به من نگر به دو رخسار زعفرانی من
به گونه گونه علامات آن جهانی من

به جان پیر قدیمی که در نهاد من است
که باد خاک قدم‌هاش این جوانی من

تو چشم تیز کن آخر به چشم من بنگر
مدزد این دل خود را ز دلستانی من

بر این لبم چو از آن بخت بوسه‌ای برسید
شکر کساد شد از قند خوش زبانی من

به گوش‌ها برسد حرف‌های ظاهر من
به هیچ کس نرسد نعره‌های جانی من

بس آتشی که فروزد از این نفس به جهان
بسی بقا که بجوشد ز حرف فانی من

ز شمس مفخر تبریز تا چه دیدستم
که بی‌قرار شدستند این معانی من

🆔 @panjerhi

تو را در پوستین من می‌شناسم
درمان رنجش از منظر مولانا
✍ مهرداد رحمانی

مولانا می‌گوید علت رنجش از دیگری، نوع نگاه و زاویه دید ماست.

کافی است از نگاه خود غبار‌ها را بشوییم و روی خود را رو به آفتاب بگردانیم.

در ابیات زیر مولانا رازی را با ما در میان نهاده که مرهم است و درمان.

او می‌گوید اگر پوستین‌ِ ظاهر آدمیان نبود، درمی‌یافتیم که همه‌ی ما از یک جان هستیم.

و آنگاه می‌دانستیم که اگر به کسی رنجی برسانیم گویی به خود کرده‌ایم؛ و اگر دیگری  به ما رنجی برساند، پیش از آن به خود کرده‌است.

همه‌ی داستان از این قرار است که ذهن که جهان را از دالان حواسِ دنیوی می‌آزماید، تنها فاصله می‌بیند و اختلاف و دوئیّت.

کافی‌ست اما، به تعبیر مولانا، پوستین‌ها را بدرّیم و به قلمرو دل کوچ کنیم که ملجأ حواس معنوی است.

پوستین‌ها که دریده شد؛ درِ دل که باز شد، آنگاه یکدیگر را باز خواهیم شناخت، فاصله از میان بر می‌خیزد، دوئیّت می‌گریزد؛ و نسیم آشنایی و وحدت میان ما وزیدن خواهد گرفت.

نرنجم زآنچه مَردُم می‌بِرنجند
که پیشم جمله جان‌ها هست یکتا
اگرچه پوستینی باژگونه
بپوشیدست این اجسامْ بر ما
تو را در پوستینْ من می‌شناسم
همان جانِ منی در پوستْ جانا
بدرّم پوست را تو هم بدرّان
چرا سازیم با خود جنگ و هیجا؟
(غزلیات شمس،  غزل ۱۱۱)

✨جستجوی جان و ندای بی‌چون

شرحِ غزلِ «در عشق زنده باید، کز مرده هیچ ناید»

✨❣️✨❣️✨

@hozoormolana

‍ ??غزل مولانای جان ۱۸۹۱
?افشاری:امیرمحمد منجزی
دکلمه و شرح:علیرضا انتشاری
??با سپاس فراوان از:
استاد دکتر احمد دلاوری و
دوست عزیزم:رسول برخی
??️??️??️
برای درک بهتر این غزل شریف:
از بیت ۱ تا ۷ گویا تذکرات، انذارها و بشارتهای خداوندِ سبحان و عاشق است.پایان غزل و دوبیت آخر( ۸و ۹) گویا لبیک و جوابِ معشوق(انسان محبوبِ خداوند و مولانای جان) است. غزلیات مولانا معمولا مونولوگ نیست بلکه سخن گفتن دو سویه و دیالوگی دو طرفه و عشقی متقابل است.?
(متن،شرح و دکلمه قابل نقد است.)
با سپاس.علیرضا پور اسحق
??️ ?آدینه ۱۴۰۳/۸/۲۵
??????
۱ما دست تو را خواجه بخواهیم کشیدن

وز نیک و بدت پاک بخواهیم بریدن

۲هر چند شب غفلت و مستیت دراز است

ما بر همه چون صبح بخواهیم دمیدن

۳در پرده ناموس و دغل چند گریزی

نزدیک رسیده‌ست تو را پرده دریدن

۴هر میوه که در باغ جهان بود همه پخت

ای غوره چون سنگ نخواهی تو پزیدن

۵رحم آر بر این جان که طپان است در این دام

نشنود مگر گوش تو آواز طپیدن

۶چشمی است تو را در دل و آن چشم به درد است

پس چیست غم تو به جز آن چشم خلیدن

۷چون می خلد آن چشم بجو دارو و درمان

تا بازرهی از خلش و آب دویدن

۸داروی دل و دیده نبوده‌ست و نباشد

ای یوسف خوبان به جز از روی تو دیدن

۹هین مخلص این را تو بفرما به تمامی

که گفت تو و قول تو مزد است شنیدن