مرا باد برده، شاید هم خواب. نمی‌دانم، این روزها بسیار در احساس کردن زندگی ضعیفم. انگار که به دریا افتاده باشی و حالا جایی بسیار دور از خانه چشمانت را باز کنی. همانقدر با محیطم غریبم. در اتاقم، اتاقی که به سلیقه‌ی خودم چیده بودم احساس آدمی را دارم که برای اولین بار همه چیز را می‌بیند. می‌خواهم بنویسم، در دفتری که همیشه می‌نوشتم اما نمی‌توانم. شبیه قبل نیستم و درست جمله بندی نمی‌کنم. می‌بینی؟! غرق شدن همچین احساسی دارد. افکار تا روی سرم بالا آمده‌اند و هرچقدر نفس نفس می‌زنم از این کابوس نجاتی نیست…

حال من را فقط آن فاضل معروف نوشت
بی تو هر لحظه مرا بیم فرو ریختن است

- امیرحسین اثناعشری

خنده غمگینم
پلکای سنگینم
الکل تو خونم
خونه‌ی زندونم..

انسان گمان می‌کند توانایی مواجهه با هر چیزی را دارد؛ اما گاهی از پرسیدن پرسش ساده‌ای از خودش مانند: آیا او واقعا دوستم داشت هم طفره می‌رود.

پدر خیال می‌کرد آدم وقتی در حجرهٔ خودش تنها باشد، تنهاست. نمی‌دانست که تنهایی را فقط در شلوغی می‌توان حس کرد.
- سمفونی مردگان | عباس معروفی

بس که دلتنگم اگر گریه کنم می‌گویند
قطره‌ای قصد نشان دادن دریا دارد

- فاضل نظری

وطن را از تمام فرزندانش سلب کردید، قصد دارید فرزندان را از یک‌دیگر نیز سلب کنید، زمین وطن را با خون جوانانش پر کردید، هرکس برای وطن دهان گشود چه برای تحرک و تعرض آن را خاموش ساختید، چشم پدران و مادران سرزمین را پرخون کردید آتش به جگرشان کشیدید، هر کجا که آبادانی بود نقش و طرحی از تمدن چندین هزارساله ایرانیان بود ویرانه ساختید، من که نمی‌دانم چه کسانی وطن را به شما فروختند اما خوب می‌دانم چه کسانی تاوان آن را دادند برای من به وضوح روشن است روزی مورخان درباره شما ظالمان خوب می‌نویسند؛ درباره تمام شماهایی که نطفه‌های‌تان هزارپدر است. همین شمایی که برای جوانی علی‌اکبر و بی‌پدری رقیه و سر بریده حسین گریه می‌کنید و خود را به خاک و خون می‌کشید، با طینت کثافتتان کاری می‌کنید که کیان را میان یخ در خانه نگه‌دارند که جسد بچه‌شان گم و گور نشود. وطن من غرق خون زنده ها و مرده‌هایش است.

انسان کمی دیر تر از چیزی که باید به تنهایی خودش پی‌ می‌برد، دیر می‌فهمد گاهی مواقع همین نمردن و تداوم نفس اوج توانایی اوست و باید به آن قناعت کند. سر آخر هیچکس از شما نمی‌پرسد در طول شبانه روز چند بار در خود می‌میرید اصلا چه چیزی شما را انقدر غم زده و شکننده‌ کرده است که به این حد از ناامیدی و رنج رسیدید؛ هیچکس از شما سوال نخواهد کرد فلان شبی که بغض راه گلویت را برای نفس کشیدن بسته بود چگونه به صبح رسید؟ شاید انسان برای درک عمیق این مسئله به واپسین لحظات عمرش نیاز دارد؛ جایی که او مقابل خودش بایستد.

به فهرست کافه‌هایی که هنوز با یک‌دیگر نرفته‌ایم فکر می‌کنم، به تمام آن اشک‌هایی که هنوز بر شانه‌‌ات نریختم، به غذاهایی که فرصت امتحان کردنشان پیش نیامده، به کشورهایی باید به آن ها سفر کنیم، به کتاب‌هایی که باید بخوانیم و ساعت ها درباره آنها با یک‌دیگر صحبت کنیم، به بدهی‌هایت فکر می‌کنم آغوش های زیادی از تو طلب دارم، به باران‌هایی که زیرشان خیس نشده‌ایم طوری که از سرما به خود بلرزیم. من به هرچیز که فکر می‌کنم تو را هم آن‌جا میابم در یک قدمی هرچیز...البته یک قدم مقیاس بزرگی برای نزدیکی تو به تمام افکار و مسائل روز من است در حقیقت به قدر یک اپسیلون نیز فاصله‌ی‌ تان نیست؛ خلاصه کاسه‌ی مغزم لبریز از تو و پیاله قلبم سرشار از عشقت.

می‌ترسم عاشقت شوم، بعد از دستت بدهم و دَرد بکشم
از طرفی هم می‌ترسم عاشقت نشوم
و فرصت عشق را از دست بدهم و پشیمان شوم
بگو چطور بدونِ درد عاشقت شوم
و بدونِ پشیمانی عاشقت نشوم؟

- نزار قبانی