گفتم «خدا خطاب به پیامبرِ نازنین‌مون می‌گه اگر تو نبودی، افلاک را خلق نمی‌کردم و اگر علی نبود تو را خلق نمی‌کردم و اگر فاطمه نبود، شما دو نفر را خلق نمی‌کردم.» یکی از جمع به حالتِ غِیظ و ناراحتی گفت «پس ما مترسکِ خلقت بودیم؟!» حاجی‌دایی‌م تو جمع بود. منتظر…

اونجا‌که حاج‌مهدی‌رسولی می‌خونه:
«شــرح و شأنِ ذی‌القُربیٰ زهراست؛
نـور و تطــهیر و طــوبیٰ زهـراست..
از حدیثِ کســاء فهمیدم
محــورِ آلِ‌عبا زهراست..»همون‌جا که وقتی خداوند فرمود «اى فرشتگانِ من و اى ساكنانِ آسمانهایم! به‌راستی كه من نیافریدم آسمانِ بنا‌شده و نه زمینِ گســترده و نه ماهِ تابان و نه مهرِ درخشان و نه فلکِ چرخان و نه دریایِ روان و نه کشتیِ در جریان را! مگر بخاطرِ دوستی این پنج تن، اینان‌كه در زیر کَساء هستند..» حضرت‌جبرئیل پرسید اين پنج‌نفرى كه اين‌همه فضائل دارن و آسمان‌ها و زمين و همهٔ موجودات به بركت وجودِ این بزرگواران خلق شده، چه كسانى هستن؟ و خداوند پاسخ داد: «هُمْ فاطِمَةُ وَاَبُوها وَبَعلُها وَبَنُوها»
«آنها فاطمه،پدر،همسر و فرزندانِ اویند..»

قربونِ اون خدایی که شمارو آفرید…
بابتِ این مسلمانی، شُکر.♥️

مترس از شبِ یلدا،
بهار آمدنی‌ست،
به‌ خاکِ‌ کوچـهٔ‌ دیـدار، آب‌ می‌پاشند،
بخـوان‌ ترانه، بزن‌ تار، یار آمدنی‌‌ست!
صــدایِ‌ شیههٔ‌ رخشـش‌ ز دور می‌آید،
خبر دهید به‌ یاران؛ سوار آمدنی‌‌ست..
بس است هرچه پلنگان به ماه خیره شدند،
یگانه فاتحِ این کوهسار،
آمدنی‌ست…

- امیری اسفندقه-
العَجَل،العَجَـــل..

استاد صفایی‌حائری یه بیانِ خیلی عجیب داره که این‌روزها خیلی حسش می‌کنم:

«وقتی‌كه دنيا برايت تنگ شده باشد، وقتی آسمان آنقدر كوتاه شود كه نتوانى سرت را بلند كنی و مجبور باشی سرت را روىِ زانوانت بگذاری و گريه کنی؛
اگر اين آسمانِ پايين و اين دنياى‌تنگ را احساس كردى، آن موقع به امامت، به ولايت، به رسالت، به دين، به وحى، به غيب محتاج می‌شوی..»

و همهٔ ما گاهی این تنگیِ دنیـا و کوتاهیِ آسمان و سر رویِ زانو گذاشتن‌ها و گره‌ها رو با تمامِ وجود حس می‌کنیم؛ و تازه اون لحظه‌ست که می‌فهمیم تو این غوغایِ روزمرگی‌ها و دویدن‌های بی‌وقفـه و باعجله؛ معنایِ نیاز به توکّل و توسّل یعنی چی!

