اینکه صدسال شکست خورده‌ایم، دلیل این نیست که باز تقلا نکنیم.

_هارپر لی
_کشتن مرغ مینا

@Little_Women1400

نِل هارپر لی (Nelle Harper Lee) نویسنده آمریکایی، یکی از شخصیت‌های مهم ادبیات قرن بیستم است. شهرت او بیشتر به خاطر رمان مشهورش «کشتن مرغ مینا» (To Kill a Mockingbird) است که در سال 1960 منتشر شد. این کتاب به بررسی موضوعاتی مانند نژادپرستی، عدالت و اخلاق در جامعه‌ای جنوبی می‌پردازد و یکی از آثار درخشان کلاسیک است.

زندگی و تحصیلات:

- هارپر لی در 28 آوریل 1926 در مونروویل، آلاباما به دنیا آمد.
- او در دانشگاه آلاباما در رشتهٔ حقوق به تحصیل پرداخت اما هیچ‌گاه آن را به اتمام نرساند.
- پس از ترک دانشگاه آلاباما برای ادامهٔ حرفهٔ نویسندگی، در سال 1949 به نیویورک نقل مکان کرد و به‌عنوان مسئول بلیط در یک مؤسسه هواپیمایی مشغول به کار شد.
- لی در کنار کار کردن به نوشتن داستان‎های تخیلی مشغول شد.

کشتن مرغ مینا:

- داستان از زبان دختری به نام اسکات فینچ روایت می‌شود و به زندگی و چالش‌های خانواده فینچ در یک شهر کوچک جنوبی می‌پردازد.
- شخصیت آتیکوس فینچ، پدر اسکات، به عنوان نماد عدالت و اخلاق شناخته می‌شود.
- «کشتن مرغ مینا» تأثیر عمیقی بر فرهنگ و ادبیات آمریکا گذاشته و به عنوان منبعی برای بحث‌های اجتماعی و حقوق بشری مورد استفاده قرار گرفته است.
- این رمان برندهٔ جایزهٔ پولیتزر در سال 1964 شد.
- «کشتن مرغ مینا» به بیش از 40 زبان ترجمه شده و در سراسر دنیا بیش از 40 میلیون نسخه فروش رفته‌است.

- این کتاب به فیلمی سینمایی نیز اقتباس شده که در سال 1962 منتشر شد.

آثار دیگر:

- هارپر لی در سال 2015 رمانی به نام «برو و دیده‌بانی بگمار» (Go Set a Watchman) منتشر کرد که ادامهٔ داستان «کشتن مرغ مینا» محسوب می‌شود.

جوایز:

- رمان «کشتن مرغ مینا» در سال 1964 برندهٔ جایزهٔ پولیتزر شد.
- هارپرلی با نوشتن این کتاب و به خاطر تلاش‌هایش در زمینهٔ ادبی مدال آزادی ریاست‌جمهوری آمریکا را در 2007 میلادی دریافت کرد.
- در سال 2010، دانشکدهٔ حقوق دانشگاه آلاباما و ای‌بی‌ای ژورنال برای بزرگداشت نام و یاد وی، جایزهٔ ادبیات حقوقی و جنایی «هارپرلی» را راه‌اندازی کردند. این جایزه هر سال به بهترین اثر داستانی که به موضوع نقش وکلا در تغییر جامعه پرداخته، تعلق می‌گیرد.

زندگی خصوصی:

- هارپر لی به‌طور کلی زندگی خصوصی خود را از چشم رسانه‌ها دور نگه داشت؛ او باوجود دریافت جوایز بسیار، هرگز حاضر به سخنرانی و صحبت با رسانه‌ها نشد.
- او علاوه بر نوشتن، به گردآوری خاطرات روحانیون قرن نوزدهم، جرم‌شناسی و موسیقی علاقه داشت.
- در سال 1975، دوستان هارپر لی دستمزد یکسال او را به‌عنوان هدیه به او پرداختند تا لازم نباشد سرکار برود و بتواند روی نوشتن تمرکز کند.

