ژولیت: شاید دوباره همه‌چیز سبز بشه.
مارگریت: وقتی ممکن میشه که ایشون بپذیرند که برند.
شاه: مابریم، ما بریم. ما بریم اون‌ها می‌خندند، می‌لمبانند، سر قبر ما می‌رقصند. انگار هیچ‌قت نبوده‌ایم.

شاه میمیرد
اوزن یونسکو

همسایه‌ی پایینی‌مون یه بابای بسیار برون‌گرا و خوش‌ذوقه که هروقت در خونه رو باز می‌کنه تا ماشینش رو ببره توو، کلی برای دخترش بلندبلند شعر می‌خونه و خطابش میکنه:«سلام دخترم! سلام مادرم! مادر عزیزم! مادر خوبم!» و ما هم عادت کردیم و لبخند میزنیم هرشب‌.
انگار برای چندلحظه همه‌مون غافل میشیم و فقط به عشقی که با کلماتش به دخترش میده فکر‌ می‌کنیم‌.
حالا امشب دیدم آروم اومد تو و مامانم گفت:« خانمش بهش گفته دیگه سر و صدا نکنه؛ چون بابام عمل کرده، داره استراحت میکنه و باید مراعاتش رو کنیم.»
بابام که ماجرا رو فهمید، به مامان گفت:«این غذا رو براشون ببر و به خانمش بگو که بهش بگه دوباره بخونه و سروصدا کنه. ما به این خاموشی و آرومی این ساعات عادت نداریم؛ دلمون برای صداش تنگ میشه.»

ولی راستش رنج باشکوه نیست و نباید مقدس شمرده بشه.
درسته که عبور از رنج گاهی آگاه‌ترمون می‌کنه ولی یه وقتایی به همون اندازه یا بیشتر می‌تونه زندگی رو فلج کنه و روزمرگی رو به زوال بکشونه.
رنج ناخوشاینده، سیاهه و دست و پاگیر.

این‌که چیزی که انتخابت نبوده و نمیذارن باشه رو به سختی ببری توی مسیری که تا حدی نزدیک به آرمان‌هات باشه، جسورانه‌ست.
اگر درکش نمی‌کنی، قابل درکه.
اینقدر خشم و نفرت و درد رو زیستیم که گاهی میگیم گور بابای این جسارت و ابعاد مثبت.
ولی خب آدم باید یه جاهایی باور کنه چیزی که داره همینه؛ همین چیزی که اینقدر توی سیاهی این سرزمین غرق شده که تبدیل شده به یه روزمره‌ی کدر که به چشم خودمون هم نمیاد.

ما یک شانس برای زندگی داشتیم و به زن بودن در خاورمیانه تبدیل شد.
سعادتمندانه نبود اما جسورانه بود.

این روزها سراسر اشک و بغضم.
مثل روزهای قبل و قبل‌تر.
توی کوچه‌ پس کوچه‌ها، توی تاکسی، توی اتاق‌ تراپیست، گوشه‌ی خیابون، توی دستشویی محل کار، توی حمام، زیر دست ناخن‌کار، پشت تلفن، تو بغل بابا، در حضور عابرا.
این روزها غم داره از آسمون و زمین می‌باره و قلبم سوخته؛ برای این سرزمینی که نشد باغ سبز من و آدم‌ها باشه؛ برای بابا که هربار نگاهش میکنم داره کوچیکتر میشه و‌ نمیدونم این آخرین دفعه‌ست که می‌بینمش یا نه؛ برای خونه که سعی میکنیم خونه نگهش داریم ولی زندونه و برای خودم که ناحسابی‌ها حسابی دارن برام جولان میدن و دستم به جایی بند نیست.
دست میندازم تو دستای بابا، تو دستای مامان، توی دستای اون و سعی می‌کنم به یه چیزی بند باشم ولی همه معلقیم. همه مثل ابرای بارونی و شناور اینور و اونور میشیم و هیچ‌جا، جامون نیست.
و به این فکر میکنم پس کی قراره پاییز فصل قشنگ منم بشه؟ آی عشق! چرا چهره‌ی آبیت پیدا نیست؟ من سرمو کدوم‌ور بچرخونم تا ببینم شادی رو؟
تو میچرخی و گاهی پیداش میکنی ولی من هی میدوم و نیست که نیست!
نه زندگی، نه عشق، نه شادی.
ابر و آلودگی و غم و نشدن و از دست دادنه همه‌ش.
پس من چی؟ کی نوبت من میشه؟
من که تو صف از کسی جلو نزدم و ایستادم تا به موقع حقمو بگیرم! کو پس؟
چرا انگار سهم منو از زندگی کنار نذاشتن؟
این رنج مال من نبود و نیست؛ به زور انداختنش رو دوشم. این رنج مال اون آدم بدای قصه‌ست که تجلی پلیدی و کدری‌ن.
یه روزی یه نفس عمیق میکشم و ابر غم رو از توی سینه‌م میفرستم توو آسمون اونایی که دشمن زندگی‌ن.
فعلا باید چتر باشم برای آدمای معلق زندگیم مقابل این بارون غم.
فعلا باید دنبال بهار و هفت‌تا گل سرخ بگردم.

داشتم فکر می‌کردم به زندگی‌مو کشورمو اتفاقایی که روزانه باهاشون درگیریم و اینکه چطور دارم خودمو حفظ میکنم و سعی میکنم انسان باشم و یه لحظه از ته قلبم به خودم افتخار کردم بابت چیزی که هستم.
تلاش برای بهتر زندگی کردن، آدم بودن، رو به جلو رفتن و پوسیده نشدن تو این باتلاق شوخی نیست و دمم گرم که هرجور هست دارم از پسش برمیام.

عزیزم! عزیزم! عزیزم!
صبور باش و قضاوت زودهنگام نکن.
صبور باش و بشنو و بعد تصمیم بگیر.

راستش صدای این عزاداری‌ها و‌ مراسمات مذهبی نه تنها برام عادی نمیشه و نمیتونم بهشون بی‌توجه باشم، بلکه هرسال بیشتر از قبل آزارم میدن و نفرتی که از این صداها و‌ اجتماعات دارم اونقدر زیاده که باعث میشه دچار اضطراب و تپش قلب بشم.

تو شفاگر خودت بودی. خودت زخماتو لیسیدی. دست کسی جز خودت رو شونه‌ت نبود. چی از این سخت‌تر؟ چی ازین باشکوه‌تر؟