‌
َهمه خُفتَندُ
مَنِ دِلشُده را خواب نَبُرد...

#مولانا
‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌
@Wooden_Heart

‌
شاید هم درستش این است که آدم‌ها را از روی زیاده‌روی‌هایشان بشناسیم، از روی افراط‌ها، از روی اینکه کجا از تعادل خارج می‌شوند، چه چیزی از تعادل خارج‌شان می‌کند. شاید آدم‌ها را باید همان جایی شناخت که آب از لب‌و‌لوچه‌شان آویزان می‌شود، یا جایی که بی‌سبب خشمگین می‌شوند، جایی که بی‌تعادل می‌شوند.
پس اگر کسی از زیاده‌روی‌هایش نمی‌گوید چیز مهمی را پنهان می‌کند. اگر کسی روبروی شما می‌نشیند و تنها از تعادل‌هایش می‌گوید چندان مشتاق راه دادن شما به اندرونی وجودش نیست. اگر کسی همه چیزش نرمال به نظر می‌آید، تمام رخش پیدا نیست.
به نظرم زیاده‌‌روی‌ها دادخواهی نافرجام آدم‌هاست از جهانی که جایی به شکلی افراطی حق‌شان را خورده. جهانی که در کودکی با فقر آشنایشان کرده و حالا عطش ثروت دارند. جهانی که از عشق محرومشان کرده و حالا به شکلی باورنکردنی خشمگینند. جهانی که راه‌های کودکی را بسته تا حالا در بی‌راهه های بزرگسالی بدوند.
دانستن زیاده‌روی آدم‌ها یادمان می‌دهد کجا باید دستشان را بگیریم، کجا باید از دستشان بگریزیم، کجا باید نگران زمین خوردن‌شان بشویم، کجا باید نگذاریم به زمین بزنندمان، کجا باید کنارشان بمانیم، کجا باید کنارشان بگذاریم.
می‌خواهم‌ بگویم شناختن آدم‌ها با تماشای تلو‌تلو خوردنشان در جهان شروع می‌شود، با شنیدن آنچه به ندرت شنیده‌ایم، دیدن آنچه کمتر دیده‌ایم.

#امیرعلی_بنی_اسدی

@Wooden_Heart

‌
? ???? ???? ????? ????? ???? ???? ? ????????? ?????

ای‌ کاش زندگی هنوز یه رویای زیبا بود :)

@Wooden_Heart

‌
موراکامی جمله‌ای دارد با این مضمون که «رنج کشیدن اختیاری‌ست». دوست دارم باهاش مخالفت کنم و مثال‌ها بیاورم از کسانی که رنج کشیدند بدون هیچ اختیار. در رنج ماندند بدون اینکه حتی توان تصمیمی داشته باشند. رنج آنان را کُشت درحالی‌که حتی طعم زندگیِ عادی را نچشیدند. رنج کشیدن اختیاری نیست؛ اما برداشت‌مان از رنج شاید اختیاری باشد. این‌که رنج بکشیم و از این رنج کشیدن به چه شکلی درس‌ها بیاموزیم، شاید اختیاری باشد. هنوز هم دارم می‌گویم «شاید». هیچ‌چیز قطعی نیست. بله آقای موراکامی! ما در وطنی زندگی می‌کنیم که رنجِ بسیار برایمان داشت. برای خیلی‌هامان. دوست نداشتیم رنج بکشیم و اندوهگین باشیم؛ ولی نمی‌شد. جبر بود و جبر. وسط این‌همه اجبار، چطور می‌شد اختیاری رنج کشید؟ ما هر روز رنج می‌کشیم تا نویسنده‌ای ژاپنی در آن‌سوی جهان خودکارش را به دست بگیرد و نقض‌مان کند. چه دنیای عجیبی. ما در رنج می‌میرم و کتاب شما که اولین جمله‌اش «رنج کشیدن اختیاری‌ست» است، پرفروش می‌شود. برای ما رنج کشیدن تقدیر است؛ حتی اگر فرسنگ‌ها دور باشیم از وطن.

#کامل_غلامی

@Wooden_Heart

‌
مقایسه نکن.
چرتکه نینداز.
راه دیگران به درد تو نمی‌خورد.
راه دیگران تو را گمراه می‌کنید،
فریبت می‌دهد؛
تو باید راه خودت را کامل کنی.

@Wooden_Heart

‌
نگاهم خیلی بی‌دلیل و بی‌مقدمه به چشماش افتاد دیدم داره نگاهم میکنه،
نپرسیدم چیه؟!
نپرسیدم چی‌شده؟!
فقط یه پرتقال برداشتم که شروع کنم به پوست کندن و گفتم:«قربونِ جفت چشمای مشکیت برم؟!»
گفت:«چطور انقد خوب هندل میکنی که در لحظه استرس نگیری وقتی زل زدم بهت و اینطور نگاهت میکنم؟!»

خندیدم و سعی کردم پرتقال زیاد آبکی نشه، نگاهش کردم و گفتم:
«تو نزدیک‌ترین رفیقمی،
بهم اعتما‌دبه‌نفس میدی،
ازم حمایت میکنی،
شریک جرممی،
باهات میخندم،
غر میزنم پیشِت از کلِ دنیا،
حواست به خنده‌هام هست،
به گریه‌هام، به دردام،
استرسِ چی بگیرم؟!
تو نقطه امنِ زندگیِ منی،
حتی وقتایی که حالم، بلااستثنا از هر آدمی به هم میخوره»

@Wooden_Heart

‌
I've been choosing peace over people lately. So far no regrets.

من این اواخر آرامش رو به بقیه‌ی آدم‌ها ترجیح می‌دم. تا اینجای راه که پشیمون نشدم :)

@Wooden_Heart