دیدار حضور ترامپ در جایگاه ریاست جمهوری را در برنامه "کنکاش" بررسی کرد یک دست تبر کابوس و یک دست فانوس رویا/ مرد دیوانه در راه تهران؟ دیدار حضور ترامپ در جایگاه ریاست جمهوری آمریکا را در برنامه "کنکاش" با حضور علیرضا خوشبخت و رسول بابایی تحلیلگران سیاسی بررسی…

دیدار حضور ترامپ در جایگاه ریاست جمهوری را در برنامه "کنکاش" بررسی کرد
یک دست تبر کابوس و یک دست فانوس رویا/ مرد دیوانه در راه تهران؟

دیدار حضور ترامپ در جایگاه ریاست جمهوری آمریکا را در برنامه "کنکاش" با حضور علیرضا خوشبخت و رسول بابایی تحلیلگران سیاسی بررسی کرد.

دیدارنیوزـ حامد شجاعی: در قسمت جدید "کنکاش" با حضور رسول بابایی و علیرضا خوشبخت، دو تحلیلگر سیاسی آگاه به مسائل ایران و آمریکا، بازگشت دوباره ترامپ به کاخ سفید و تاثیرات و تبعات آن در فضای ارتباطی دو کشور مورد بررسی قرار گرفت. این دو تحلیلگر هر کدام از دریچه نگاه خود عوامل موثر در کنش و واکنش‌های آتی حاکمان ایران و آمریکا را طرح و مورد کنکاش قرار دادند.

✅ برای مشاهده این برنامه در یوتیوب روی لینک زیر کلیک کنید*⬇️
▶️*** youtu.be/d64IpSkr9VA

*🔵*** این برنامه در سایت دیدارنیوز

🔵 @didarnews1
🔵 @didarnewsir

🎥علیرضا خوشبخت در گفت و گو با دیدارنیوز:

🔹ترامپ سیاست مدار با حوصله ای نیست و یکی دو هفته آینده هفته های بسیار سرنوشت سازی است از جهت مواضع ترامپ در پرونده منازعه ایران و آمریکا

#دیدار_نیوز
didarnews.ir
@didarnews1| @didarnewsir

? علیرضا خوشبخت: دولت پزشکیان ظهور یک ائتلاف سیاسی جدید در ایران است/ همه نیرو‌های سیاسی در شرایط جدید سردرگم هستند ❓آقای خوشبخت تحلیل کلی شما از کابینه آقای پزشکیان چیست؟ این ترکیب چه چیزی را منعکس می‌کند؟ ?به نظرم این ترکیب نشان دهنده یک ائتلاف جدید در…

*? علیرضا خوشبخت: دولت پزشکیان ظهور یک ائتلاف سیاسی جدید در ایران است/ همه نیرو‌های سیاسی در شرایط جدید سردرگم هستند*

❓آقای خوشبخت تحلیل کلی شما از کابینه آقای پزشکیان چیست؟ این ترکیب چه چیزی را منعکس می‌کند؟

?به نظرم این ترکیب نشان دهنده یک ائتلاف جدید در فضای سیاسی ایران است. برای نخستین بار بعد از سال‌ها بخشی از هسته مرکزی بلوک قدرت با بخشی از جریان اصلاحات موتلف شده و یک نیروی سیاسی جدید پا به عرصه گذاشته است. این که می‌گویم برای نخستین بار بعد از سالها، به این دلیل است که از اواخر دهه هفتاد خورشیدی یعنی سال‌های نخست دولت اول سید محمد خاتمی، هسته مرکزی بلوک قدرت در ایران به صورت کامل و یکپارچه در مقابل دولت اصلاحات و اصلاح‌طلبان قرار گرفت. منازعه بین اصلاح‌طلبان و هاشمی رفسنجانی به عنوان میانه‌روترین بخش بلوک قدرت، این تقابل را کامل کرد. هاشمی البته بعد‌ها خود از مرکز بلوک قدرت اخراج و به حاشیه رانده شد که داستان دیگری است.