- او به‌خاطر انتشار آثار و اقتباس از رمان‌هایش بارها به دادگاه شکایت کرد و در این زمینه چهره‌ای حاشیه‌ساز به حساب می‌آمد.

پایان زندگی:

- این رمان‌نویس نامدار آمریکایی در اواخر زندگی خود پس از سکته، بخشی از شنوایی و بینایی خود را از دست داد.
- هارپر لی در 19 فوریهٔ 2016، در سن 89 سالگی و پس از گذراندن سال‌های پایانی عمر خود در خانهٔ سالمندان، دیده از جهان فرو بست.

@Little_Women1400

هارپر لی، برندهٔ جایزهٔ پولیتزر برای کتاب «کشتن مرغ مینا»

@Little_Women1400

«نکاتی درباره‌ی فلسفه تاریخ»

فلسفه تاریخ به عنوان شاخه‌ای از فلسفه که به بررسی معنا، ساختار، و هدف تاریخ می‌پردازد، در دوره روشنگری ظهور کرد. این شاخه از فلسفه تلاش دارد تا نه تنها به پرسش‌هایی مانند «تاریخ چیست؟» و «آیا تاریخ معنایی دارد؟» پاسخ دهد، بلکه به دنبال یافتن الگوها و قواعدی در وقایع تاریخی است که بتوان بر اساس آن‌ها تحولات آینده را پیش‌بینی کرد یا فهم عمیق‌تری از گذشته به دست آورد.

مفهوم تاریخ به عنوان یک رشته فلسفی تا پیش از قرن هجدهم به طور سیستماتیک مورد بحث قرار نگرفته بود. البته متفکرانی مانند آگوستین قدیس و ابن خلدون در آثار خود به برخی مفاهیم فلسفی تاریخ پرداخته بودند، اما فلسفه تاریخ به معنای مدرن آن در دوره روشنگری و پس از آن به‌ویژه با ظهور گئورگ ویلهلم فریدریش هگل به شکوفایی رسید.

ظهور فلسفه تاریخ در دوره روشنگری
در دوره روشنگری، متفکرانی مانند ولتر و ژان ژاک روسو به تحلیل تاریخی به عنوان ابزاری برای نقد جوامع معاصر خود پرداختند. آن‌ها تلاش داشتند تا با استفاده از تاریخ به تبیین علل پیشرفت یا انحطاط تمدن‌ها و جوامع بپردازند و در این فرآیند، ایده‌هایی همچون پیشرفت، توسعه عقلانی و اجتماعی را مطرح کردند.

-ولتر در کتاب "Essay on the Customs and the Spirit of the Nations" تلاش کرد تا تاریخ تمدن‌ها را به گونه‌ای غیرمذهبی و عقلانی تحلیل کند و به نقد دیدگاه‌های مذهبی رایج بپردازد که تاریخ را به عنوان جریان‌های تعیین شده‌ای از پیش توسط خداوند می‌دیدند.

هگل یکی از مهم‌ترین و تأثیرگذارترین فیلسوفان در زمینه فلسفه تاریخ است. او تاریخ را به عنوان یک فرآیند دیالکتیکی می‌دید که از طریق تضادها و تناقض‌های درونی به سوی تحقق آزادی و عقلانیت پیش می‌رود. هگل معتقد بود که تاریخ یک حرکت منطقی و قانونمند دارد که هدف نهایی آن تحقق روح مطلق (Absolute Spirit) است. در این راستا، او به مفهوم «پایان تاریخ» اشاره کرد که به معنای تحقق کامل عقل و آزادی در جامعه بشری است.

هگل با این دیدگاه، فلسفه تاریخ را به یک نظریه کلان تاریخی تبدیل کرد که سعی دارد تا تمامی وقایع تاریخی را در چارچوبی عقلانی و نظام‌مند توضیح دهد. این دیدگاه تأثیرات عمیقی بر متفکران بعدی داشت و به توسعه ایدئولوژی‌هایی مانند مارکسیسم کمک کرد.

