منو به گلوله بست، سه تا گلوله بهم اصابت کرد و غرق در خون نقش بر زمین شدم…اونا سریع فرار کردن، یه وانت که داشت از اونجا رد میشد وقتی دید که روی زمین افتادم و مجروحم منو رسوند بیمارستان چابهار. دو روز اونجا تو کما بودم و با وجود تلاش کادر درمان در تاریخ پنج شنبه ۱۴ اردیبهشت ماه ۱۴۰۲ بر اثر شدت جراحات وارده چشم از دنیا فرو بستم…

پیکر بیجون من با حضور گسترده هموطنام تو آرامستان شهرستان دشتیاری مظلومانه به خاک سپرده شد…

بعد از قتل بیصدای من، پدر و مادر پیر و بیمارم توان و جرات پیگیری کارای پرونده و شکایت رو نداشتن. نیروی انتظامی هم اعلام کرد که توی سیستان و بلوچستان این چیزا عادیه! ولی من حتی یه موتور هم نداشتم و موبایلمم ارزشی نداشت که کسی بخاطر دزدی منو بکشه. هیچوقت هم با باند قاچاق و دعواهای طایفه ای درگیر نبودم که خصومت شخصی مطرح باشه. اونا میخواستن بلوچستان رو ناامن نشون بدن برای تشویش اذهان عمومی و حضور نظامیا تو اون منطقه رو توجیه کنن. حکومت جنایتکار بخاطر فعالیت صنفی و احضارها و بازجوییهای مکرر من، انگیزه کافی برای قتلم داشت ولی اونو گردن گروه های مسلح ناشناس انداخت!
حقوق معلمی منو قطع کردن و این در حالی بود که من وقتی زنده بودم مسئول تامین مخارج زندگی پدر و مادرم بودم. اونا هر دو بیمار بودن، مادرم به دستگاه اکسیژن برای ادامه زندگی نیاز داشت…

سه ماه بعد از قتل من عملا پلیس پیگیری پرونده رو متوقف کرد و هیچوقت هم کسی رو بابت این قتل بازداشت نکرد.

هموطن، من فقط مطالبه گر بودم،
انتقاد میکردم و نمیترسیدم! تا پای جون سر حرفم ایستادم و هیچوقت جلوی حکومت ظالم کوتاه نیومدم.