مفهوم سریع سپری‌شدن زمان!

همه‌ی ما از کودکی شنیده‌ایم که پیامبرمان (ﷺ) فرموده‌اند که یکی از نشانه‌های نزدیک شدن قیامت، سپری‌شدن سریع زمان است؛ به گونه‌ای که سال به اندازۀ ماه و ماه به اندازۀ روز می‌شود.

البته برای همه‌ی ما سؤال بود که این امر چگونه امکان دارد؟ یکی از تفاسیر برای این احادیث از نظر واقعیت در آن زمان، ازبین‌رفتن برکت زمان بود. زمان گذشت و ما با سرعتی شگفت‌انگیزی وارد یک زندگی تکنولوژیک شدیم که آن هم تفسیر دیگری از این احادیث بود، زیرا آن‌چه در این عصر تکنولوژی در زمان کوتاهی انجام می‌شود، در عصور گذشته زمان بسیار بیشتری می‌برد. اما در واقع، مفهوم سریع سپری‌شدن زمان بسیار گسترده‌تر از این است و روز به روز چیزهای بیشتری را در بر می‌گیرد.

یکی از این نمونه‌های منحصربه‌فردی که در ذیل این مفهوم قرار می‌گیرد، رشد و پیشرفت انسان است که اگر به داده‌های در این زمینه دقت کنیم، می‌بینیم که رشد اجتماعی انسان از آغاز پیدایش تا قرن 16 و 17 میلادی «که بسیار کند است» سطح آن بسیار بالا رفته است، اما ناگهان انسان با جهشی که «در شرایط عادی» صدها هزار سال تخمین‌زده می‌شود توانست آن را فقط در عرض 2-3 قرن سپری کند! این قطعاً بارزترین جنبۀ تسریع زمان است که در عین حال بسیار شگفت‌انگیز است، به طوری‌که این رویداد در طول تاریخ بشریت بی‌سابقه است.

به تصویر نگاه کنید!

- آودیر مرگی
- ایان مرسی

آستانە_Astana
ʲᵒᶦⁿ↷
https://t.me/ToTheLight88

#دین_و_سعادت_در_زندگی نوعی دیگر از راههای خوشبختی
ابن قیم رحمه الله همانطور که شکر بر نعمت را نوعی خوشبختی می داند صبر بر مصیب را نیز نوعی دیگر از خوشبختی رقم می زن .

ارکان صبر:

۱- نگه داشتن نفس از نارضایتی نسبت به تقدیر و اعتراض به آن

۲- نگه داشتن زبان از شکایت

۳- نگه داشتن اعضای بدن از گناهانی مانند زدن به سر و صورت و پاره کردن لباس و کندن مو و مانند این کارها.

مدار صبر بر این سه مورد استوار است و اگر بنده این سه رکن را آنگونه که شایسته است انجام دهد مصیبت برای وی تبدیل به غنیمت گشته و ناخوشایند به خوشایند تبدیل می‌شود.

ادامه دارد، إِن شَاءَ اللَّهُ
ʲᵒᶦⁿ↷
https://t.me/ToTheLight88

#۳۶۵_روز_با_پیامبر

روز ۴۲ - قاسم و عبدالله به بهشت پرواز می‌کنند

فرزندان محمد ﷺ و خدیجه فرشته‌روی بودند؛ زیرا آنان فرزندانِ پیامبر ﷺ بودند. مردم از تماشای ایشان سیر نمی‌شدند. همه کودکان دوست داشتند با آنها بازی کنند. همه حیران و شیفته تربیت ایشان بودند. این شش فرزند در آن خانهِ گرم شادمانه می‌زیستند و شُکرگزار خداوند بودند؛ زیرا از پدرشان چنین آموخته بودند. محمد ﷺ همیشه الله را شکر می‌کرد. او گناه نکردن و بردباری را از همان سنینِ کودکی آموخته بود. شُکرِ او بی پایان بود. البته که او هم مثلِ همه انسان‌ها تلخی‌ها و شیرینی‌های زندگی را تجربه می‌کرد.
او قاسم و عبدالله را که مثل چشمش دوست می‌داشت، از دست داد و آن دو به بهشت پرواز کردند. محمد ﷺ مثلِ همیشه صبر و شکیبایی از خود نشان داد. خدیجه هم گرچه داغِ از دست دادنِ فرزند داشت؛ اما صبوری می‌کرد. آن دو، خیلی دلتنگِ قاسم و عبدالله می‌شدند و می‌گریستند؛ اما هرگز عصیان نکردند؛ زیرا می‌دانستند که فرزندانشان در بهشت هستند و الله را به خاطر آن شکر می‌کردند. محمد ﷺ و خدیجه جایِ خالی قاسم و عبدالله را با عشق به دیگر فرزندانشان پُر می‌کردند. آنها را مثلِ گُل می‌بوییدند و دوست می‌داشتند، و همواره تلاش می‌کردند که ایشان با‌تربیت و فهمیده باشند.
این کودکانِ تربیت شده زیرِ نظرِ دو انسانِ زیبا و خوش اخلاق، هر کجا می‌رفتند؛ شادی و نشاط را نیز با خود می‌بردند.

ادامه دارد، إِن شَاءَ اللَّهُ
ʲᵒᶦⁿ↷
https://t.me/ToTheLight88