?اما در هر حال در تمام این مدت، در زمانی که اصلاح‌طلبان در قدرت بودند یعنی در دولت خاتمی و بعد‌ها در دولت روحانی (در ائتلاف با اعتدال‌گرایان) در حاشیه بلوک قدرت قرار داشتند. مرکز بلوک قدرت یعنی نهاد‌ها و افرادی که ابزار‌های قهرآمیز را کنترل می‌کنند همواره با دولت و دستگاه اجرایی در یک شکاف و منازعه بودند. تلاش اصلاح‌طلبان این بود که از طریق فشار اجتماعی و نهاد‌های انتخابی خواسته‌های خود را جلو ببرند و احیانا قواعد بازی سیاسی را بیشتر به سود خود تغییر دهند. در مقابل هسته مرکزی بلوک قدرت هم یکپارچه در مقابل آن‌ها مقاومت می‌کرد.

?این وضعیت یکپارچگی هسته مرکزی بلوک قدرت در دوران دولت آقای رئیسی با تحول مواجه شد. شاید زمینه‌های آن از قبل وجود داشت، اما تجربه یکپارچگی حاکمیت از یک سو و بحران‌های شدید سیاسی و اجتماعی از سوی دیگر این شکاف را تکمیل کرد. شکافی که در انتخابات ریاست جمهوری به شکل رقابت قالیباف-جلیلی خودش را کاملا هویدا کرد. علی رغم حمایت قالیباف از جلیلی در دور دوم برای همه روشن بود که مجموعه نیرو‌هایی که قالیباف نماینده و سخنگوی آنهاست، ترجیح می‌داند که پزشکیان در مقابل جلیلی پیروز شود.

?تجربه تشکیل کابینه نشان داد که این ائتلاف فقط یک رخداد انتخاباتی نبوده است. بخشی از هسته قدرت که آن‌ها را با مساحمه «نواصولگرا» می‌نامم با اصولگرایان تندرو یک جدال جدی و واقعی دارند و حالا با پزشکیان و اصلاح‌طلبان ائتلاف کرده‌اند. آن‌ها در نخستین بزنگاه این کابینه ائتلافی را از سد نیرو‌های اصولگرایان تندرو گذر دادند.

?بسیاری معتقدند این فقط یک چرخش تاکتیکی برای مدیریت بحران‌هایی مثل مشارکت اندک در انتخابات از سوی حاکمیت است. آیا این ائتلاف بین گروهی که شما نواصولگرایان می‌نامید با اصلاح‌طلبان یک اتفاق پایدار است یا کوتاه مدت و موقتی است؟

?حتما بحران‌های بزرگ در شکل دادن به شکاف در هسته مرکزی بلوک قدرت بسیار موثر بوده است. با این حال من فکر نمی‌کنم که شکاف بین اصولگرایان تندرو و نواصولگرایان نمایشی یا کوتاه مدت باشد. در پاسخ به سوال قبل گفتم که هر دو نیرو حاضر بودند که پزشکیان رئیس جمهور شود، اما گزینه طرف مقابل به قدرت نرسد. وقتی شکاف سیاسی به این حد می‌رسد دیگر با نمایش یا امری گذرا مواجه نیستیم. از این جهت این شکاف امری جدی و از متغیر‌های اصلی شکل دهنده آینده سیاست در ایران است.

?اما در مورد ائتلاف بین نواصولگرایان و اصلاح‌طلبان و تداوم آن باید محتاط بود. در حال حاضر این دو گروه با هم کنترل قوه مجریه و مجلس را در اختیار دارند. هیچ کدام به تنهایی توان تسلط بر این دو قوه را ندارند. رئیس جمهور اصلاح‌طلب برای حفظ نیرو‌های نزدیک به خود به شدت به حمایت نواصولگرایان در مجلس نیاز دارد و طبعا نواصولگرایان هم برای تداوم حضور در دولت باید نظر پزشکیان را تامین کنند.

