برداشتن یه کوله پشتی پر از وسایل شخصی و فرار از زندگی روزمره و مسئولیت های تکراری پرتکرار ترین سناریویی هست که توی مغزم رژه میره.

‏ عاشق سؤال‌های کوچیک و سؤال‌های بی‌اهمیتم. ‏صبح راحت پاشدی؟ قهوه‌ات رو خوردی؟ تونستی به کارهای امروزت برسی؟ اون آهنگ رو گوش کردی؟

وقتی خرید اینترنتی میکنم و به دستم میرسه بعد متوجه میشم با سلیقه بسته بندی شده و یه نوت قشنگ یا شکلات کنارش برام گذاشتن دوبرابر بیشتر از خریدم ذوق میکنم.

الان همچین ترکیبی دلم میخواد.

الان همچین ترکیبی دلم میخواد.

روزی هزار بار تصمیم میگیرم تمام برنامه هایی که مربوط به فضای مجازی هست رو پاک کنم، همه چی رو ول کنم و فقط با یه نوکیا اونم چون وقتی بیرونم خانوادم نگران نشن بگذرونم بعد با هزار و یک دلیل میفهمم نمیتونم یهو از همه چی دست بکشم و بخوام نخوام موجود اجتماعی محسوب میشم و باید زندگیم رو توی اجتماع بگذرونم.

هر چقدر سعی کنیم از گوشیمون فاصله بگیریم انگار بهش با زنجیر های نامرئی غل و زنجیر شدیم و به دلایلی نمیتونیم گوشی رو پرت کنیم کناری و بدون اون زندگیمون رو بگذرونیم‌

عکس های امروزِ تهیونگ خودش یه جور کاسپلی برای هالووین محسوب میشد چون دیدن اون حجم عضله واقعا ترسناک بود.