پس از هگل، فیلسوفان و متفکران بسیاری به تحلیل و نقد فلسفه تاریخ پرداختند. کارل مارکس به عنوان یکی از مهم‌ترین منتقدان و توسعه‌دهندگان فلسفه تاریخ هگلی، تاریخ را به عنوان یک فرآیند دیالکتیکی مبارزه طبقاتی تحلیل کرد و آن را به مبارزه‌های اقتصادی و اجتماعی تقلیل داد. مارکس تاریخ را به عنوان یک جریان مادی و اقتصادی می‌دید که به سوی تحقق یک جامعه بی‌طبقه پیش می‌رود.
آرتور شوپنهاور و فریدریش نیچه نیز به نقد فلسفه تاریخ پرداختند و به جای آن‌که تاریخ را به عنوان یک فرآیند منطقی و معنادار ببینند، به بی‌معنایی و بی‌هدفی تاریخ اشاره کردند. نیچه به ویژه با مفهوم «ابدیت بازگشت» به این ایده پرداخت که تاریخ نه یک حرکت رو به جلو، بلکه یک تکرار بی‌پایان و بی‌معناست.

در قرن بیستم و بیست و یکم، فلسفه تاریخ همچنان موضوع بحث و بررسی قرار دارد. آرنولد توین‌بی و اوسوالد اشپنگلر از جمله مورخانی بودند که به بررسی الگوهای تاریخی و سرنوشت تمدن‌ها پرداختند. با این حال، دیدگاه‌های انتقادی مانند پست‌مدرنیسم به نقد فلسفه‌های کلان تاریخی پرداختند و بر عدم امکان دستیابی به یک معنای واحد و کلی برای تاریخ تأکید کردند.

به طور کلی، فلسفه تاریخ از زمان ظهور خود در دوره روشنگری تا به امروز به عنوان یکی از مهم‌ترین شاخه‌های فلسفه باقی مانده است که به بررسی عمیق و پیچیده تاریخ بشری و معنای آن می‌پردازد.

امیلی برونته:

