مرثیه‌‍ای برای امیرمحمد

.
احتمالا وقتی توی کافی‌نت روستایتان سایت سنجش را بالای آوردی و کد داوطلبیت را وارد کردی و دیدی دو رقمی آورده‌ای، تا خود خانه دویدی و به همه شیرینی دادی  و گفتی من می‌روم دانشگاه تهران.
احتمالا وقتی توانستی لپ‌تاپ داشته باشی، آن را چسباندی به سینه‌ات و دم گوشش گفتی: تو مرا می‌رسانی به کارشناسی ارشد، به دکترا، به بورسیه. من این حس تو را خیلی می‌فهمم امیر محمد. من هم یک لپ‌تاپ دارم به اسم گلی که خیلی دوستش دارم و جانم به جانش بسته است. من هم اگر جای تو بودم، شاید یادم می‌رفت آن تیزی که دست آن حرام‌خور است، می‌تواند خون را بریزد.
احتمالا شب‌های خوابگاه، سر اینکه درس بخوانی یا با لپ‌تاپت فیلم ببینی یا با هم اتاقی‌ها بزنید توی سر و کله‌ی هم، مردد می‌شدی.
من فکر می‌کنم احتمالا داشتی با پول توجیبی یا پروژه‌‌های کوچکی که برمی‌داشتی، قسطش را می‌دادی که آنطور دلت نیامد کوله‌ی لپ‌تاپ را رها کنی، حتی وقتی دیدی آن تیزی که دست آن حرام‌خور است، می‌تواند خون بریزد.

امیرمحمد، لابد خودت دیدی که همکلاسی‌هایت به خاطرت تظاهرات کردند و بعد از نیروهای امنیتی (چه اسم خنده‌داری) خشونت دیدند.
لابد خودت شنیدی که گوینده‌های خبر رادیو حتی اسمت را هم نمی‌آورند؛ می‌گویند «دانشجوی دانشگاه تهران»
یادت که هست؟ این‌ها چشم‍شان ترسیده و خوب می‌دانند که یک اسم هم می‌تواند رمز بشود!

بمیرم برایت امیرمحمد. می‌خواستی درس «مدیریت کسب و کار» بخوانی دورت بگردم؟
اینجا ما کسب و کارمان مرگ است
می‌خواستی چه چیز را مدیریت کنی؟
اینجا ما هر روز می‌میریم مثل تو، و اتفاقا یادمان هم نمی‌رود آن تیزی که دست آن حرام‌خورهاست می‌تواند خون بریزد.

اگر همه چیز رو درباره همه‌کس می‌دونستم،
می‌تونستم
همه رو ببخشم.

تجربه‌ی شخصی من این جمله رو به عنوان یه fact شناسایی می‌کنه:
آدمی که از بچه‌ها (کودکان سه تا هفت سال) بدش میاد، یه اختلال جدی روانی داره.

و به این رذایل اخلاقی هم آلوده‌ست:
حسادت
رقابت‌جویی منفی
دو بهم زنی
منفعت‌طلبی و دروغگویی
و از همه مهم‌تر:
دچار عقده‌های جدی حل نشده

من معتقدم هیچ زشتی یا زیبایی مطلقی وجود ندارد. هر انسانی با ویژگی‌های منحصر به فرد خودش زیباست. این نگاه و استانداردهای ذهنی ماست که برچسب می‌زند و قضاوت می‌کند، نه حقیقت وجود افراد.

»Elham«

@OfficialPersiaTwitter

عزیزِ مصر به رغمِ برادران غیور

ز قعرِ چاه برآمد به اوجِ ماه رسید

کجاست صوفیِ دَجّال فِعلِ مُلحِدشکل

بگو بسوز، که مهدیِّ دین پناه رسید

حافظ

مهمه کجای شهر زندگی کنی؟
نه
مهم اینه کجای شهر، احساس راحتی می‌کنی
یه جور راحتی نسبی
با توجه به همه شرایط.

پس:
مفهوم محترم خونه رو اسیر حاشیه نکن

? لیلا فروهر
? پشت فرمون راحتی با اپلیکیشن
‌

یه آدم خودشیفته، از مدارا و بادمجون دور قاب‌چینی آدم‌های اطرافش تغذیه می‌شه.

ممکنه خود شما به آفت خودشیفتگی دچار نباشید، اما با میدون دادن به یه آدم خودشیفته، اون رو در جهت آزار دادن دیگران یاری می‌کنید.

و این خیلی زشته؛
مگه ما چقدر عمر می‌کنیم که این همه زشتی رو به خودمون وصل کنیم؟

اینجانب انسانی هستم، کلافه.

فیلترشکنم با سرعت خوب همیشگی وصله، اما مشخصا فضاهایی مثل اینستاگرام و توئیتر که محل درج اخبار وایرالی هستن، بالا نمیاد.
فلذا به وضوح دستِ «حضرات بالا» در کاره‌

بچه‌ها رصد صفحات خاصی از اینستاگرام، بخشی از کار منه. موضوع، سرگرمی و وقت‌گذرونی نیست.

همیشه می‌دونستم
می‌دونستم بالاخره یه روزی پادکستر محبوبم‌ رو به صورت اتفاقی توی یه کافه می‌بینم
و شد

من جذب کردم اتفاق رو.
این قانون لعنتی برای من همیشه کار کرده
بازم کار می‌کنه ????

من دیدمششششششش