• ممنــون می‌شم این‌روزها برام، و برایِ باز شدنِ بعضی از این گره‌ها دعا کنید.🌱

شهید مطهری در کتابِ قیام و انقلابِ مهدی(عج) نکتهٔ خیلی دقیقی بیان می‌کنه که احتمالاً با احوالِ خیلی از ما منطبق باید باشه:

«انتظارِ فرج و آرزو و امید و دل‌بستن به آینده دو‌گونه است:
•انتظاری که سازنده و نگهدارنده است، تعهّدآور است، نیروآفرین و تحرّک‌بخش است؛ به‌گونه‌ای که می‌تواند نوعی عبادت و حق‌پرستی شمرده شود.
•انتظاری‌که گناه است، ویرانگر است، اسارت‌بخش است، فلج‌کننده است و نوعی “اباحی‌گری” باید محسوب شود.
این دو نوع انتظارِ فرج؛ معلولِ دو نوع برداشت از ظهورِ عظیمِ مهدیِ موعود(عج) است و این دو نوع برداشت به نوبهٔ خود؛ از دو نوع بینش دربارهٔ تحولات در انقلاب‌هایِ تاریخی ناشی می‌شود.»

———————
چقدر دقیق!
درواقع شما با دیدگاهِ اول درصددِ زمینه‌ســازیِ ظهـور و انجام‌وظیفه در راستایِ ایجادِ حکومتِ مهدوی برمیای؛ به همین دلیل انگیزهٔ جهاد در هر زمینه‌ای داری. نه‌تنها به زمینه‌سازی باور داری؛ بلکه به وظیفهٔ انسانی و مسلمانیِ “خودت” هم مسلط و عامِلی! از «به‌ظاهر شکست‌ها» ناامید نمی‌شی چون به یک غایتِ قطعی ایمان داری. به جلو پیش می‌ری!
ولی با دیدگاهِ دوم فکر می‌کنی ماهیتِ ظهور یک ماهیتِ انفجاریه. که صرفاً از اشاعهٔ گناه و فساد و ظلم و ستم و در نهایت؛ خفه‌شدنِ دنیا از ظلم‌ ناشی می‌شه. پس؟ مقابلِ هرشخص و جریانی که بخواد در برابرِ ظلم و گناه بایسته؛ قد علَم می‌کنی و به تقابل می‌پردازی. چون معتقدی دنیایِ پر از ظلم و ستم کمکِ بیشتری به ظهور می‌کنه. با هر تحرک، اصلاح و جهادی مخالفت می‌کنی! شاید به ظاهر خودت رو “منتظر” بدونی اما در باطن؛ نه تنها با اون گناه و ظلم، بلکه با ظالم هم موافقت می‌کنی. چون هردو رو عاملِ ظهور می‌دونی. در نتیجه با همچین تفکّری؛ دچار یأس، ناامیدی و گوشه‌نشینی می‌شی. این تفکّرِ عافیت‌طلبانه؛ چه بسیاره این روزها بینِ خودِ ما.

قبل از هرچیزی؛ این‌روزها باید تکلیفِ خودمون رو با خودمون روشن کنیم…

مهم نیست این سیاسیونِ فراواقع‌گرای محـبوس در فانتزی‌هایِ خودساخته‌؛ چقدر پیگیرِ اثباتِ این «توهّمات‌»اند که با دنیا دعوا ندارند و دنبالِ تنش نیستند و «غرب اگر اقداماتِ سازنده کند، آمادهٔ مذاکره‌ایم!» مهم این است که دنیایِ مدنظرِ آن‌ها با همه دعوا دارد؛ با…

وضعیت جـوری‌ست که اگر بپرسـیم چرا با وجودِ تاکیدِ رهبری مبنی بر این‌که «با خداوند خودتان عهد کنید اگر انتخاب شدید کارگزاران خود را از کسانی قرار ندهید که ذره‌ای با انقلاب زاویه دارند» باز هم افرادِ زاویه‌دار و بعضی چهره‌هایی با مواضعِ رادیکال را که صرفاً با خودتان هم‌فکری دارند به سمَت‌های مختلف منصوب می‌کنید؛ باید قبلش طوماری از نیّتِ خیر خود بنویسیم تا از آن گوشه و کنار‌ها چپی و راستی محکوممان نکنند به تندروی و دشمنی با وفاق…