۳۰ ژوئیه ۱۸۱۸ در روستای تورنتون، شمال انگلستان متولد شد؛ پنجمین فرزند از شش خواهر و برادر بود.‌ پدرش "پاتریک برونته" مردی کتاب‌خوان و کشیش بود و مادرش "ماریا برانول" زنی باسواد و خانه‌دار. هنگامی‌که امیلی‌جین تنها سه‌سال داشت و هر شش فرزند زیر هشت‌سال داشتند، مادرشان را به‌علت سرطان از دست دادند. مرگِ ماریا برانول، نخستین غمِ عظیمی بود که خانواده "برونته" با آن دست‌و‌پنجه نرم می‌کردند. بعد از آن واقعه، فرزندان، نزد خاله‌شان "الیزابت برانول" به پرستاری و مراقبت فرستاده شدند.
امیلی در سال ۱۸۲۴، برای فراگیری تحصیلات رسمی، مدت کوتاهی را نزد خواهرانش (ماریا، الیزابت و شارلوت) در مدرسهٔ دختران روحانی واقع در «کوان بریچ» فرستاده شد. مدرسه در آن زمان شرایط اسف‌انگیز و ناامیدکننده‌ای داشت. کودکان از سرما، گرسنگی، بدرفتاری و محرومیت رنج می‌بردند. از طرفی، شیوع بیماری حصبه، وضعیت را وخیم‌تر و بغرنج‌تر می‌کرد. آن‌ها به‌خانه فرستاده شدند. امیلی دو خواهر بزرگش ماریا و الیزابت را به‌علت بیماری سل از دست می‌دهد و مرگ آن‌ها تراژیدی دیگری برای خانواده رقم می‌زند.
امیلی در کنار خواهران و برادرش، "برانول برونته" در خانه آموزش می‌بیند. به تمرین پیانو مشغول می‌شود و از آن‌ جایی‌که خیال‌پردازترین فرد خانواده است، با خواهرش "آن برونته" جهانی غیرواقعی را به‌‌ اسم «گوندال» می‌سازند، درباره‌‌اش خیال‌بافی می‌کنند و شعرها و داستان‌ها می‌نویسند. این داستان‌ها بیشتر به سبک گوتیک و رمانتیک بودند و تحت تأثیر شاعرانی مانند "لرد بایرون" نوشته می‌شدند.
در سال ۱۸۴۲، امیلی به‌همراه خواهرش شارلوت به بلژیک سفر می‌کنند، در بروکسل به یادگیری زبان فرانسوی، آلمانی و ادبیات می‌پردازند. پس از بازگشت تصمیم می‌گیرند تا مدرسه‌ای برای تدریس افتتاح کنند اما موفق نمی‌شوند.
امیلی‌جین مدت کوتاهی را به‌عنوان معلم در دانش‌کده حقوقِ «هیل» در «هالیفاکس» مشغول به‌ کار می‌شود و پس از مدت شش‌ماه به‌علت وضعیت بد سلامتی و استرس، کارش را ترک می‌کند.
او را دختری خجالتی، گوشه‌نشین و کم‌حرف توصیف کرده‌اند. "کلیر هارمن" زندگی‌نامه نویسِ ادبی درباره او نوشته است: احتمالاً امیلی برونته، نویسندهٔ مطرح انگلیسی از سندروم «آسپرگر»، نوعی بیماری زیستی_عصبی که موجب اختلال عملکرد اعصاب می‌شود، رنج می‌برده است.
فعالیت‌های ادبی او در سال ۱۸۴۶، آغاز می‌شود؛ زمانی‌که شارلوت دفترچه‌ای از اشعار او را کشف می‌کند و امیلی را متقاعد می‌سازد تا اشعارش را همراه با شعرهای او و خواهر دیگرشان "آن برونته" به‌‌چاپ برسانند. این مجموعه که با نام مستعار آن‌ها «اشعار کِرر، الیس و آکتون بل» در ۱۸۴۶، انتشار می‌یابد، با فروش تحقیرآمیز دو نسخه‌ای مواجه می‌شود. اگرچه این مجموعه کمکی به آن‌ها نمی‌کند اما، راه نویسندگی را بر آ‌ن‌ها هموار می‌سازد.
پس از آن هرکدام، به نوشتن رمان خود مشغول می‌شوند.
امیلی برونته، بلندی‌های بادگیر را در سال ۱۸۴۷، منتشر می‌کند. این کتاب که با عنوان «عشق هرگز نمی‌میرد» به‌فارسی نیز ترجمه و منتشر شده است، یکی از برجسته‌ترین کتاب‌های ادبیات کلاسیک بریتانیا و نخستین و آخرین کتابِ داستانی امیلی برونته است.
داستان رمان، در قرن نوزدهم و در دشت‌های یورک‌شر غربی انگلستان جریان دارد، "کاترین ارنشاو" بنابر اختلافات طبقاتی و اجتماعی، از "هیت‌کلیف" پسری کولی‌زاده، دور می‌شود و با "ادگار لینتون"، مردی ثروتمند و محترم ازدواج می‌کند. هیت‌کلیف سال‌ها بعد به بلندی‌های بادگیر، خانه کودکی‌اش باز می‌گردد تا انتقام‌اش را از خانواده‌های "ارنشاو" و "لینتون" بگیرد.
امیلی برونته در این رمان، از نظر جنسیتی پیش‌رو بوده و به زنان حقوق و قدرت بیشتری نسبت به مردان داده است.

او یک سال پس از انتشار کتابِ «بلندی‌های بادگیر» در ۱۸۴۸، به‌علت بیماری سل، در ۳۰سالگی‌اش از دنیا می‌رود. او را در گورستان خانوادگی‌شان به‌خاک می‌سپارند.

