✅عمر سوخته ما و فساد مملکت داران

🖋️ #حامد_رشنوزاده

📍کودکی را که مرور می کنم, پسرهای کلاس هفتم هشتم فامیل, که از آبادی می آمدند و در خانه ی ما درس می خواندند, در چشم من, آدم بزرگ هایی بودند که سبیلی به هم زده بودند و بعضیشان, چانه ای به ریش آلوده بودند و سرشان به چار قد در میرسید.
همان موقع من خیال می کردم خیلی خیلی خیلی طول می کشد که به سن آنها برسم.
آن زمان سرمای مدرسه رفتن, استخوان سوز بود و چکمه و کفش های فقیر آدم ها, سوراخدار و سرد.
خانه ها اما, پر بود از گرمای چراغ و بخاری های همدان کار!
لبریز بود از مهربانی و گفتگو!
همه ی آدمها, زیر سقف که می آمدند, پر بودند از شور و گفتگو و تمرکز.
همه سردی ها را پشت در می گذاشتند و گرمای وجودشان را بی هیچ خساستی به همدیگر می بخشیدند, وقتی جمع می شدند , تمام حواسشان را به هم میدادند.
سالها مثل ثانیه ها گذشت. به خودم آمدم دیدم سنم هف هشت سالی از روزی که پدرم برای هفتمین بار, پدر شده بود , گذشته است, بی آنکه خانواده ی جدیدی برای خودم اندوخته باشم.
هر چه بزرگتر شدم, دردها بیشتر شدند, شاید هم، دردها از اول بودند و فقط از یک سنی به بعد, آدمها آنها را می فهمند و ذره ذره از آنها ذوب می شوند تا روزی برسد که بی صدا تمام شوند.
همه ی آن سالها که یک نفر در دل تاریخ اسمش را گذاشته است: عمر!
برای همه به سرعت یک ثانیه می گذرد.
دقیق که میشوی پیش از دبستان و روزهای مدرسه و دانشگاه و سربازی و ازدواج و بچه دار شدنها، قدر باز و بسته شدن پلکی، زمان برده تا تو هم قاطی میانسال ها و کهنسال ها بشوی,
جوانی نکرده و سوخته!!!
اصلا درست است که برای نسل دهه شصتی ها و پنجاهی ها و قبلی ها, فرش قرمزی پهن نکرده بودند که فرزندان ناخواسته برای رنج و بی سرانجامی و درد کشیدن، سری به این دنیای گذران بزنند و بروند,
اما, خدایی که حساب میکنی, این نسل ها شایسته ی این همه بدبیاری و گسست و شکست و سر درگمی و بد فرجامی نبودند.
حالا یک نفر از بچه های بالا که اتفاقا او هم روزی پیر یا جوان مثل ما پایین می آید، به نام پالیزدار بیاید و بگوید ما تحقیق و تفحص کرده ایم که فلان آیت الله ها و فلان آقا زاده ها همه دزد از آب درآمده اند و مملکت توی فساد سیستماتیک یا فراتر از آن دست و پا می زند!!!
و هی راه حل بدهد که اگر چنان شود چنین میشود و چنین اگر بشود چنان خواهد شد!!!
چه می شود؟
جوانی تباه شده ی ما بر می گردد؟ یا آدم هایی که اشتباهی کشته شده اند, زنده میشوند؟
همیشه بازی دزد و قاضی مثل روز برای مردمی که سفره هایشان تاریک است, روشن بود, ندیدنش برای شما بود و گوش های کر پر کُرک چروکیده تان, صدایمان را نمی شنیدند.
آنچنان که عمرمان, بی هدف و مبهم, در سراشیب ترین سقوط تاریک دوران،
هرگز به منزل هیچ آرزو و سرانجامی نرسید.
تا تاریخ- نه به شما ابر بدهکارانِ پس نده!-
بلکه به تک تک ما سوختگان بیراه بیداد, یک عمر با آرامش و «یک میهن آرام, که برای زیستن در آن مجبور نباشیم که به “هم فروشی” و دردهای میهن فکر کنیم» بدهکار باشد.
نه زیر آسمان وطنی که در آن حتا مرگ را به مساوات قسمت نمی کنند.

به امرداد بیپوندید:
https://t.me/amordad_hamed_rashnozade

هفتم آبان ماه
پاسداشت کورش بزرگ
پدر ایران زمین
گرامی باد

https://t.me/amordad_hamed_rashnozade