-میخوای راجبش حرف بزنیم ؟
:میخوام راجبش گریه کنم.

کاش بلد بودم داستان بنویسم، داستانایی با جزئیاتِ مامان، گربه ها و تو.

شالگردن میخوام، شالگردنی که تا روی دماغم بکشم بالا، دو تا چشم بمونه با نفسآی گرم‌.

هر روز صبح که پا میشم چشمم به یکی از شونزده تا پتوس پژمرده اتاق میفته که بعد از یک هفته هرچقدر بهش آب دادم سرپا نشد، انگاری باهام قهر کرده. کلافه میشم از اینکه یک هفته نباشم کسی یادش نمیاد توی این اتاق هنوزم موجود زنده هست. البته مامان چند باری گفت که اگه میخوام به پتوسام آب بده بذارمشون پیش باقی گلدونا. اما نتونستم؛ خودخواهیه ولی فکر میکنم اونجوری دیگه مالکیتشون دست من نیست، دیگه پتوسای من نیستن. پتوسآی خونه ان، شاید هم پتوسآی مامان. ولی به نظرت این حس مالکیت اونقدرا ارزش داره که به خاطرش چیزی که دوست داریم رو از دست بدیم؟ پژمرده اش کنیم چون فقط میخوایم برای ما باشه؟ میدونم نه.
چون دوست داشتن سخته؛ درست دوست داشتن سخت تر.

حس میکنم راهی که دارم میرم بیراهه اس، صرفا چون مسیرش قشنگه انتخابش کردم، چون وقتی ازش گذر میکنم حس میکنم زندم، اصلا نمیدونم به مقصد میرسم یا نه؛ یا حتی مقصدی هم وجود داره. به نظرت آدمایی که به مقصد رسیدن از مسیر هم لذت بردن؟ کارسختیه فکر نمی‌کنم از پسش بربیام. دارم همه تلاشمو میکنم دوباره از مسیر لذت ببرم اما میبینم همه بالاخره رسیدن و من هنوز نمیدونم کجای راهم. گوشامو میگیرم و تکرار میکنم برای من مقصد همون مسیره. برای من مقصد همون مسیره.

دوست دارم بدونم به چی فکر میکنی، یعنی خب چی تو کلته، یا بزار بهتر بگم من جایی توش دارم؟
احتمالا آره، ولی کجاش؟ اون زیر میرا؟ خب یه جورایی! عجیبی، ولی ازت خوشم میاد، شبیه ماهیِ سفیدِ آکواریومِ راهروی سمت چپِ مطب دکتری، که وقتی توی نوبت بودم دوازده دیقه بهش نگاه کردم، اون شیش بار رفت سمت ماهی سیاه منزویِ گوشه آکواریوم و تا توجهش جلب میشد نادیده اش می‌گرفت، نه که تو شبیه اون باشی شاید من به عنوان یه ماهی سیاهِ کوچولو زیاد دور و ورمو جدی گرفتم.

شوخی میکنی ؟ یعنی چی که باید تا آخر ماه صبر کنم تا دوباره بهم پول بدن ؟

اخیش شدم؛ گریه کنین، گریه خوبه.

هیچوقت نباید جلوی گریه رو گرفت؛ گریه باید بشه، سرکوب کردنش فقط باعث میشه تو یه چشمه رو تبدیل کنی به دریا.

درسته هنوزم جا برای بهتر شدن هست، ولی من واقعا نسبت به قبل حالم بهتره. چقدر زیبا واقعا. ??✨