دیشب خواب یکی از اولین دوستهای دوران بچگیم رو دیدم که سالهای سال پیش به طرز نامفهومی از هم جداشدیم، جزئیات خواب رو به شکل واضحی یادمه اما نهایت خواب وقتی بود که در سکوت بغلم کرد و رفت. مثل همون وقتا، احساس قابل وصفی به این خواب ندارم. اما یه بغل برای رفتن همیشه لازمه، بی بغل نرو.

دلم یه کتاب جون دارِ واو میخواد.

احمقانه ترین قسمت آنتی بیوتیک خوردن اونجاست که تو چون عفونت فلان جارو داری اونو میخوری و اون بیشعوره (کثافت و گاو هم هست) و به تعادل باکتریایی یک قسمت دیگه سیخونک میزنه و تو عفونت بیسارجا هم میگیری و برای اینکه گند یک آنتی بیوتیک رو جمع کنی باید بازم آنتی بیوتیک مصرف کنی‌. و آیا این چرخه پایان می‌یابد؟

اگه نرفته بودی، جاده پر از ترانه،
کوچه پر از غزل بود.
اگه نرفته بودی، گریه منو نمیبرد،
پرنده پر نمیسوخت.
آیینه چین نمی‌خورد.

وقتایی که فقط من مریض نیستم تحمل مریضی راحت تره، آدمیزاد فقط میخواد تنهای چیزی نباشه.

-اصن نمیدونم چرا و چمه فقط یهویی از همه چی عنم میگیره.

یه وقتایی اینقدر شبیه به مامان رفتار میکنم که نمیدونم باید خوشحال باشم از اینکه خیلی چیزا ازش یاد گرفتم یا ناراحت از اینکه نمیدونم چی از خودم دارم ؟

از لحاظ خستگی، جنازه‌ام.

از یه موضوعی ناراحتم ولی الان خیلی خوابم میاد. لطفا بعدش یادم بندازین بهش فکر کنم.

-میخوای راجبش حرف بزنیم ؟
:میخوام راجبش گریه کنم.