?نقطه قوت این ائتلاف امکان اثرگذاری واقعی است. یعنی اگر در مورد مسئله‌ای اعم از مسائل سیاست خارجی و داخلی و حتی نوع برخورد حکومت با مسائلی مانند حجاب و تصمیم‌گیری در مورد مدیریت مسائل بحرانی اقتصادی و اجتماعی با هم توافق داشته باشند، توان پیشبرد سیاست و تصمیم خود را دارند و بعید است که با موانع جدی مواجه شوند.

ادامه دارد...

جهت مطالعه ادامه مصاحبه کلیک کنید

#دیدار_نیوز
@didarnews1| @didarnewsir

?صندوق رای؛ چو تخته پاره بر موج!

?انتخابات ریاست جمهوری دوره چهاردهم، از بخت ناسازگار، باز هم یک دوراهی دردناک را مقابل ما قرار داده است. سیاست، حداقل در خاورمیانه،  بیش از آن که آبستن معجزه باشد، فاجعه در آستین دارد و انتخاب کردن در سایه ترس از چشم‌انداز فاجعه‌بار به سرنوشت جانکاه ما مبدل شده است.

?انتخابات ریاست جمهوری در ساختار جمهوری اسلامی با ساختارهای لیبرال دموکراتیک تفاوت‌های جدی دارد. در این ساختار تنها بخشی از قدرت- و به نظر بخش کوچکی از قدرت- از طریق این انتخابات دست به دست می‌شود. در این ساختار گاهی صندوق رای بلندگوی اعلام مطالبات عمومی است، گاهی دستیار جامعه مدنی، گاهی تخته پاره‌ای در موج بلا که می‌شود بر آن چنگ زد و گاهی تنها مجرای بیعت با وضع موجود. از این روست که نمی‎‌توان در قبال صندوق رای رویکردی واحد و ثابت داشت. هر فرد و جریان سیاسی بر مبنای مقتضیات و تحلیلش از شرایط می‌بایست از میان طیفی از کنش‌ها، از تحریم و عدم شرکت تا تنها «رای دادن» یا مشارکت  فعال، دست به انتخاب بزند.  غلط‌ترین رویکرد، رویکرد واحد وثابت است و نارواترین برخورد، شماتت‌گری اخلاقی و سرزنش ایدئولوژیک در مقابل این رویکردهای مختلف.

?من در انتخابات ریاست جمهوری چهاردهم «رای دادن» به مسعود پزشکیان را انتخاب کردم. مهم‌ترین دلیل این کار برایم خطر به قدرت رسیدن اصولگرایان تندرو بود که به گمانم زندگی در ایران بعد از به قدرت رسیدن آن‌ها  نحیف‌تر و ضعیف‌تر از امروز خواهد شد. زندگی، همین زندگی روزمره - یگانه بستر مقاومت مدنی و جستجوی آرمان‌های جمعی و آرزوهای فردی است. در سایه نحیف‌تر شدن امکان‌های زندگی و بالاتر رفتن حجم بحران، مقاومت مدنی از کنش‌هایی با فراگیری‌های حداکثری به اعمال شجاعانه و قهرمانانه فردی فروکاسته می‌شود. قهرمانی‌ای که گاه شکوهمند است و امید را در دل‌ها زنده نگاه می‌دارد اما وافی به مقصود «گذار» نخواهد بود.
بر هم انباشته شدن بیشتر بحرانها و نحیف تر شدن امکان های زندگی راه را برای خشونت بیشتر خواهد گشود. خشونتی که مادر شرارت هاست و درد است و درمان نیست.

?در این روزها من استدلال‌های مخالفان شرکت در انتخابات را در بسیاری موارد محترم و پرمایه دیدم. پیشتر نوشتم که شرکت در انتخابات امری اقتضایی است؛ بدیهی است که می‌دانم که ممکن است تشخیصم از اقتضای امروز  در قبال صندوق رای درست نباشد. اما در بزنگاه‌های تاریخی و در دوراهی‌های دردناک، همه ما ناگزیر از عمل کردن به تشخیص خود و پذیرش مسئولیت انتخابیم.

گر تیغ بارد در کوی آن ماه

گردن نهادیم الحکم لله

آیین تقوا ما نیز دانیم

لیکن چه چاره با بخت گمراه!