@little_women1400

رشته‌استوری دربارهٔ حقایقی از زندگیِ شارلوت برونته؛

https://www.instagram.com/stories/little_women1400/3388148650808055865?utm_source=ig_story_item_share&igsh=OW1lemtycTZ3NDk5

شارلوت برونته (Charlotte Brontë) یکی از نویسندگان برجسته و معروف انگلیسی بود که در قرن نوزدهم فعالیت داشت. او در 21 آوریل 1816 در غرب رایدینگ یورکشایر انگلستان متولد شد.
شارلوت سومین فرزند از شش فرزند بود و در خانواده‌ای نویسنده بزرگ شد. مادرش را در پنج‌سالگی از دست داد. پس از مرگ مادر و دو خواهر بزرگ‌ترش، شارلوت و خواهران و برادرش در خانه توسط پدرش آموزش دیدند.
 شارلوت نویسندگی را از سنین پایین آغاز کرد. در دوران و کودکی و نوجوانی خورهٔ کتاب بود، داستان می‌نوشت و با برادر و خواهرانش نمایش اجرا می‌کرد. علی‌الخصوص با برادرش، برنول، نمایش‌نامه و داستان می‌نوشت. آن‌ها برای سرگرمی مجله درست می‌کردند که همه چیزِ یک مجله واقعی را داشت، از مقاله، نامه و شعر گرفته تا تبلیغات و یادداشت سردبیر.
در سال 1847، او و خواهرانش امیلی و آن برونته، مجموعه شعری با عنوان «اشعار کرر، الیس، و اکتون بل» منتشر کردند. آنها از نام مستعار مردانه برای جلوگیری از تعصب علیه نویسندگان زن استفاده می‌نمودند.

شارلوت برونته به‌ویژه به‌خاطر رمان "جین ایر" (Jane Eyre) شناخته می‌شود. رمان "جین ایر" که در سال 1847 منتشر شد، به یکی از مهم‌ترین آثار ادبیات جهان تبدیل شده است. این رمان، داستان زندگی جین ایر، یک دختر یتیم است که به‌عنوان معلم در خانواده‌ای ثروتمند مشغول به کار می‌شود و عاشق صاحب خانه‌ی خود، آقای راچستر، می‌شود. رمان "جین ایر" با تأکید بر مسائل اجتماعی، جنسیت و اخلاق، به عنوان یک اثر برجستهٔ ادبی شناخته می‌شود. علاوه بر "جین ایر"، شارلوت برونته رمان‌های دیگری نیز نوشته است که از جمله آن‌ها می‌توان به "شرلی" (Shirley) و "ویلت" (Villette) اشاره کرد. او همچنین با نام مستعار "کورا بل" (Currer Bell) نوشته‌های خود را منتشر کرده است.
یکی از موضوعاتی که شارلوت برونته در آثارش بررسی کرد، وضعیت زنان در جامعهٔ ویکتوریا بود. قهرمان "جین ایر" یک زن قوی و مستقل است که هنجارهای اجتماعی آن زمان را به چالش می‌کشد و "شرلی" رمانی است که مبارزات زنان را در یک جامعهٔ صنعتی به سرعت در حال تغییر بررسی می‌کند.
سبک نوشتاری شارلوت برونته منحصر به فرد و قدرتمند بود که با توصیفات زنده، عمق روانشناختی و حس قوی از ابعاد اخلاقی و معنوی زندگی مشخص می‌شد.
شارلوت برونته علاوه بر دستاوردهای ادبی، به‌خاطر ارادهٔ قوی و احساس تعیین سرنوشتش نیز شهرت داشت. او بر خلاف مرزهای اجتماعی زمان خود فشار آورد و از حقوق و استقلال زنان دفاع کرد، که به هموار کردن راه برای نسل‌های آیندهٔ زنان نویسنده و فمینیست کمک کرد.

زندگی شارلوت بدون تراژدی نبود. او برادرش برانول را به دلیل اعتیاد به الکل از دست داد و خواهرانش امیلی و آن هر دو در یک سال بعد از ابتلا به سل درگذشتند. شارلوت در 31 مارس 1855 در سن 38 سالگی بر اثر عوارض بارداری درگذشت. علی‌رغم عمر کوتاهش، میراث قابل توجهی از خود به‌جای گذاشت. شارلوت برونته همراه با امیلی و آن برونته، از بزرگترین نویسندگان زن دوران ویکتوریا شناخته می‌شوند و آثارشان همچنان الهام‌بخش خوانندگان و نویسندگان امروزی است.

@little_women1400