من از هیچی خبر ندارم چون واتپدم بالا نمیاد..یعنی د روف به طور کل متوقف شده و دیگه نمیاد یا ممکنه یه زمانی بقیش هم‌ بیاد؟

من از هیچی خبر ندارم چون واتپدم بالا نمیاد..یعنی د روف به طور کل متوقف شده و دیگه نمیاد یا ممکنه یه زمانی بقیش هم‌ بیاد؟

ستایش تو زندگی رو خیلی برام قشنگ تر کردی، ازت ممنونم🩶🩶

شاید با عقل جور درنیاد، ولی من حتی به کسایی که ازشون بدم میاد هم بخاطر اینکه با هیولایی مثل مغز من زندگی نمی‌کنن حسودی می‌کنم.

کنکوریای عزیز از طرف خودم براتون بهترین و امن‌ترین نتیجه رو می‌خوام.
خیلی به خودتون سخت نگیرید و فراموش نکنید این ته قصه نیست و زندگی همونطور که قبل کنکور ادامه داشته بعدشم با اتفاقات بزرگ تر ادامه داره. درصد و رتبه چیزی رو درباره ارزشمندی شما تغییر نمیده و برچسبی روی توانایی‌هاتون نمی‌چسبونه. سخت تلاش کردید و از خوشی‌هاتون زدید و حالا چیزی به تهش نمونده. خیلی مراقب خودتون باشید و آب و غذای کافی بخورید. حتما به موقع بخوابید و سعی کنید درگیر استرس و فکر اضافی نشید. تمام انرژی و تمرکزتون رو روی بهترین بازدهی خودتون بذارید.
امیدوارم حسابی بترکونید و محکم برید بغل تابستون?

-?-

-?-

مکان امن: اون آدمی که می‌تونی بعد تموم استرس‌ها و خستگی‌‌هایی که پشت سر گذاشتی، بشینی باهاش چایی بخوری و روزتو براش تعریف کنی.

وقتی قلبت با قلباشون یه مسیرو طی نمی‌کنه، خیلی زود می‌فهمی که مشکل تویی؛ رنگ توئه که با هارمونی رنگای این تابلو ناهمخونه؛ بدن توئه که با ریتم رقص هماهنگ نمیشه و این تویی که باید خودت رو حذف کنی.
حس می‌کنی بیگانه‌ای؛ طرد شدی؛ وقتی همه یک چیز رو می‌خوان و تو نه، پس احتمالا یه چیزی درباره‌‌ تو غلطه.
غمگینه، پذیرش این تفاوت مثل تجربه ناتموم
فرو رفتن خرده شیشه‌ها توی قلبته!
دوست داری مثل قبل بخشی ازشون باشی اما جایی درونت هشدار میده که این‌ بار، این معامله،
به قیمت زنده به گور کردن بخش بزرگی از خودت تموم میشه...
گمشده، خودت رو گمشده صدا میزنی، غافل از اینکه درست توی همون لحظه رنجور که ازشون رها شدی، بدون اینکه ازش آگاه باشی، قدم توی مسیر پیدا کردن خودت گذاشتی.