ما می‌شینیم یه گوشه و مشغولِ غر زدن می‌شیم تا از قافله عقب نیفتیم؛ اما یادمون می‌ره در شرایطی‌که یک کشور بغل گوشِ ما تحت سلطهٔ تروریست‌های آنکارد‌کردهٔ کت‌شلوارپوش قرار گرفته و تروریست‌ها با حمایتِ غربی‌ها و صهیونیست‌ها در منطقه به آزادی عمل رسیدن؛ تامینِ امنیتِ مراسم‌هایی مثل سالگردِ شهادت حاج‌قاسم و لیلهٔ‌الرغائب و این قبیل مراسم‌ها، چه زحمت و تلاش شبانه‌روزی‌ای رو پشتِ سر گذاشته. منتظریم اتفاقِ تلخی بیفته تا صفر تا صدِ زحمات عاملان امنیت رو زیرسوال ببریم؛ درحالی‌که حواس‌مون به این زحمت‌ها و تلاش‌ها که در این سکوتِ خبری- و در این شرایطِ منطقه- اتفاق میفته؛ نیست!
خدا به عاملانِ تامینِ امنیت که گمنا‌م‌ و نامدارند؛ سلامتی، قوّت، ایمانِ روزافزون و توانِ بیشتر و بیشتر بده.

کسی که «شُکرگزاری» نصیبش شد؛ باید بهش گفت تولدت مبارک! چون اون‌موقع‌ست که به مقامِ انسانی می‌رسه.
به تعبیر و فرمایشِ امام‌هادی(ع)؛ اون شُکرِ‌نعمتی که به‌جا میاری، تورو به سعادت نزدیک‌تر می‌کنه تا خودِ اون نعمت! نعمت کالای دنیاست؛ اما شُکرگزاری هم خاصیتِ دنیایی داره و هم اخروی!

پس بیا یه دفتر برداریم؛ بنامِ دفتر شکرگزاری!
•استاد شجاعی| پیشنهادِ خوب!

-در لیلة‌الرغائب این «لیلا»یِ توعه که بهت قیمت می‌ده.

-استاد شجاعی می‌گن لیلة‌الرغائب به معنیِ شب آرزوها نیست که شما بشینی لیستی از آرزوهایِ دنیویِ خودت رو بنویسی؛ گرچه اینم خوبه. ما جز خدا کسی رو نداریم که بتونه ارزوهای ما رو برآورده کنه؛ اما امشب باید انسان به کمالی برسه که بتونه آرزوها و رغبت‌هایِ خودش رو تنظیم کنه؛ اون کمالی که رغبت‌هایِ انسان رو به اوج می‌رسونه لیلایِ آدمه. اوجِ خواستن‌هاست. آدم رو صاحب‌نیت می‌کنه. لیلا یعنی اونی‌که صبح تا شب برایِ رضایتش زندگی می‌کنی؛ چشمت به گنبد حرم میفته یادش می‌کنی؛ تو با لیلایِ خودت محشور می‌شی. اگه می‌بینی یکی با یه شکستِ عاطفی و مادی از راهی که توش قرار گرفته پا پس می‌کشه؛ یعنی اون آدم «لیلا» نداشته. لیلایِ اون شخص خودش بوده که به محضِ این‌که در خطر افتاد؛ خسته شد. چنان خشکسالی شدن اندر دمشق؛ که یاران فراموش کردند عشق…
رزمنده‌هایِ دفاع مقدس رو می‌بینید؟ ما‌ه‌ها از خونه و زندگی و آسایش و آرامشِ خودشون دور بودن اما از مسیرِ حق کوتاه نیومدن ‌و خسته نشدن؛ مجاهدینِ حزب‌الله رو می‌‌بینید که با چشم‌ها و دست‌هایِ از دست‌داده هم دست از ارمانِ خودشون برنمی‌دارن؟ چون «لیلا» داشتن، چون «لیلا» دارن. چون صاحبِ نیت بودن و رغبت‌هایِ خودشون رو جوری تنظیم می‌کردن که با وجودِ تمام سختی‌ها و مشکلات و بمباران‌ها و شاهدِ شهادت رفقا بودن؛ اون رغبت اون‌ها رو سرِ پا نگه داشت. مهمه که امشب آدم بگرده لیلایِ خودش رو پیدا کنه؛ لیلایِ من کیه که بخاطرش با وجودِ وضعیت‌هایِ نابسامانی که توش قرار دارم؛ از مسیرِ درست کوتاه نیام…؟
رغبت و لیلا داشتن یعنی همونی‌که باعث می‌شه در دستهٔ «أَلَآ إِنَّ أَوۡلِيَآءَ ٱللَّهِ لَاخَوۡفٌ عَلَيۡهِمۡ وَلَاهُمۡ يَحۡزَنُون» جا بگیری…

ای صاحبِ تمامــیِ رغبت‌ها! رغبت‌هایِ ما رو از جنسِ رغبت‌هایِ منتظرانی با ارادهٔ آهنین و زمینه‌سازانِ ظهورِ اون لیلایی قرار بده؛ که جهانی رو چشم‌انتظارِ او قرار دادی؛
«اللَّهُمَّ اجْعَلْنِی مِنْ أَنْصَارِهِ وَ أَعْوَانِهِ وَ الذَّابِّینَ عَنْهُ وَ الْمُسَارِعِینَ إِلَیْهِ فِی قَضَاءِ حَوَائِجِهِ وَ الْمُمْتَثِلِینَ لِأَوَامِرِهِ‏ و الْمُحَامِینَ عَنْهُ وَ السَّابِقِیـــن إِلَى إِرَادَتِهِ وَ الْمُسْتَشْهَدِینَ بَیْنَ یَدَیْهِ…»